ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ

ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει πού πηγαίνει. Αυτὸ συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ᾿ όλα η Μεγάλη Σαρακοστὴ είναι ένα πνευματικὸ ταξίδι ποὺ προορισμός του είναι το Πάσχα, η Εορτὴ Εορτών. Εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν «πλήρωση τοῦ Πάσχα, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ Ἀποκάλυψη».

Καθὼς το αρχίζουμε, καθὼς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε μακριά τὸν προορισμό. Είναι η χαρὰ της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτὸ το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, φως, και τη δική μας προσπάθεια μιὰ πνευματικὴ άνοιξη. Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινὴ και μεγάλη, αλλὰ σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστικὴ και ακτινοβόλα αυγὴ φαίνεται να λάμπει στον ορίζοντα. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή σκοπό έχει την προετοιμασία του ανθρώπου να συναντήσει και να μοιραστεί με τον μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία νικητή του θανάτου, Αναστημένο Ιησού Χριστό, τον εναθρωπίσαντα Θεό μας, τα δωρήματα και τις ευεργεσίες που απορρέουν από την εκ νεκρών Του Ἀνάσταση, το συγκλονιστικότερο αυτό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.

Ένα γεγονός που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται σε χρόνο ενεστώτα αφού ο χαρακτήρας του είναι ρεαλιστικός, υπερχρονικός και προσωπικός, δηλαδή κάθε χρόνο ο Χριστός καλείται να πάθει και αναστηθεί για τον κάθε έναν προσωπικά, με σκοπό ελεύθερα να οικειοποιηθεί ο πιστός κάθε εποχής τις οντολογικές ευεργεσίες της νίκης κατά του θανάτου, που αφορούν την ανθρώπινη φύση, δηλαδή τον καθένα προσωπικά. H πίστη μας είναι οτι με το δικό Του θάνατο ο Χριστὸς άλλαξε τη φύση ακριβώς του θανάτου. Τον έκανε πέρασμα -διάβαση, «Πάσχα»- στη Βασιλεία του Θεού μεταμορφώνοντας τη δραματικότερη τραγωδία σε αιώνιο θρίαμβο, σε νίκη. Με το βάπτισμά μας, μας έκανε μέτοχους της Ανάστασής Του «Ἀνέστη Χριστός, καὶ ζωὴ πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐν τῷ μνήματι».

Όμως για να φθάσει κάποιος σε αυτήν την οντολογική μετοχή, των εκ του κενού Τάφου δωρημάτων, χρειάζεται την σχετική προετοιμασία, όπως ο προπονούμενος αθλητής, που αγωνίζεται για την νίκη. Ακολουθούμε την πορεία του Κυρίου μας, αφού της Αναστάσεώς του προηγήθηκε η προδοσία, το πάθος και ο Σταυρός. Εφέτος στον προσωπικό σταυρό του καθενός μας προστέθηκε και ο κορωνοϊός με όλο το θεωρητικό (φοβίες, μοναξιά, εγκλεισμός κλπ) και πραγματικό (αρρώστια, θάνατος) του φορτίο.

Είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινὲς έγνοιες μας και ακριβώς επειδὴ ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ αυτὴ τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανὰ παλαιὰ, ευτελής, σκοτεινὴ και τελικὰ χωρὶς σημασία, γίνεται ένα χωρὶς νόημα ταξίδι για ένα χωρὶς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνᾶμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις απολαύσεις της ζωής μας έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί κατὰ καιροὺς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες αμαρτίες μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ᾿ εκείνη τη νέα ζωὴ που ο Χριστὸς αποκάλυψε και μας έδωσε. Πραγματικὰ ζούμε σαν να μην ήρθε ποτὲ Εκείνος. Θα συσταυρωθούμε εφέτος με τον Χριστό, φέροντας εκτός των προσωπικών μας παθών τον εφιάλτη της ανθρωπότητας, που εκτός τις συλλογικές του συνέπειες εξατομικεύεται διαφορετικά στον καθένα διατηρώντας κοινό μόνο τον λοιμογόνο χαρακτήρα του. Το πνεύμα της εποχής μας αυτονομημένο από τον Θεό ανέλαβε να επιλύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και να υποκαταστήσει το Θεό. Προσπάθησε να εξομαλύνει τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τις μετέτρεψε σε πολύπλοκες. Στην πραγματικότητα κατασκευάστηκε ένας άλλος πύργος της Βαβέλ, ως «δώρον ἀδωρον»,  όπου αποθαυμάζεται το μέγεθος και η φαινομενική δύναμη του, αλλά οι συνέπειες είναι τρομακτικές, διότι το τίμημα είναι η διάλυση της κοινωνίας.

Ο κορωνοϊός αποτελεί στάδιο, όπου καλούμεθα να επιδείξουμε τον αλτρουϊσμό και την αγάπη μας στην πράξη. Αφορά τους πάντες. Ο αυτοπεριορισμός ακόμη και του ανήμπορου γίνεται ευεργεσία για την κοινωνία. Γράφει σε κοντάκιό του ο άγ. Ρωμανός ο μελωδός «Πάσχων πάθος έλυσεν». Το πνεύμα της θυσίας για τους άλλους, που πηγάζει από τον Σταυρό του Χριστού, και το ταλαιπωρημένο άχραντο πρόσωπό Του, μεταλαμπαδεύεται στις ακούραστες προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού, των ανθρώπων στα καταστήματα τροφίμων, τα φαρμακεία, στά ΜΜΜ και σε ότι άλλο λειτουργεί για το κοινό όφελος. Όλα αυτά με την ελπίδα της θεραπείας του κορωνοϊού, του περιορισμού της θνητότητας, μιάς ανάστασης πού γεννά ελπίδες, ακόμη αβέβαιες. Σημειώνει ποιητικά ο Ν. Γκάτσος «Πάντα στον κόσμο θα ‘ρχεται Παρασκευή Μεγάλη και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι».

Παράλληλα εγγίζει το Πάσχα, πού προσφυώς από πολλούς αναφέρεται ως Πάσχα των Ελλήνων, αφού ο εορτασμός του Πάσχα στη παράδοσή μας λαμβάνει μέρος των κανονικών του διαστάσεων. Η διάβαση από τον θάνατο στην Ζωή, από την απελπισία στην βεβαιοπιστία, ἀπό την θνητότητα στην αιωνιότητα, από την χοϊκότητα στον αφθαρτισμό, από την ασχήμια στο κάλλος, από την ανυπαρξία στην ύπαρξη εἰναι μερικά μόνο από τα δωρήματά του.

Όσο κι αν είμαστε νεκρωμένοι κι όποια κι αν είναι η κατάντια μας Εκείνος που ήρθε για τους καθημένους «εν χώρα και σκιά θανάτου» θα σπάσει με την δύναμη της αγάπης του την σκληρότητά μας και θα ξεπεταχθεί από τον τάφο Του φωτεινός, γλυκύς, ταπεινός, προσηνής, χαρίζοντάς μας την λυτρωτική Του παρουσία.