Βίος Ἁγίου Μήλου - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Βίος Ἁγίου Μήλου

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 Ἡ  πόλη τῆς Πάτρας ἔχει  τήν «εὐλογία» νά ἔχει Ἱερό Ναό, μοναδικόν ἐν Ἑλλάδι, ἀφιερωμένο σ’ ἕναν ἄγνωστο σέ πολλούς Ἅγιο: Στόν Πέρση Ἐπίσκοπο καί Μάρτυρα Μῆλο.   (Μνήμη του 10 Νοεμβρίου).  Καί τοῦτο γιατί, ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος  ἐπέλεξε νά «ἀποκαλυφθεῖ» στήν Πάτρα, μέσα ἀπό ἕνα  «σημαδιακό» θαῦμα,  πού ἔκανε ἐν ἔτει 1939. Μέ ἀφορμή, λοιπόν, αὐτό τό θαῦμα, φανέρωση τοῦ Ἁγίου,   καί μέ πρωτοβουλία τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου (+2014), κτίσθηκε ὁ συγκεκριμένος Ναός. Τά  «θυρανοίξια» ἔγιναν στόν Ἑσπερινό τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου (9.11.2006), ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας  κ.κ. Χρυσόστομο.  

  Ὁ  Ἅγιος γεννήθηκε κατά τόν  4^ου αἰ. Βαπτίσθηκε σέ νηπιακή ἡλικία. Ὄντας ἔφηβος, κλείσθηκε σέ μιά σπηλιά στή Βαβυλώνα,  κοντά στόν «λάκκο τῶν λεόντων» (Δαν. 6:6-18), ζώντας ἔντονη ἀσκητική ζωή.Ἡ φήμη του  διαδόθηκε στίς γύρω πόλεις καί στά γύρω χωριά, καί πλήθη λαοῦ κατέφθαναν πρός συνάντησή του. Χειροτονήθηκε, Διάκονος, Ἱερέας, Ἐπίσκοπος   Σούσσης-Τελεπόλεως (350 μ.Χ.).

 Ἡ Ἐπισκοπή του ὑπαγόταν στήν Ἀρχιεπισκοπή Μεσοποταμίας, πού εἶχε  ὡς  ἕδρα τή Σελεύκεια (σημερινή Βαγδάτη). Ἀρχιεπίσκοπος τότε ἦταν  ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Συμεών (μνήμη του 17 Ἀπριλίου). Στήν Ἐπισκοπή  τοῦ Ἁγιου Μήλου, ἀνῆκε καί τό  νησί  Καρία (ὅπου  ὁ  Μ. Ἀλέξανδρος  «ἐγκατέστησε» στρατιῶτες ἀπό τήν  Ἰκαρία. Παντρεύθηκαν, ἔκαναν οἰκογένειες,  γι’αὐτό καί τό νησί ἐκλήθη   Καρία). Στήν Ἐπισκοπή του ὑπαγόταν καί ἡ πόλη Οὔρ, πατρίδα τοῦ  Ἀβραάμ, καί ἄλλες πόλεις τῆς Μεσοποταμίας,  μέ ἔντονο χριστιανικό «χρῶμα». «Εἶδα ἐκκλησιές κοντά στούς ποταμούς Εὐφράτη καί Τίγρη(=Βαβυλώνα καί Σούσα)· εἶδα θερμούς χριστιανούς, πού ζοῦσαν ὅπως οἱ πρῶτοι χριστιανοί», ἔγραφε τότε  ὁ πέρσης διανοούμενος Bardaisan (150- 200 μ.Χ.).

  Φαίνεται πώς κάποιοι  δέν «πήγαιναν» τόν Ἅγιο, γιατί καί ὁ λόγος του καί ἡ παρουσία του ἦταν ἔλεγχος γι’αὐτούς.  Καί ἔφθασαν στό σημεῖο νά  ξυλοκοπήσουν τόν Ἐπίσκοπό τους, ἀλλά καί νά τόν διώξουν   ἀπό τήν πόλη τους.  Ὁ Ἅγιος φεύγοντας,  τούς προείπε:  «Ὁ Θεός θά σᾶς ἐπισκεφθεῖ σύντομα μέ τή ράβδο Του». Δέν πέρασαν τρεῖς μῆνες,  καί τά ἔβαλαν μέ τό Βασιλιά τους.  Καί ὁ Βασιλιάς  τούς κατέσφαξε.  Ταυτόχρονα ἔστειλε δεκάδες ἐλέφαντες, πού ἰσοπέδωσαν τά σπίτια τους καί ξερίζωσαν ὅ,τι πράσινο ὑπῆρχε στήν πόλη τους. Καί ὁ Ἅγιος  ὡς ἀνεξίκακος καί καλός ποιμένας ἔχτισε  πάνω στά ἐρείπεια  τῆς πόλης τους Ναό πρός συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν  τους.   

 Παράλληλα μέ τό προορατικό χάρισμα, εἶχε  καί τό  θαυματουργικό. Θεράπευε   παραλύτους, δαιμονισμένους καί λοιπούς.  (Καί ἐξακολουθεῖ νά  κάνει θαύματα, σ’ ὅσους τόν ἐπικαλοῦνται ἐν πίστει. Καί  γνωρίζουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις). Ἀνέστησε ἀκόμα καί νεκρό. Στήν περιοχή του εἶχε γίνει ἕνας φόνος. Συκοφάντησαν ὡς φονιᾶ ἕναν  μοναχό. Οἱ ἀστυνομικοί συνέλαβαν τόν μοναχό.  «Ποῦ εἶναι ὁ νεκρός;», τούς ρώτησε ὁ Ἐπίσκοπος.  Καί πῆγαν  στό  νεκρό.  Ὁ Ἅγιος  γονάτισε, προσευχήθηκε, καί ἀνέστησε τόν νεκρό!  «Ποιός σέ σκότωσε;», τόν ρώτησε ὁ Ἅγιος. «Μπῆκα στήν ἐκκλησία, ἔδωσα χρήματα σέ κάποιον, καί αὐτός μέ σκότωσε. Στή συνέχεια  πέταξε τό  σῶμα μου   ἀπέξω ἀπό τό μοναστήρι τοῦ μοναχοῦ».Καί ἔτσι οἱ ἀστυνομικοί ἄφησαν ἐλευθερο τόν μοναχό. (Γεροντικόν,τοῦ ἀββᾶ Μιλησίου).   «Τιμῶ Μίλλην(=Μῆλον) τόν νεκρέγερτον», λέμε στήν Ἐκκλησία μας.  (Τριώδιον, Σάββατον τῆς Τυρινῆς, Κανόνας, ὠδή δ΄).

       Βασιλιάς τῆς Περσίας ἀνεδείχθη ὁ δεινός  πολέμιος τῶν χριστιανῶν, Σαπώρ Β΄. (339-399). Στά τρία πρῶτα χρόνια  (339-342) κήρυξε ἕναν πρωτοφανῆ  διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν. Τότε μαρτύρησαν πολλοί Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς, μεταξύ αὐτῶν  ὁ Ἐπίσκοπος Μῆλος καἰ οἱ συνεργάτες του, ὁ Ἱερέας  Ἐβόρης καί ὁ  Διάκονος   Σωνώης.

   Τούς  συνέλαβαν καί τούς φυλάκισαν.  (Τότε οἱ  φυλακές ἦταν ὑπόγειες, δηλαδή μέσα στό σκοτάδι). Ἕνα χρόνο ἔμεναν μέσα σ΄αὐτό τό σκοτάδι, δεμένοι χειροπόδαρα. Μέ τήν ἐντολή νά μαστιγώνονται ἀλύπητα, μήπως καί ἄλλαζαν τήν Πίστη τους. (Στόν  πόνο δίνουμε τίς ἐξετάσεις μας...).

   Μετά ἀπό αὐτό τό βασανιστήριο, κάλεσαν τόν Ἐπίσκοπο νά προσκυνήσει ὡς θεό τόν ἥλιο.  Ὁ Ἐπίσκοπος  ἀρνήθηκε, ἐν γνώσει του πώς θά ὁδηγεῖτο στό σφαγεῖο. Καί ὅδηγήθηκε! Τόν ξεγύμνωσαν, τόν ἔδεσαν πάνω σέ ξύλο, καί  τόν κάρφωναν μέ  βέλη!  Οὔτε καί τώρα τόν κατάφεραν νά τοῦ ἀλλάξουν τήν Πίστη. Στή συνέχεια τοῦ ἔκοψαν τά χέρια, τοῦ ἔκοψαν καί τά πόδια, ἀλλά οὔτε καί τώρα κατάφεραν νά τόν ἀποκόψουν ἀπό τόν Ἰησοῦ. Τελικά, μέ ἀπερίγραπτη μανία,   τοῦ ἔμπηξαν  ἕνα βέλος στήν καρδιά, καί τόν ἀποτελείωσαν. Ἦταν 10 Νοεμβρίου τοῦ  342 μ.Χ. 

        Στή συνέχεια πῆραν τούς συνεργάτες του, τόν Ἱερέα  καί τόν Διάκονο,   τούς ὁδήγησαν σέ λόφο, ἔξω ἀπό τά Σούσα, τούς  σκότωσαν μέ τίς πέτρες, καί τούς ἔθαψαν μέ πέτρες. «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μίλου Ἐπισκόπου, καί τῶν δυό μαθητῶν αὐτοῦ. Ἔκτειναν ἐχθροί σύν δύο μύσταις, Μίλον, σφαγῇ μέν αὐτόν, τούς δέ μύστας τοῖς λίθοις». Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν. Ἀμήν.