Έναν γηπεδουιν χρυσαφιν - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

 
Έναν γηπεδούιν χρυσάφιν

 
 Ο ποταμός ο παράλληλος με την Οδόν Ιωάννη Κυριακίδη είσιεν έναν γηπεδούιν χρυσάφιν. Απέναντι που την διάσημην τότε πολυκατοικία του Τσουλόφτα υπήρχεν έναν αδιέξοδον που στην ουσίαν είχεν έναν πλάγιον πέρασμα που σε ένωνε με την απέναντι γειτονιά με πλάγιάν κατεύθυνση προς το δρόμον του Φούρνού ΝΕΟΝ ΚΑΙΡΟΝ. Εκεί ο μάστρε Πολύδωρος ετοίμαζεν το ζεστό ψουμίν της γειτονιάς σε παλαιόν φούρνον με φλόγηστρο και το φρέσκο ψωμί το διένειμε με ένα εστειτ φιατ καφεμπεσούι. Διανομή που γειτονιά σε γειτονιά ειδοποιώντας με την χαρακτηριστικήν του πουρούν. Ο Πολύδωρος ήτο άνθρωπος βολικός και τα Σαββατοκυρίακα έψηνε και τα ψητά των γειτόνων. Οι πατάτες του ψητού του ήταν όλα τα δεκασελινά της γειτονιάς
Από το δήθεν αδιέξοδον έπιανες έναν κατηφορούιν τζιαι νάσου το γηπεδούιν διαμάντιν απέναντι από την ξένη σχολήν Ο Λόγος.
           Πολλοί εθεωρούσαν πως το γηπεδούιν ήταν ιδιοκτήσία του Χριστόφορου του ψηλού με τις πολλές αδερφές και του Άντρου του Παππάρίδη που ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου φιλάθλων της Αρσεναλ στη γειτονιά σε αντίθεσην με την μεγιστην πλειοψηφίαν που είχεν να κάμει με την Ματσεστερ Γιουνάιτετ τζιαι τη Λιβερπουλ.
       Έπαιξα κάτι δειλινα σε τζείνην την χωραφούαν που έιχεν και φυσικές κερκίδες και ήταν νάκκον σαν την Λεωφόρον του Παναθηναικου γιατί ήταν νάκκον στενή.Απαιτούσε εκ της κατασκευής του πασούες τακκουνάκια μπλοφούες λλίες τριπλούες αλλαγες γωνών επιθέσεως τζιαι οξυπνους πορτάρηες που να μεν πέρνουν ανάσαν.
       Τέρματα ετοποθέταν ο Χριστόφορος ο καλοσυνάτος
κάτι ρότσους δυνάμενους αλλά υπήρχεν διαφωνία κάποτε για το σουτ αν ήταν μέσα ή ψηλόν.Τα τέρματα ελοαρκάζουνταν με το σέννιος αναλογα με τον πορταρην αν ήταν ψηλός ή νάκκον κοντος
        Στο γηπεδούιν τούτον επαίξαν μεγάλοι παίκτες της γειτονιάς διότι ήταν τζιαι πέρασμαν σαν έρκεσουν που το Ίδρυμαν Παναγίδη ή το περίπτερον ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Καρασαββα εμπόρεν να βρεθείς πορτάρης ή σεντερ μπακ αν ελειφκουνταν παίκτες.Την Ανοιξην είχεν γρασίδιν που έμοιαζεν με εγγλεζικα γήπεδα ελάλέν ο Άντρος που τα ήξερεν καλά .Εδώ επαννήσαμεν σε κινήσεις σκράμπερ το μυθικόν ΚΡΙΦΤΕΡ του Άντρου Παππαρίδη Τριακόσια μέτρα πιο πάνω στον καφενεν του Νικολή σε άλλον αδιέξοδον ήταν και μιά πίστα κατηφορική πριν το γεφυρούιν όπου ασχολούμαστεν με καταβάσεις ο Αντώνης Γεωργίου ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο Μάριος Φιλιππου ο Κόκος Παρασκευά και η αφεντια με τα δύο ΕΣΚΑ της γειτονιάς..
        Εις το γηπεδούιν αυτον εθριάμβευσαν τρεις γενεες. Εις την δευτερην γενεάν υπηρέτησεν ως επιτελάρχης ο επιφανής ποδοσφαιριστης και μουσικός Κωνσταντίνος Στυλιανού ο οποιος με τον Άντρον και Χριστόφορον είχαν ιδιοκτησιακα δικαιώματα επι της χωράφας στυλ Αλκαζαρ.Εμείς επαιζαμεν ως φιλοξενούμενοι.Τα κοτσιάνια μας ήταν για το μεγάλον Καραισκάκη της οδου Τροόδους.Εις την οδον Ρώμης οι Ρίζοι εδιέδιδαν πως η χωράφα τους ήταν το ΓΣΟ.Ηταν κυρίως Ομονοιάτες και ΑΕλίστες ενώ εμεις είμαστεν Αποπλλωνίστες και είχαμεν ως δευτερη ομάδα και κορώνα μας τον ΑΡΗ ένεκα αδελφων Παπακώστα που έμεναν στην Οδον Σευχελλών.Γενικώς Χαράκης και Αης Γιάννης ήτο τα μεγάλα φυτώρια του ΑΡΗ.Ο φίλτατος Παπακώστας καμάρι μας ήτο και βασικός στην Εθνική Κύπρου. Περιττον να αναφέρω ότι στις χωράφες αυτές είχεν μεγάλην ακμή το κίνημαν φιλάθλων της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Γειτονιά αλυτρώτων και προσφύγων. Τι περιμένεις
        ΥΓ.Ο φίλος Κωσταντίνος Στυλιανού συμπαίκτης του Παππαρίδη ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο γιατι μου θυμήσε αυτή την μαλαματένια καυτή εδρα του ποταμού και το παιχνίδι του κανονιέρη Άντρου που ήταν ένα αέρινο κοκτέηλ ΒΑΡΩΣΙ ΓΣΕ ΛΟΝΔΙΝΟ.Τζιαι άτε μετά να το ν τριπλάρεις.....Κωστή ευχαριστω.Άτε τζιαι εννα κρυάνουν οι πατατες τζιαι το ψητο τζιαι τα ψουμιά του άρχοντα Πολύδωρου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ