Εκοιμήθη ο Πρωτοπρεσβύτερος
π. Γεώργιος Μπιτσάκος
τον κοσμούσε η
απλότητα, το σπάνιο ήθος, η ευλάβεια.
Υπήρξε σεμνός και ταπεινός εργάτης
ιεραποστολικών έργων, ζηλωτής της πίστεως, άνθρωπος αγνός και ευχάριστος.
Έδωσε πνευματική πνοή στην ενορία Αργυράς την οποία με ζήλο διακόνησε. Μετά την συνταξιοδότησή του συνέχισε την ιερατική προσφορά του στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών.
Έδωσε πνευματική πνοή στην ενορία Αργυράς την οποία με ζήλο διακόνησε. Μετά την συνταξιοδότησή του συνέχισε την ιερατική προσφορά του στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών.
Ας έχουμε την ευχή του από το
Ουράνιο Θυσιαστήριο.
Αιώνια του η μνήμη!
Η Εξόδιος Ακολουθία θα ψαλεί τη Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018 στις 11 π.μ. από τον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέου Αργυράς.
11 σχόλια:
Ένας σύγχρονος Νικόλαος Πλανάς ήταν ο παπά-Γιώργης. Ατελείωτες ώρες μνημόνευε τα ονόματα στον προσκομιδή. Αιωνία η μνήμη του.
Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο μέρος του εκκλησιάσματος στο άσυλο ήταν αποκλειστικά για τον παπαΓιώργη!
Αιώνια του η μνήμη, να έχουμε την ευχή του εμείς και όλος ο κόσμος....ας δεεται από κει ψηλά για όλους τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας που τόσο πολύ αγάπησε.
παπαΓιωργη θα μας λειψεις.
Σ ευχαριστουμε για όλα όσα έκανες εν ζωή για όλους μας και προκαταβολικά για αυτά που θα κάνεις τώρα που είσαι κοντιτερα στο Χριστό και Θεό μας.
Και στα δικά μας
Οι εκατοντάδες των χριστιανών που τον γνώρισαν και ωφελήθηκαν από τον μακαριστό πατέρα Γεώργιο έχασαν τον ιερέα που γνώριζαν ότι προσευχόταν για αυτούς. Τώρα ακόμα περισσότερο γνωρίζουν ότι τα ονόματά μας θα τα μνημονεύει στον ουρανό.
Μακάρι να του μοίραζαν έστω και λίγο οι άλλοι ιερείς στο θέμα την μνημόνευσης των ονομάτων…..
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα μου ζήτησε να του γράψω ονόματα για να προσευχηθεί. Μου έδωσε το τηλέφωνό του να με βοηθάει στις δυσκολίες μου. Τώρα προσεύχεται στον ουρανό για όλους μας. Αιωνία του η μνήμη .
Ντροπή να δημοσιεύονται εδώ σχόλια εναντίων ιερέων, όπως αυτό του 12:18. Την ώρα της κηδείας του κιόλας.
«εἰ κακῶς ἐλάλησα, (2.19) μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις;»
Ο μακαριστός π. Γεώργιος λέγει προς τους ιερείς τα λόγια το Παύλου «μιμητές μου γίνεστε».
Ο λαός και εγώ σου λέω «όποιος έχει μύγα μυγιάζεται»
Ντροπή είναι η προβολή ενός εκ των χαρισμάτων του αειμνήστου παπά-Γιώργη; Δεν είναι ντροπή αλλά έλεγχος σε όσους μνημονεύουν μόνο στα χαρτιά που παίρνουν από τους εκκλησιαζόμενους –συνήθως επί χρήματι- και όχι ο τονισμός αυτός του χαρίσματος του αειμνήστου. Με τις ώρες παρόλη την επισφαλή υγεία του μνημόνευε ως ονόματα ονομάτων με προσευχητική διάθεση. Τουλάχιστο για αυτό και οι πέτρες θα μιλήσουν. Η σύγκριση δεν είναι ντροπή αλλά παραδειγματισμός και προτροπή για να τον μιμηθούνε και άλλοι. Η προσευχές στην Προσκομιδή προσφέρουν πολλά σε όλους μας.
ΑΠΟ ΟΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ…
=========================================
«Εμνήσθην ημερών αρχαίων…». Λίγα λόγια στήν κοίμηση του γέροντος πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μπιτσάκου…
Ξημερώνοντας Σάββατο στις 18 Αυγούστου 2018 εκοιμήθη εν Κυρίω μετά από σύντομη ασθένεια ο πατήρ Γεώργιος Μπιτσάκος από την Αργυρά Αχαϊας, ένας ακόμη από τους παλαιούς Παραδοσιακούς και ταπεινούς ιερείς πού με το ήθος του, τα έργα του, και την ζωή του κόσμησε την Ιερά Μητρόπολη Πατρών. Υπηρέτησε στο χωριό του όλα τα χρόνια της ιερατικής του διαδρομής αλλά και μετά, όταν βγήκε σε σύνταξη, ανέλαβε οικειοθελώς αλλά και αφιλοκερδώς τις Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών στηρίζοντας όχι μόνο τους ασθενείς αλλά και δεκάδες άλλους συμπολίτες πού έρχονταν εκεί τις Κυριακές μόνο και μόνο για να ιδούν και ν΄ ακούσουν τον πατέρα Γεώργιο και τούς μαχητικούς Παραδοσιακούς λόγους του. Και όλα αυτά εξαντλώντας τα όρια της ανθρώπινης αντοχής του παρά την μεγάλη του ηλικία αλλά και την ασθένεια στομάχου πού είχε. Υπήρξε συνεπέστατος στα καθήκοντά του, ιερέας χαλκέντερος «παλαιάς κοπής» και αντοχής θα λέγαμε, και με βαθύ ιεραποστολικό και αντιαιρετικό πνεύμα πού δύσκολα σήμερα βρίσκεται…
Αφηγούμενος κάποιες φορές σημεία της ζωής του έλεγε ότι όταν σπούδαζε στην Ιερατική Σχολή της Αθήνας και ερχόταν τα Σαββατοκύριακα στο χωριό του ξεκινούσε με τα πόδια από τα Αργυρά ανάμεσα στα βουνά φορτωμένος ένα ξύλινο βαλιτσάκι στον ώμο για να κατέβει στο Ρίο και από εκεί να πάρει την συγκοινωνία για την Αθήνα.
Μνημόνευε καθημερινά, νηστεύοντας μάλιστα όρθιος και με τις ώρες τις περισσότερες φορές παρά την σοβαρότατη ασθένεια στομάχου πού είχε, εκατοντάδες ονόματα μέσα από τα βιβλία πού διατηρούσε με καταγεγραμμένα διάφορα ανθρώπινα αιτήματα. Βιβλία πού είχε και φύλαγε ως κόρη οφθαλμού έχοντα εκατοντάδες ονόματα, τηλέφωνα, και αιτήματα με «προσωπικά δεδομένα» εκατοντάδων ανθρώπων… (ακολουθεί Β΄μέρος , συνέχεια…)
Β΄μέρος
Οι αγρυπνίες πού διοργάνωνε στις Εκκλησίες της Αργυράς με συμμετοχή δεκάδων Πατρινών ειδοποιημένων προς τούτο και τα εκατοντάδες κιλά κεράσια σε σακούλες από το κτήμα του πού διένειμε πολλές φορές ο ίδιος με τα χέρια του όταν τελείωνε η Θεία Λειτουργία αλλά και μέσω αξίων συνεργατών του, άφησαν εποχή. Τά πρόσφορα ήθελε πάντοτε να τα παραλαμβάνει ο ίδιος γιά να βλέπει ποιός τα φέρνει ώστε να τον έχει στο μυαλό του όπως έλεγε, την ώρα της προσκομιδής! Φώναζε μάλιστα σε στιγμές ιερατικής έξαρσης μέσα στην Θεία Λειτουργία υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό «δώστε μου ονόματα, δώστε μου ονόματα να τα μνημονεύω !»
Απ΄ότι έλεγε και ο ίδιος, σηκωνόταν κάθε πρωϊ στις 3 με 4 τα χαράματα για να τά προλάβει όλα αυτά και ειδικά Κυριακή πρωί να έλθει από το χωριό του στο Άσυλο για να λειτουργήσει όταν είχε βγεί πιά σε σύνταξη... Γιατί δεν ήταν μόνο τα άτομα πού έβλεπε στην Εκκλησία της Αγίας Ευφροσύνης στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών μετά τις πρωινές Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες, αλλά ήταν και τόσα άλλα άτομα πού έρχονταν καθημερινά σχεδόν να τα διαβάσει «για το καλό» επάνω στο σπίτι του στα Αργυρά ! Ευτύχησε μάλιστα στην ζωή του να έχει ως πρεσβυτέρα μία αγία ψυχή, έναν πολύ καλό και κοινωνικό άνθρωπο με πολύ αγάπη για όλους πού πρό 3 ετών εκοιμήθη και η οποία πολύ τον στήριξε.
Από τα λεγόμενά του αλλά και από τον ασκητικό τρόπο ζωής του άφηνε να εννοηθούν οράματα και εκ Θεού αποκαλύψεις πού κάποτε όπως έλεγε θα κατέγραφε για να μείνουν, αλλά πού δυστυχώς λόγω ασθένειας ξεχάσθηκαν και δεν φαίνεται κάπου να καταγράφηκαν.
Υπήρξε εντελώς αφιλοχρήματος ιερέας, δεν έπαιρνε σέντς από κανένα, αντιθέτως μάλιστα έδινε και από την τσέπη του, οι δε ελεημοσύνες του υπήρξαν πολλές. Προτιμούσε να πεθάνει από την κούραση παρά να διώξει απελπισμένο άνθρωπο πού ζητούσε την πνευματική, ή και την υλική του βοήθεια. Ύψωνε τα χέρια στον ουρανό όπως οι αρχαίοι Προφήτες και ζητούσε την βοήθεια του Θεού προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει έτσι ζωντανά σε όλο το εκκλησίασμα αυτή την πίστη του στον Χριστό!
Άς είναι αιωνία η μνήμη του για όσα προσέφερε, για όσα έδωσε, και για όσα άλλα ήθελε να δώσει αλλά δεν πρόλαβε…
Ιερέως Γεωργίου Μπιτσάκου αιωνία η μνήμη του!
Γιολετζόγλου Γεώργιος -- Συνταξ/χος ΟΤΕ
Νά συμπληρώσω κι΄εγώ σε ότι διάβασα, ότι σάν τελείωναν τα κεράσια λόγω εποχής καί τέλους συγκομιδής μοίραζε μπουκάλια με εκλεκτό κρασί από κάποιο μικρό αμπελάκι πού είχε ! Όλα για τον κόσμο τίποτε για τον εαυτό του ! Άσε πού μπορούσε να σε πάρει 3 μετά τα μεσάνυκτα και να σου διαβάζει τηλεφωνικά επί μία ώρα ευχές ! Ο παπα Γιώργης υπήρξε ανεπανάληπτος, ο Χριστός να τον έχει στα δεξιά του.
a
Δημοσίευση σχολίου