Εθελοθρησκεία και Covid εποχή - Μ. Δ.

 

Εθελοθρησκεία και Covid εποχή

"Εθελοθρησκεία", μία δική μας θρησκευτικότητα, κομμένη και ραμμένη στα δικά μας μέτρα, αγνοώντας ότι η πραγματική ζωή του Χριστού βρίσκεται στην έσχατη ταπείνωση, βρίσκεται στην αγάπη, στην θυσία, στην προσφορά, στην κένωση, στην συνάντηση με τον άλλο.
(Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών)

Την λέξη "Εθελοθρησκεία" την συναντούμε ίσως για πρώτη φορά, στην επιστολή του αποστόλου Παύλου προς Κολοσσαείς. (Κολ.β 23)

Γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.

Ο Επαφράς, ο οποίος προερχόταν από τις Κολοσσές, κήρυξε κατ’ εντολή του Παύλου το Ευαγγέλιο και ίδρυσε την Εκκλησία της πόλης αυτής που βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, στην δυτική Μ. Ασία (Φρυγία).

Κατά το χρόνο συγγραφής της επιστολής ο Επαφράς επισκέφθηκε τον Παύλο στη φυλακή, όπου και τον πληροφόρησε για την κατάσταση των Χριστιανών στις Κολοσσές, επισημαίνοντας ιδιαίτερα τον κίνδυνο που διατρέχει η Εκκλησία τους από κάποια αιρετική διδασκαλία που άρχισε να διαδίδεται.

Η αιρετική διδασκαλία, που ο απόστολος Παύλος συνοψίζει με τη λέξη εθελοθρησκεία, διεκδικούσε για τον εαυτό της το χαρακτηρισμό της «φιλοσοφίας», της ανώτερης δηλαδή γνώσης και κατοχής διδασκαλιών περί Θεού, κόσμου, ανθρώπου κλπ. Περιείχε διατάξεις που αφορούσαν αποχή από τροφές ή ποτά, διακρίσεις ημερών και υποτιμητική στάση έναντι του σώματος.

Πρόκειται για νέα διδασκαλία εντός της εκκλησίας.

Έτσι, εμφανίζεται η αρχαιότερη χριστιανική αίρεση, όπως ακριβώς περιγράφεται στην προς Κολοσσαείς (β:16-23)

Εθελοθρησκεία λοιπόν, είναι μία αυθαίρετη ερμηνεία της του Χριστού παραδεδομένης πίστης εκ των Αποστόλων του, διά του Αγίου Πνεύματος.

Μία ερμηνεία που δίδει ο άνθρωπος κατά το θέλημά του και κατά τον λογισμό του, αντίθετη με το περιεχόμενο της αληθινής χριστιανικής πίστης.

Έτσι, λατρεύω έναν Θεό όπως μου αρέσει και όπως εγώ τον έχω δημιουργήσει μέσα από τους λογισμούς μου, ικανοποιώντας το Θρησκευτικό μου συναίσθημα, χωρίς να έχω πραγματική κοινωνία με τον αληθινό Θεό.

Είναι σαφές από τα ανωτέρω λεγόμενα, ότι από την εποχή των Αποστόλων, η εθελοθρησκεία ήταν το αίτιο της δημιουργίας αιρέσεων, σχισμάτων και τελικά αποκοπής πιστών, από τη μητέρα εκκλησία.

Φαινόμενο που δεν έχει εκλείψει ούτε στις μέρες μας.

Βέβαια, οι αποκλίσεις κάποιου βαθμού μπορούν να υπάρχουν στην Εκκλησία μας, και είναι αποδεκτές στο πλαίσιο της οικονομίας για την σωτηρία του ανθρώπου.

Αλλά, υπάρχει ένα όριο, όχι μόνο ως προς την αλήθεια, αλλά και όταν διαταράσσεται η αγάπη.

Άλλωστε πριν κοινωνήσουμε ομολογούμε όλοι μαζί την αλήθεια (το ‘Πιστεύω’) και την αγάπη (το ‘Πάτερ ημών’)…

Όπως κάθε ιστορικά σημαντικό γεγονός που προκύπτει ανά τους αιώνες, έτσι και η εποχή covid δίνει μία ευκαιρία σε πολλούς από εμάς, να δημιουργήσουμε μία πίστη κατά το θέλημα μας, ερμηνεύοντας τα συμβαίνοντα κατά τον λογισμό μας.

Το φαινόμενο αυτό, βέβαια, έχει παγκόσμιες διαστάσεις σε κάθε επίπεδο πίστης, ακόμα και ιδεολογίας.

Παρ' όλ' αυτά, η εποχή covid, έφερε και στους κόλπους της Εκκλησίας μας, έναν άμετρο, κυρίως διαδικτυακό , επώνυμο αλλά και ανώνυμο, άλλοτε ειρηνικό και άλλοτε διχαστικό διάλογο.

Θεωρώ ότι, όλοι καταθέτουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας σχίσματος.

Κεντρικά σημεία διαλόγου

1. Η στάση της ιεραρχίας της Εκκλησίας και των Επισκόπων, είναι κατά θεόν η κατά κόσμον ;

2. Συμβαίνει διωγμός της Εκκλησίας και της πίστης η όχι;

3. Το εμβόλιο κατά του covid , θα θεωρηθεί σφράγισμα ;

Θα προκαλέσει μελλοντικές ασθένειες, αλλά και πολλούς θανάτους ;

4. Η ιατρική μάσκα, εντός της Εκκλησίας, είναι ύβρις κατά του Αγίου Πνεύματος, και θεωρείται απιστία;

Όλα αυτά και άλλα ερωτήματα έχουν προκαλέσει, καλώς ή κακώς, θεολογική αντιπαράθεση, που δυστυχώς κάποιες φορές έχει φτάσει σε άκρα.

Εδώ είναι εμφανής ο κίνδυνος να εμφανιστούν συμπτώματα εθελοθρησκείας.

Ποιά είναι τα όρια της επιστήμης, και εν προκειμένω της ιατρικής;

Και πότε αυτή εγγίζει και εισέρχεται στα της θεολογίας ;

Και μην μου πει κάποιος ότι τα όρια αυτά είναι σαφή, στους εσχάτως διαμορφωμένους διαλόγους, διότι αυτό που έχουν προσλάβει οι πιστοί τον τελευταίο χρόνο, είναι διχαστικές απόψεις εκ διαμέτρου αντίθετες.

Ακόμη ακόμη τι είναι δογματικό θέμα και τι όχι.

Εδώ λοιπόν, ελλοχεύει ο κίνδυνος οι πιστοί να αποφασίσουν κατά τον λογισμό τους, επηρεαζόμενοι και από μερίδα πνευματικών να περιπέσουν στην μνημονευόμενη "εθελοθρησκεία".

Η έκβαση των γεγονότων σε 1, 2, 3, η και περισσότερα ίσως χρόνια, θα αποδείξει ποιος και αν εθελοθρήσκευε. Ιδού λοιπόν καιρός να αποφύγουμε την παγίδα.

Σε πρόσφατο προσκύνημα μου στο Άγιον Όρος, πριν περίπου ένα έτος, σε συνομιλία που είχαμε με έναν πατέρα εκ των της Σκήτης των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια, με αφορμή τα γεγονότα, ετέθη από έναν προσκυνητή, το ερώτημα περί αντιχρίστου και εσχάτων χρόνων.

Ο πατήρ, μας διηγήθηκε το εξής περιστατικό:

"Έχουμε στη Σκήτη μας σχετική αλληλογραφία, ότι πριν 100 χρόνια, το 1920, ένας γνωστός μας προσκυνητής, έγραφε στον τότε γέροντα Δανιήλ και νυν Άγιο Δανιήλ τον Κατουνακιώτη. "

"Γέροντα ανησυχώ πολύ με αυτά που συμβαίνουν ότι είμαστε στην εποχή του αντιχρίστου. Πες μου πώς πρέπει να αντιμετωπίσω το γεγονός;"

Και ο άγιος Δανιήλ του απάντησε:

"Ευλογημένε το πότε θα έρθει ο αντίχριστος, δεν το γνωρίζουμε. Το πιθανότερο όμως είναι ότι εσύ θα έχεις φύγει από τον κόσμο τούτο και ο μισόκαλος δεν θα έχει έρθει ακόμα.

Μην ασχολείσαι λοιπόν με αυτό το θέμα γιατί θα ζήσεις μία ζωή με ταραχή.

Σε συμβουλεύω λοιπόν να ασχολείσαι με τον Χριστό και με τα της ψυχής σου."

Και συμπληρώνει ο πατήρ των Δανιηλαίων:

"ο άνθρωπος αυτός προφανώς έχει ήδη κοιμηθεί, αλλά ο αντίχριστος ακόμα δεν ήρθε"

 

Στην δισχιλιετή εκκλησιαστική ιστορία έχουν συμβεί πάμπολλα γεγονότα τα οποία κέντριζαν ιδιαιτέρως μερίδα πιστών αλλά και κλήρου, με ένα κοινό χαρακτηριστικό.

Ερμήνευαν τα συμβαίνοντα κατά τον λογισμό τους, συνδέοντάς τα με τα έσχατα και τον αντίχριστο.

Θεωρούσαν, ότι η εκκλησία σφάλλει έκαναν ανυπακοή σε μη δογματικά Θέματα, τραβούσαν δικό τους δρόμο με αποτέλεσμα να αποκόπτονται εθελουσίως από αυτήν.

Η Εκκλησία είναι μάνα, ποτέ δεν διώχνει το παιδί της και πάντα περιμένει.

Πέρα λοιπόν από τον δεδομένο κίνδυνο της νόσου, και τα πρωτοφανή επακόλουθα που έχει επιφέρει σε όλον τον πλανήτη, οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπ' όψη μας, να προβληματιστούμε και να αναμετρηθούμε με την ουσία του Ιερού Ευαγγελίου, ώστε να αποφύγουμε τον σκόπελο, και εκ δεξιών κίνδυνο του "εθελοθρησκεύειν", που είναι το κύριο αίτιο της δημιουργίας αιρέσεων, σχισμάτων και τελικά αποκοπής πιστών, από τη Μητέρα Εκκλησία.

Λέει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

" Ο Χριστός δεν βιάζεται...
Ας κρίνουμε αδέλφια αργά και θα κρίνουμε ορθά.
Κάτω από την πίεση του πρόσκαιρου πόνου σκεπάζουμε με την απαισιοδοξία μας
ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Αργά βαδίζει ο Χριστός...
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμα του είναι μακριά.
Το πλήρωμα Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας
και η θέση Του είναι στα έσχατα…"
 

Λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας ο Θεσσαλονικεύς,

«Ημείς νικώμεν νικώντων των άλλων».

 

Και σχολιάζει ο π. Βασίλειος Γοντικάκης:

" δεν θέλω να υποτάξω τον άλλο, αλλά να ζήσω μια τέτοια ζωή που να χαρεί τη ζωή του ο άλλος, ο άλλος είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος όχι για να τιμωρήσει τους αιτίους, αλλά για να υποστεί τα πάντα ίνα τους πάντας σώσει.
Πάντα υπομείνας άπαντας έσωσε."

Μ. Δ.

ΠΗΓΕΣ

1. religious.gr

2. Αγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς «Αργά βαδίζει ο Χριστός», εκδόσεις «Εν πλώ».

3. Αναζητώντας το νόημα. Ομιλία του π. Βασιλείου Γοντικάκη 26-5-2014 στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο.