Η στιγμή του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα είναι συγκλονιστική. Όποιος κι αν είναι ο θάνατος. Συγκλονιστική είναι και η στιγμή του αποχωρισμού από αγαπημένα πρόσωπα. Όλα τα κύτταρά σου τα ακούς να φωνάζουν πως ο φίλος, η μάνα, ο πατέρας.. πέθανε. Κι αυτή τη μορφή του δε θα τη δεις ξανά, παρά μόνο όταν φύγεις και συ.. Τη μυρωδιά από τον κόρφο της μάνας, το ίδιο. Δε θα τη μυρίσεις ποτέ ξανά. Παρά μόνο.. Το άγγιγμα απ' τα δικά της χέρια, η αγκάλη της, το φιλί της. Δε θα τα νιώσεις ξανά.. Τη φωνή της που κάθε φορά σε θύμιζε να κάνεις τον σταυρό σου πριν βγεις, την ευχή της, όχι εδώ.. Δε θα την ξανακούσεις.. Είναι αυτό το παράπονο και ο λυγμός της ποιητικής φωνής που βιώνει τόσο έντονα την ανάγκη επικοινωνίας μ'αυτές τις ψυχές. Τόσο έντονα που σχεδόν τις ακούει. Και θλίβεται που στο "διπλανό δωμάτιο" η ηχομόνωση είναι τόση καλή που δεν μπορεί ξανά να "πιάσει σήμα". Κι ας είναι δίπλα αυτοί.. Το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Προς το παρόν. Η όραση, η ακοή, η όσφρηση, η αφή και η γεύση είναι αισθήσεις εξίσου δυνατές. Κι όταν κανείς είναι τυφλός ισχυροποιούνται τόσο πολύ οι άλλες αισθήσεις, προκειμένου.. να Υπάρχει, να Ζει.
7 σχόλια:
Η απάντηση είναι απλή !
Ότι δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα!
Καλημέρα κ είθε να μη μισούμε!
Τι εννοεί η Orthodoxia Ortho?
12.45
Το όφελος του να βλέπει κανείς,σε επικίνδυνους καιρούς,είναι ανώτερο νομίζω από αυτό του να ακούει!
Βαθυστόχαστο.
Θεολογικό.
Εξαιρετικό.
Μετά από λίγες λέξεις καταλήγει σε μια σπουδαία διαπίστωση. Όπως πάντα καταπληκτικός ο Αλεξανδρεύς. Να τον έχει ο Θεός καλά για να μας φωτίζει.
Η στιγμή του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα είναι συγκλονιστική. Όποιος κι αν είναι ο θάνατος.
Συγκλονιστική είναι και η στιγμή του αποχωρισμού από αγαπημένα πρόσωπα. Όλα τα κύτταρά σου τα ακούς να φωνάζουν πως ο φίλος, η μάνα, ο πατέρας.. πέθανε.
Κι αυτή τη μορφή του δε θα τη δεις ξανά, παρά μόνο όταν φύγεις και συ..
Τη μυρωδιά από τον κόρφο της μάνας, το ίδιο. Δε θα τη μυρίσεις ποτέ ξανά. Παρά μόνο..
Το άγγιγμα απ' τα δικά της χέρια, η αγκάλη της, το φιλί της. Δε θα τα νιώσεις ξανά..
Τη φωνή της που κάθε φορά σε θύμιζε να κάνεις τον σταυρό σου πριν βγεις, την ευχή της, όχι εδώ.. Δε θα την ξανακούσεις..
Είναι αυτό το παράπονο και ο λυγμός της ποιητικής φωνής που βιώνει τόσο έντονα την ανάγκη επικοινωνίας μ'αυτές τις ψυχές. Τόσο έντονα που σχεδόν τις ακούει.
Και θλίβεται που στο "διπλανό δωμάτιο" η ηχομόνωση είναι τόση καλή που δεν μπορεί ξανά να "πιάσει σήμα". Κι ας είναι δίπλα αυτοί..
Το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Προς το παρόν.
Η όραση, η ακοή, η όσφρηση, η αφή και η γεύση είναι αισθήσεις εξίσου δυνατές. Κι όταν κανείς είναι τυφλός ισχυροποιούνται τόσο πολύ οι άλλες αισθήσεις, προκειμένου.. να Υπάρχει, να Ζει.
Χαλάλι και τα μεσημέρια και τα μεσάνυχτα,
όταν σπας την σιωπή σου με τέτοια ηχητικά ποιήματα!
Είμαστε όλο "αυτιά"!
Δημοσίευση σχολίου