Του ονείρου το ταξίδι - Ευτυχία Γερ. Μάστορα

Του ονείρου το ταξίδι

Στάθηκα και σ' αγνάντεψα θάλασσα αγαπημένη

Σήμερα που είναι συννεφιά κι ο ήλιος δεν εβγήκε

κι έχεις το χρώμα μελανό, που την καρδιά πληγώνει.

Λαχτάρησα στο κύμα σου ν΄ανοίξω μονοπάτι,

να το διαβώ σιγά σιγά και να το ταξιδέψω

με μια βαρκούλα ταπεινή δίχως καραβοκύρη,

δίχως τιμόνι και κουπιά μα με λευκό πανάκι

και να ΄χει εμέ ταξιδευτή, να κάθομαι στην πλώρη

και το πανάκι να κρατώ με πρίμο πράο αγέρι,

μα και στο κύμα να μιλώ, τη ρότα να του δείχνω.

Κι η βάρκα να ποντοπορεί, το δρόμο να μη χάνει,

αφού είν΄ αγέρι ο πόθος μου κι ο νόστος μου πυξίδα.

Κι αρμένιζε... κι αρμένιζε... η ταπεινή βαρκούλα,

ώσπου το βλέμμα συναντά κάπου στο βάθος πέρα

θαμπή να γράφεται στεριά στην άπλα του πελάγου

και πλώρη βάνουμε με μιας για γνώριμο λιμάνι.

Καθώς κοντοζυγώνουμε σκιρτούν τα σωθικά μου

κι ανάβλυσε πηγή χαράς μέσα στα φυλλοκάρδια,

που βλέπω ανάερες γραμμές ολόγυρα να κλείνουν

λοφοπλαγιές ελιόσπαρτες, κάβους, γιαλούς και βράχους

και λιμανάκια ειρηνικά σε κόρφους φυλαγμένα.

Μα λίγο πριν αράξουμε φεγγοβολάει ο ήλιος

κι απ΄το χαρμόσυνό του φως η συννεφιά νικιέται,

χρώμα γαλάζιο ντύνεται ο ουρανός κι ο πόντος

κι αγέρι πράο δε φυσά ούτε βαρκούλα πλέει

και χάνεται η θαμπή στεριά στου ήλιου την αλήθεια.

Και στέναξε ο ταξιδευτής και στέναξα μαζί του

που ούτε ταξίδι αληθινό μού μέλλεται να κάμω

κι ο ήλιος το σταμάτησε του ονείρου το ταξίδι.

Ευτυχία Γερ. Μάστορα