Η… ‘’ΑΛΟΓΙΑ’’ των Παθών
Όταν ένα γεγονός είναι παρελθόν,
όσο μεγάλο κι αν είναι είναι πεθαμένο. Καμιά επέτειος δεν μπορεί να ξαναστήσει
ζωντανά τα περιστατικά. Όσο κι αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να γιορτάζει
καταστάσεις οι οποίες έχουν λήξει, τελικώς βιώνει μια αυταπάτη.
Τι κάνουμε λοιπόν σήμερα; Για
ποιο λόγο γιορτάζουμε όλο αυτό το γεγονός; Τι μπορεί να λέει η είσοδος του
Χριστού στα Ιεροσόλυμα και η υποδοχή του από τους τότε ανθρώπους σ έναν άνθρωπο
σημερινό, γεμάτο άγχος και αγωνίες;
Μπορεί να λέει κάτι σπουδαίο; ΄Η
δεν λέει τίποτα;
Ο Μωυσής στο Σινά κουβεντιάζει με
τον Χριστό ‘’ως τις λαλεί προς τον εαυτού φίλον’’, όπως μιλάει κάποιος με τον
φίλο του. Κάποια στιγμή ρωτάει ο Μωυσής τον Χριστό: Για μένα Κύριε, αυτή η
μεγαλειώδης πανήγυρη της συνάντησης μαζί Σου θα τελειώσει.
Όταν λοιπόν θα με
ρωτήσουν οι συμπατριώτες μου, ποιος είναι αυτός τον οποίον συνάντησα, τι θα
τους πω;
Ο Χριστός του απάντησε: Πες τους
ότι, ‘’εγώ ειμί ο ων’’ δηλαδή πές τους
ότι εγώ είμαι η μόνη πραγματικότητα!
Ακριβώς αυτό νοηματοδοτεί και την
σημερινή γιορτή! Η παρουσία του Χριστού, όταν υπάρχει, κάνει να ξαναβιώνεται η
λογική αυτού του πανηγυριού ανάλογης συναντήσεως! Για ένα πανηγύρι πρόκειται: Ο
Χριστός, πάνω σ΄ ένα γαϊδούρι, πηγαίνει προς συνάντηση των ανθρώπων στα
Ιεροσόλυμα. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει και,
ουσιαστικά χωρίς καλά καλά να το πολυσκεφτούν, υλοποιούν στην πράξη την
προφητεία του προφήτου Ζαχαρία, πού έλεγε: ‘’Χαίρε θυγατέρα Σιών. Ο Βασιλιάς
σου έρχεται όχι με το κύρος του φόβου της επιβολής, αλλά με την ταπείνωση της
πρότασης για ελευθερία από τα άλογα πάθη (επί πώλον όνου) γεμάτος πραότητα
καλοσύνης’’.
Ο κατ΄ ένστικτον βίος αποτελεί
την βιολογική υποδομή, όχι μόνο των άλλων θηλαστικών αλλά και των ανθρώπων.
Αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα βιολογικά όντα, είναι αυτό
που επεσήμανε ο Κάρολος Δαρβίνος όταν ρωτήθηκε αν ο άνθρωπος είναι ζώον. Είπε:
‘’Δεν έχω μια πρόχειρη και εύκολη απάντηση σ΄ αυτό, αλλά σίγουρα ξέρω ότι ακόμα
κι αν είναι, είναι το μόνο ζώον που κοκκινίζει’’.
Ο Χριστός έφτιαξε τον άνθρωπο, ως
‘’ζώον θεούμενον’’. Ακόμα κι όταν ο άνθρωπος προτιμά μόνον το…πρώτο σκέλος
(ζώον), αυτό δεν σημαίνει ότι χάνει την δυνατότητα για…το δεύτερο (θεούμενον).
Ο Χριστός με την είσοδό του στην
Ιερουσαλήμ επί πώλον όνου, μας διδάσκει με αυτή την εικόνα ότι πρέπει να
‘’κυριεύσουμε’’ και να ‘’επιβούμε’’ επί των αλόγων παθών μας, και των ενστίκτων
μας, προκειμένου να ‘’βασιλεύσουμε’’ εν τοις υψίστοις.
Τα πάθη έτσι κι αλλιώς
είναι…’’άλογα’’. Εμείς πρέπει να γίνουμε κύριοι των παθών μας, υποτάσσοντάς τα
στο θέλημα και στην εντολή του Θεού. Το κοντάκιο της εορτής των Βαΐων
καταλήγοντας παρακαλεί τον Χριστό ‘’…και ημάς, νικητάς των παραλόγων παθών
ποίησον και καταξίωσον ιδείν την σην εναργή κατά θανάτου νίκην’’, δηλαδη τα
γεγονότα για τα οποία κρατάμε κλάδους βαΐων νίκης! Τώρα, νίκης του Χριστού, και
εν συνεχεία δικής μας.
Εμείς, έχοντας στα χέρια μας τα
βαΐα, τι μπορούμε άραγε να σκεφτούμε για αυτή την γιορτή; Για ποιο λόγο
γιορτάζουμε αυτή τη γιορτή;
Επειδή δεν υπάρχει μεγαλύτερος
εχθρός για τον άνθρωπο απ’ τον θάνατο, και σήμερα και χθές γιορτάζουμε την νίκη
κατά του θανάτου. Αυτό ακριβώς είναι το σπουδαίο και το μεγάλο της εορτής. Να
αποχτήσει το πρόσωπο του Χριστού στη συνείδησή μας κύρια σημασία. Να γίνει
δηλαδή αυτό που είναι: ‘’η μόνη πραγματικότητα’’. Τότε κι εμείς θα μπορούμε να
ψάλλουμε ωσαννά! Αν αυτό δεν γίνει, τότε, ακόμα και να τηρούμε όλα τα εξωτερικά
θα είναι ένας τύπος. Θα είναι φολκόρ.
Ο Χριστός είπε στους μαθητές να
απαντήσουν στον ιδιοκτήτη του μικρού ζώου το οποίο έπαιρναν ότι ‘’προς σε ποιώ
το Πάσχα μετά των μαθητών μου’’. Λέγοντας αυτό δεν απευθυνόταν μόνον σ’ εκείνον
τότε, απευθύνεται και σ’ εμάς τώρα. Ο Χριστός λέει διαρκώς στον καθένα μας:
Προς σε ποιώ το Πάσχα. Μέσα στην συνείδησή σου, μέσα στην ύπαρξή σου, μέσα στην
καρδιά σου. Τι σημαίνουν όλες αυτές οι ημέρες για σένα; Μια αλλαγή στις
συνθήκες; Ένα περίβλημα εορταστικό; Καλό είναι κι αυτό, όμως το περίβλημα
πρέπει να περικλείει περιεχόμενο. Αν
είναι κενό περιεχομένου, δεν έχει κανένα νόημα να κρατάει κανείς νεκρούς
τύπους και γυμνά ονόματα.
Ακριβώς επειδή δεν απόκτησε στην
συνείδησή μας καταλυτική σημασία και θέση το πρόσωπο του Χριστού, οι γιορτές
γίναν τύποι εξωτερικοί, που δεν μας μιλούν. Τα σύμβολα δεν μας ανοίγουν
‘’πόρτα’’ για να καταλάβουμε την απεραντοσύνη ενός γεγονότος, που δεν
περιγράφεται με λόγια, και έτσι σερνόμαστε εκ συνηθείας. Όμως είμαστε πλέον σε
οριακά σημεία. Είμαστε σε εποχές που δεν χωρούν ημίμετρα. Ή λοιπόν θα
συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και τότε θα γίνουμε ζωογόνες εστίες, ή δεν θα
ξέρουμε τι είμαστε και θα μας παρασύρει κάθε ρεύμα, όπως παρασέρνεται καθετί,
που δεν είναι ζωντανό! Καθετί που δεν έχει υπόσταση! Καθετί που δεν μπορεί να
πάει κόντρα στο ρεύμα!
Το μεγαλύτερο γεγονός στην
ανθρώπινη ζωή και συγχρόνως η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ο Θάνατος, και από την
άλλη η μοναδική πραγματικότητα είναι ο Χριστός. Η ζωή λοιπόν αποκτάει νόημα και
διάρκεια όταν αποκτήσει σχέση με τον Χριστό. Αν δεν αποκτήσει, θα πεθάνει με
ό,τι και όσο όμορφα και γοητευτικά κι αν έχει δεσμευτεί και ασχολείται. Σε
οποιοδήποτε επίπεδο και σε οποιαδήποτε κατάσταση. Γι΄ αυτό παρακαλέστε τον
Χριστό να φωτίζει τις καρδιές μας να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά μια γνωριμία μαζί
Του, ξεκινώντας με την προσπάθεια να απαντήσουμε στα ‘’γιατί’’ που ζητούν
απάντηση. Γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί γίνεται κάθε βράδυ ακολουθία; Γιατί
πρέπει να είμαι σ’ αυτές τις ακολουθίες; Γιατί πρέπει να αντιλαμβάνομαι και να
μετέχω στα τελούμενα και στα λεγόμενα;
Ακόμα κι αν δεν μπορώ να απαντήσω
σε όλα αυτά τά ‘’γιατί’’ και να καταλάβω όλο τους το βάθος, τουλάχιστον ας
είμαι υποψιασμένος ότι υπάρχει εκεί ένα πελώριο θέμα και νόημα. Ο Φιλάνθρωπος
και Ελεήμων Ιησούς θα μας δώσει την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε τα
πράγματα και βαθύτερα. ‘’Να μπούμε
παραμέσα’’. Και όταν μπούμε παρα μέσα, όταν τά σύμβολα ανοίξουν τις ‘’πόρτες’’
τους, και δούμε τι απέραντο μεγαλείο υπάρχει πίσω από αυτά τα σύμβολα, τότε η
καρδιά μας θα πλημμυρίσει από χαρά και θα ψάλλει: ‘’Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος’’, όχι στα
Ιεροσόλυμα, αλλά στην καρδιά μας! ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου