ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΚΟΣ ΜΠΕΛΑΣ ! - Βασ. Π. Καυκόπουλου

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΚΟΣ ΜΠΕΛΑΣ !

- Με αφορμή την χειροτονία τού π. Κ. Θεοδωρόπουλου

Τού Βασ. Π. Καυκόπουλου

          Οι παραπάνω λέξεις, Φίλες και Φίλοι, ακούστηκαν από τα σεπτά χείλη του Ποιμενάρχη μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ κατά την αντιφώνησή του προς τον νεοχειροτονηθέντα νέο Αρχιμανδρίτη τής Ι. Μητροπόλεώς μας, σεμνότατο κληρικό και, επιτρέψ’τε μου – επειδή γνωρίζω τον άνδρα – υπέροχο άνθρωπο π. Κωνσταντίνο Θεοδωρόπουλο. Ακούστηκαν και άλλες παραινέσεις, θεόπνευστες πραγματικά από τον Σεβασμιώτατο, ο οποίος εις πείσμα αυτού του απάνθρωπου κύματος της σήψης, της διαφθοράς και του παρτακισμού μάς περιέγραψε (πρωτίστως, προς τον π. Κων/νο) αυτόν τον αλλιώτικο Θεό τής Ορθοδοξίας. Τον Θεό που, όπως σημειώνει ο μεγάλος Θεολόγος του 14^ου αιώνα Νικόλαος Καβάσιλας είναι πιο στοργικός από κάθε φίλο, πιο δίκαιος από κάθε κυβερνήτη, πιο τρυφερός από κάθε πατέρα, πιο πολύ μέλος μας από όσο τα ίδια μας τα μέλη, πιο αναγκαίος σε μας από την ίδια την καρδιά μας !

        Προσωπικά, η ομιλία-αντιφώνηση τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας μού εδημιούργησε ένα σύνολο σκέψεων ως προς την Εκκλησία ως πεμπτουσία ζωής και υπαρξιακής κατάστασης χαριτωμένης και ανωθρώσκουσας από τη μια ενώ ο κακός μπελάς, από την άλλη, βρίσκεται πέρα και έξω από το χώρο Της  (της Εκκλησίας δηλ.) …

          Έτσι, λοιπόν, αβίαστα μπορούμε να πούμε ότι σε καμμιά περίπτωση η Εκκλησία μας δεν είναι κακός μπελάς, ακριβώς, διότι οι όποιοι κανόνες της Εκκλησίας είναι κανόνες επ’ ελευθερία. Είναι κανόνες που μπαίνουν στην ουσία της ελευθερίας. Μπορεί καλόπιστα να διακρίνη κάποιος συμπαραταχτικούς στόχους σε ανθρώπους έξω της Εκκλησίας στα θέματα της ειρήνης, της δικαιοσύνης κ.λπ. εις τρόπον ώστε αυτά τα πανανθρώπινα ζητούμενα εντός της Εκκλησίας να βρίσκουν πλήρεις απαντήσεις, αλλά και να ολοκληρώνωνται ως έννοιες ! Μέσα στην Εκκλησία, φερ’ ειπείν, η ειρήνη και η δικαιοσύνη βρίσκουν τον κύριο αγωγό τους και τον βασικό τροφοδότη τους !

          Φίλες και Φίλοι, έξω από την Εκκλησία αυτόν που αγαπά ή βοηθεί, τέλος πάντων, τους συνανθρώπους του θα τον πούμε απλά, ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ! Εντός της Εκκλησίας, όμως θα τον πούμε ΑΓΙΟ και τούτο δημιουργεί μια άλλη προοπτική στην ανθρώπινη ύπαρξη, δεδομένου ότι μόνον μέσα στην Εκκλησία αρχίζει να λαμβάνη υπόσταση η έννοια του προσώπου !

          Πρέπει, εξάλλου, να επισημάνουμε ότι η πρωτοτυπία του Χριστιανισμού, δεν βρίσκεται μόνο στην αγάπη, αλλά στην … ανήκουστη αντίληψη της αγάπης των εχθρών. Στην Παλαιά Διαθήκη εξαιρούνται πολλές φορές από την αγάπη του θεοφοβούμενου ανθρώπου όχι μόνο οι εχθροί, αλλά και οι ξένοι. Για τους Εβραίους  ( σύμφωνα με την Bibbia Concordata )  «πλησίον» ήσαν μονάχα οι ομοεθνείς. Ριζοσπαστική, λοιπόν, η καινοτομία των λόγων του Ιησού, που μας διεφύλαξε το πρώτο Ευαγγέλιο : «Έχετε ακούσει ότι είπαν να αγαπάς τον πλησίον σου και να μισής τον εχθρό σου. Εγώ, όμως, σας λέω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς που σας καταρώνται, ευεργετείτε όσους σας μισούν και προσεύχεσθε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν, για να γίνετε παιδιά τού Πατέρα σας, που είναι στους Ουρανούς. Αυτός ανατέλλει τον ήλιο του για τους κακούς και για τους καλούς και βρέχει για τους δικαίους και τους αδίκους». Ακόμη, και στο εγχειρίδιο «Περί Δικαιοσύνης» των Εσσαίων του Κουμράν, που θεωρείται προηγμένης ηθικής στον προχριστιανικό Ιουδαϊσμό, λόγος περί αγάπης των εχθρών δεν υφίσταται … (L. Moraldi).

          Φίλες και Φίλοι, ο γράφων δεν είναι θεολόγος, αλλά προσεγγίζει τα θέματα αυτά λογοτεχνικά και φιλοσοφικά κυρίως, όμως, σαν απλό παιδί της Εκκλησίας^. ευτελές και αμαρτωλό … Μέσα στην Εκκλησία, λοιπόν, βρίσκει τον εαυτό της η κοινωνικότητα ! Μέσα στην Εκκλησία η προϋπόθεση για την σωτηρία δεν είναι η «ιδεολογία» : «Δεν θα εισέλθη στη Βασιλεία των Ουρανών όποιος λέει: Κύριε, Κύριε». Μέσα στην Εκκλησία το «ειδικό βάρος» το φέρει η πράξη: θα εισέλθη στη Βασιλεία των Ουρανών «εκείνος που πραγματοποιεί το θέλημα του Πατέρα μου, που είναι στους Ουρανούς».

          Συνταρακτικό – και από θεολογικής και, από κοινωνιολογικής απόψεως – το … απαντητικόν – πατρικόν κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου μας προς τον π. Κωνσταντίνο. Τεραστίων διαστάσεων οι ποιμαντικές συμβουλές του, συμβουλές προς όλους μας ! Μάθημα τρανό, που θάπρεπε να ακουσθή παντού : στις γειτονιές, στις πλατείες, στα καφφενεία προ παντός, όμως, στα αλλοτριωμένα αμφιθέατρα, των οποίων, δυστυχώς, η προβληματική παραμένει σητόβρωτος … Δίδαξε ο Σεβασμιώτατος, όσον ουδείς τα τελευταία χρόνια ! Πολύ δυνατό σημείο, ώστε να αντιληφθούμε το μέγεθος της Ορθοδοξίας, η προσφορά του Μοναχού στον άνθρωπο μέσα από την ΕΓΚΛΕΙΣΤΡΑ του.

          Είναι γεγονός, τέλος, ότι η Εκκλησία μάς αναπαύει, μας ξεκουράζει, γιατρεύει τις πληγές μας. Κάθε χαροκαμμένη μάνα μπορεί νάναι μια Παναγιά ! Κάθε Άγγελος και Αρχάγγελος είτε κρατεί ρομφαίες είτε … πολυβόλα (όπως εκείνα του χαράκτη Α. Τάσσου (Αναστ. Αντ. Αλεβίζου)) μπορεί να είναι και οι παραστάτες και συμπαραστάτες μας στην προσπάθειά μας, στον πνευματικό μας αγώνα για ένα κόσμο καλύτερο. Για ένα κόσμο ενωμένο με τη χώρα όπου δεν υπάρχει ούτε λύπη μήτε στεναγμός, αλλά ζωή  ( και χαρά )  ατελεύτητος.

          Πανοσιολογιώτατε π. Κωνσταντίνε Θεοδωρόπουλε, να έχετε αγία ιερωσύνη ! Σεβασμιώτατε, ευχαριστούμε, για τον πάνοπλο πνευματικά λόγο Σας ! Δικαιώσατε, απόλυτα, τον σπουδαίο Ρουμάνο ποιητή Ντανιέλ Τουρτσέα :

                             Εκείνους, που κανείς δεν αγαπά /

                             με ταπεινή αγάπη Εσύ

                                                          τους αγάπησες !... /                                

          Στ’ αλήθεια, αυτός ο αλλιώτικος Θεός της Ορθοδοξίας είναι γεμάτος από ΑΓΑΠΗ, μακρυά από δικανικές αντιλήψεις, γι’ αυτό και υποφέρει και πονά μαζύ μας. Είναι ο συμπάσχων Πατέρας !…