Πνευματική Ομιλία του Πρωτοπρεσβύτερου π. Παναγιώτου Καραγιάννη Ματθ. Ε’ 33-41 Ρωμ. Β’ 10-16

Πνευματική Ομιλία

του Πρωτοπρεσβύτερου

π. Παναγιώτου Καραγιάννη

Ματθ. Ε’ 33-41

Ρωμ. Β’ 10-16

    

     Τρία πράγματα ξεπροβάλλουν καί ξεπηδοῦν ἀπό τό ἱερόν Εὐαγγέλιον πού ἀκούσαμε ἀπόψε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.

     Τό πρῶτο εἶναι τό «γέγραπται»· ἔτσι ἔχει γραφεῖ στούς ἀρχαίους, στό Νόμο τοῦ Μωϋσέως.

     Μετά ἀκολουθοῦν τά δύο ἄλλα. Τῶν ἁγίων Προφητῶν: «Τάδε λέγει Κύριος»· οἱ ὁποῖοι δέν ὡμίλησαν ἀπό τόν ἑαυτόν τους, ἀλλά ὡμίλησαν ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

     Καί ἔρχεται τό τρίτον καί τό τελειότερον, πού ἐπισφραγί-ζει ὅλα αὐτά, καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν λυτρωτικήν ὁδόν ἀλλά καί εἰς τήν θέωσιν! Τόν κάνει ὅμοιο μέ τόν Θεό· «ἐγώ εἶπα· θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες» (ψαλμ.81). Ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι τό «ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ»! Αὐτό τό ΕΓΩ, εἶναι ὁ Μεσσίας, εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ.Θ’6), εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Θεός ὁ ἀναστημένος, ὁ Θεός ὁ Ὁποῖος ἐπάτησε τόν θάνατον, ἐπάτησε τόν διάβολον καί τό ψεῦδος, καί «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τόν διάβολον» (Ἑβρ.Β’14), καί ἀπάλλαξε ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος ὅσοι ἦσαν δουλωμένοι εἰς τά καταχθόνια τοῦ διαβόλου, τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν καί τοῦ ᾍδου!

     Τό πρῶτο εἶναι στερεότυπο, καί εἶναι δύσκολο γιά τόν ἄνθρωπο. Τό «γέγραπται» τόν ὑποδουλώνει. Γι᾿ αὐτό λέγει ὁ Κύριος «οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶσαι τόν νόμον» (Ματθ.Ε’17). «Ἦρθα νά τόνε συμπληρώσω, καί συμπληρώνον-τάς τον νά τόν ἐκπληρώσω», καί ἐκπληρώνοντάς τον, μέ τό Τίμιον Αἷμα Του νά τόνε συμπληρώση! Γι᾿ αὐτό καί μία ἐπι-στήμη στήν Ἐκκλησία πού ὀνομάζεται «Κανονικόν Δίκαιον», ὀνομάζει τά γραφόμενα τοῦ Νόμου ὡς Φυσικόν Δίκαιον. «Ὅταν ἔθνη τά μή νόμον ἔχοντα φύσει τά τοῦ νόμου ποιῇ..» εἶναι ἐκ φύσεως. Κι ὅποιος λοιπόν παραβαίνει τή φύσι εἶναι "ἔκτρωμα", καί μεταβαίνει ἐκεῖ πού ἁρμόζει σέ ἐκτρώματα καί σέ βδελύγματα ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Κυρίου!

     Τό ἄλλο, τῶν Προφητῶν, εἶναι ἡ ὁδός τήν ὁποίαν κατήγγειλαν οἱ Προφῆται καί μετά φόβου καί τρόμου διηκόνησαν! Εἶδαν ὁράσεις, ἐνύπνια, εἶδον τό «πῦρ τῆς Θεότητος», εἶδον «τήν βάτον καιομένην» (Ἐξοδ.Γ’2), εἶδον τά ὄρη καπνίζοντα, «καί τό ὄρος ὅλο ἐκαπνίζετο διά τό καταβεβηκέναι τόν Θεόν ἐπ᾿ αὐτό» (Ἐξοδ.ΙΘ’18), εἶδαν θρόνους, εἶδαν βασιλεῖς νά καταρρέουν καί νά διαλύωνται, καί τό φτωχό λαό τοῦ Θεοῦ νά γίνωνται φίλοι τοῦ Θεοῦ καί οἰκεῖοι τῆς Βασιλείας Του! «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ καί συμπολῖται τῶν ἁγίων» (Ἐφεσ.Β’19).

     Ἔρχεται τώρα τό τελευταῖο, καί μέ τό ὁποῖον θά ἐπισφρα-γίσουμε τόν λόγον μας· τό ὁποῖον λέγει: «ΕΓΩ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ».

«Τί λέγω Ἐγώ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τόν Νό-μον, ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τήν φθορά, ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τή δουλεία καί τή δουλοπρέπεια! «Μή γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων· τιμῆς γάρ ἠγοράσθητε» (Α’Κορ.Ζ’23)!

Ἀγορασθήκατε μέ τιμή μεγάλη, μέ τό Τίμιον Αἷμα, τό ὁποῖ-ον Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐχύθηκε ἀπό ἀγάπη ἐπάνω είς τόν Σταυρόν, γιά νά συναγάγη τούς ἀνθρώ-πους εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, νά ζοῦνε μέσα εἰς Αὐτήν λελουμένοι μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί νά εἶναι καθαροί, γιά νά δοῦνε τό Θεό· «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ.Ε’8)! Διό-τι οὐδείς ἀκάθαρτος θά ἰδῆ τόν Θεό! «Ἔξω οἱ κύνες καί οἱ φαρμακοί καί οἱ εἰδωλολάτραι» (Ἀποκ.ΚΒ’15), καί οἱ ἀρσενοκοῖται, καί οἱ πάσης φύσεως κακοποιοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι «βδέλυγ-μα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» (Λκ.ΙΣΤ’15). Ἔξω ἀπό τή Βασιλεία!

     Γι᾿ αὐτό μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός μας αὐτό τό σύντομο διάστημα, νά γίνουμε ὅπως Ἐκεῖνος!: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α’Πέτρ.Α’16).

     Γέγραπται, λοιπόν, «ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ»: Ἀγαπᾶτε! Ἀγαπᾶτε! Ἀγαπᾶτε! «Καί προσέχετε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῷ, ἀλλά πάντοτε τό ἀγαθόν διώκετε καί εἰς ἀλλή-λους καί εἰς πάντας» (Α’Θεσ.Ε’15)!

     Ἔτσι λοιπόν ἀκούοντες εἰς τόν νόμον τοῦ Κυρίου μας, στήν Καινήν Του Διαθήκην, πού εἶναι γραμμένη μέ τό Αἷμα Του ἐπάνω στό Σταυρό καί μέ τό ὁποῖον μᾶς ἐξηγόρασε, «ἐξ-ηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθα-νασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτήρ ἡμῶν δόξα σοι», ἔτσι θά σωθοῦμε, μόνο καί μόνο ὅταν ὑπακούουμε εἰς τόν Χριστόν, ὅταν ἐφαρμόζουμε τό Εὐαγγέλιον, ὅταν εἴμαστε προσκολλημένοι στά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀποφεύγουμε τάς αἱρέσεις, τήν ἁμαρτίαν καί τήν πλάνην, τότε ὁ Κύριος θά μᾶς ἐντάξη εἰς τή Βασιλεία Του, διότι μᾶς ἐξηγόρασε τῷ Τιμίῳ Αὐτοῦ Αἵματι μέ τόν Τίμιον Σταυρό Του, καί θά πῆ: «εὖγε, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολ-ῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ.ΚΕ’21), τήν ὁποίαν εὔχομαι εἰς ἅπαντας ἡμᾶς.

                                                                                             Ἀμήν.

                                                         πρό τοῦ Δι᾿ εὐχῶν

     Θά μοῦ ἐπιτρέψετε μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη, τήν εἰλικρίνεια καί τήν πνευματικήν εὐαισθησίαν καί τρυφερότητα μέ τήν ὁποίαν σᾶς ἀγαπῶ καί σᾶς διακονῶ, ... πρῶτα ὁ πατήρ Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἀφανῶς ἐργάζεται, καί μεῖς κάνουμε ντόρο περισσότερο καί θόρυβο, νά σᾶς εὐχηθῶ ἐκ βάθους καρδίας μου καλό καλοκαίρι! Ἕνα καλοκαίρι τό ὁποῖον… Μή δίνετε σημασία, ἀγαπητοί μου! Φέτος, ὅπως εἶπα κι ἄλλη φορά, τό ἐπαναλαμβάνω καί τώρα, θά μᾶς πνίξη ὁ βρώμικος καί ἐλεεινός γυμνισμός!! Σήμερα τά κορίτσια γδύνονται ὄχι γιατί σκᾶνε, ὄχι!! Γιά νά.., ἀπό μῖσος πρός τόν Θεόν καί πρός τούς χριστιανούς! Γι᾿ αὐτό καί τό χαιρέτημα…  Μέ χαιρέτισαν δύο παράξενες κυρίες συνοδευόμενες ἀπό ἄλλη παρέα μαζί…

    -Καλησπέρα!

σάν νά ἦταν ὁ Χίτλερ!

Καί γώ λέω:

    -Χαίρετε! (γλυκά καί χαμογελαστά ὁ πατήρ)

Ἀλλά δέν τό πιάσανε!

     Λοιπόν, ἐπειδή βαλθήκανε οἱ σατανᾶδες, μέ ὄργανα τούς ἀνθρώπους καί ἰδίως τή γυναῖκα, νά μᾶς ἐξολοθρεύσουν, γι᾿ αὐτό τά μάτια μας δεκατέσσερα!, χίλια τέσσερα, ἕνα ἑκατομμύριο τέσσερα, νά εἴμαστε πολυόμματοι! Καί νά πετᾶμε μέ τάς πτέρυγας πού μᾶς δίνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον! Καί ἔτσι δέ θά φοβώμαστε τίποτα! Οὔτε γυμνισμό οὔτε γυμνότητα, .. «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία, ἤ γυμνότης..» (Ρωμ.Η’35), τό λέγει ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν! Τίποτα λοιπόν δέν μᾶς χωρίζει… Ὄχι νά ἐρεθιζώμεθα σαρκικά, ἀλλά νά σιχαινώμαστε, καί νά λέμε:

    -Κύριε, Ἐσύ ποιός Εἶσαι;;

Καί νά πῆ:

    -ΕΓΩ δέν Εἶμαι αὐτή ἡ παράταξι! Αὐτή ὄζει θανάτου! Εἶναι ὀσμή θανάτου εἰς θάνατον! Ὑμεῖς ἐστε εὐωδία Χριστοῦ! (Β’Κορ. Β’15-16). Καί ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ «ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ ἐμοῦ προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον»!!

Γι᾿ αὐτό καί βάζω τά παιδιά ἐδῶ κάθε μέρα στή Θεία Μετάληψι νά διαβάζουνε: «καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορ..», ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη ἡδονή μεγαλύτερη ἀπό τόν Χριστό!! Δη-λαδή, τό ἕν τρισεκατομμυριοστό εἶναι αὐτό πού γνωρίσαμε τώρα!! Τί μᾶς περιμένει, λίγο ἀκόμα καί θά δῆτε!! Τό εὔχομαι!!

         Ἀμήν.