Ἡ ἁγιότητα, ἡ ἴδια, εἶναι τό σημεῖο - π. Δανιήλ Ἀεράκη

Ἡ ἁγιότητα, ἡ ἴδια, εἶναι τό σημεῖο

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Τό ὄνομα Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος εἶναι γνωστὸ σὲ ὅσους ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ἱεραποστολή. Θεωρεῖται πρωτοπόρος ἱεραπόστολος στοὺς μαύρους της Ἀφρικῆς. Σὲ μεγάλη σχετικῶς ἡλικία (57 ἐτῶν) τελείωσε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Καὶ ἀμέσως θέλησε νὰ ἐκπλήρωση ἕνα ἱερὸ ὄνειρό του: Νὰ κηρύξη Ἰησοῦν Χριστὸν σὲ ἀδελφούς μας τῆς Ἀφρικῆς.

Σήμερα βλέπουμε πολλοὺς εὐλογημένους συνεχιστὲς τοῦ π. Χρυσοστόμου. Ἐκεῖνος βέβαια πέρασε περισσότερες δοκιμασίες. Καὶ ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα νὰ τὸν καλέση ὁ Κύριος κοντά Του, δὲν βρέθηκε ὀρθόδοξος ἱερέας νὰ τελέση τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία! Φυσικὰ ἀργότερα ἔγιναν ὅλα τὰ κανονισμένα. Καὶ πρὸ παντὸς ἔμεινε στὴ μνήμη τῶν νεοφώτιστων Ἀφρικανῶν ὡς «ἅγιος».

Πολλοὶ ζητοῦν τὴν ἁγιοκατάταξί του. Ἐκεῖνο, πού μᾶς ξένισε καὶ ἀναγκαζόμαστε νὰ γράψουμε, εἶναι δημοσιεύματα σὲ δύο ἱεραποστολικὰ περιοδικὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἐκταφή τῶν λειψάνων του.

Τὸ ἕνα εἶναι τὸ «Φῶς Ἐθνῶν», πού ἐπί πολλὲς δεκαετίες ἐκδίδει ὁ Χριστ. Σύλλογος Πατρῶν «Ὁ Πρωτόκλητος». Στὸ φύλλο Ὀκτ.-Δεκ. 1977, λίγους μῆνες μετὰ ἀπό ἐκταφή του π. Χρυσοστόμου, διαβάζουμε σὲ ἄρθρο τοῦ τότε προέδρου (και παρόντος κατὰ τὴν ἐκταφή) τοῦ ὡς ἄνω Συλλόγου κ. Νικ. Σίμου:

«Στὶς 7 Σεπτ. 1977, ἀφοῦ διαβάστηκε τρισάγιο στὸ μνῆμα τοῦ π. Χρυσοστόμου ἀπο τὸν π. Χαρίτωνα (Πνευματικάκη) καὶ τοὺς ἄλλους ἱερεῖς, πραγματοποιήθηκε μὲ εὐλάβεια ἡ ἐκταφή τῶν λειψάνων τοῦ π. Χρυσοστόμου. Τὰ ὀστᾶ τοποθετήθηκαν μέσα σὲ γερὸ ἀπό ἀφρικανικὸ ξύλο κιβώτιο καὶ μεταφέρθηκαν στὸ Ναό, γιὰ νὰ φυλαχθοῦν μέχρις ὅτου τελειώση ἡ κατασκευὴ τοῦ νέου του μνημείου. Ὅλα ἔγιναν ἁπλά καὶ ἀθόρυβα. Κανεὶς σχεδὸν δὲν τὸ ἀντελήφθηκε...».

Τὸ ἄλλο περιοδικὸ εἶναι τὸ «Πάντα τα ἔθνη», ἔκδοσις τῆς «Ἀποστ. Διακονίας». Στὸ τεῦχος Ἀπριλ.-Ἰουν. 2019, δημοσιεύεται εἰσήγησις τοῦ Μητροπολίτου Κινσάσας Νικηφόρου, σχετικὴ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου. Σαράντα χρόνια μετὰ τὴν ἐκταφή τῶν λειψάνων του, δίδεται ἄλλη διάστασις στὸ γεγονός. Με τη διαφορά ὅμως ὅτι ὁ καλὸς ἐπίσκοπος Νικηφόρος καί ἄλλοι πού ὑποστηρίζουν τὴν ἄποψί του, δέν ἦσαν αὐτόπτες μάρτυρες.

Ἀφοῦ εἴδαμε τὴ λιτὴ περιγραφὴ τῆς ἐκταφῆς ἀπὸ αὐτόπτες μάρτυρες, ἃς δοῦμε καὶ τὴν ἄλλη, ὅπως 40 χρόνια μετά κυκλοφορεῖ:

«Τὸ 1977 ἔγινε ἡ ἐκταφή. Κατὰ τὴ μαρτυρία τῶν παρόντων, ὅταν ἄνοιξαν τὸν τάφο, παρατήρησαν, ὅτι ἡ ἱερατικὴ στολὴ ἦταν ἀνέπαφη καὶ ἕνα μέρος τῆς ράχης του δὲν ἀποσυνετέθη, ἦταν κόκκινο καὶ ἔτρεχε αἷμα...»!!!

• Εἶναι ἀνάγκη νὰ καταφύγουμε σ’ αὐτὸ τὸ «σημεῖο», γιὰ νὰ πιστοποιήσουμε τὸν ἐνάρετο βίο τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου; Καὶ τόσοι αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἐκταφῆς πῶς δὲν τὸ εἶδαν;

Ἐπειδὴ ὁ ἐπὶσκοπος Νικηφόρος εἶναι καὶ σεμνὸς καὶ ἐνάρετος καὶ σοβαρός, καλὸ θὰ εἶναι νὰ μὴν τείνη «εὐήκοον οὖς» σε «εὐσεβεῖς» διηγήσεις, πού δὲν προσφέρουν τίποτε στὸν ἀναπαυόμενο ἐν οὐρανοῖς π. Χρυσόστομο. Κάτι τὲτοιες διηγήσεις ὁ πρῶτος πού δὲν θὰ τὶς ἐπιθυμοῦσε εἶναι ὁ γνήσιος αὐτὸς ἐργάτης τῆς ἱεραποστολῆς.