“ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ” - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

 
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
          Μρκ. 9, 17-31

          “ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ”

          Καθώς πλησίαζαν οι ημέρες του Πάσχα, ο Χριστός είχε αρχίσει να προετοιμάζει τους Μαθητές Του για ό,τι επρόκειτο να του συμβούν. Μεθοδικά και σιγά- σιγά τους αποκαλύπτει τι θ’ αντιμετωπίσει, όταν για τελευταία φορά θα επισκέπτονταν όλοι μαζί το θρησκευτικό κέντρο των Ιουδαίων στα Ιεροσόλυμα.

          Κάποια μέρα ο Κύριος παίρνει ιδιαίτερα τους Μαθητές του και προσπαθεί να τους σκιαγραφήσει το επερχόμενο πάθος Του. “Ο Υιός του Ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν”. Προλέγοντας αυτά ο Χριστός στους Μαθητές εννοούσε το τι πάθαινε στα Ιεροσόλυμα, Θα παραδίδονταν σε χέρια ανθρώπων, οι οποίοι αφού πρώτα θα τον ταπείνωναν με πολλούς τρόπους  στο τέλος θα τον φόνευαν.

         Το γεγονός αυτό θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε και σαν μια προφητική         κατάσταση, η οποία θα είχε σχέση και στο απώτερο μέλλον. Διότι τα χέρια εκείνα που τον σταύρωσαν, δεν σταμάτησαν  να κακουργούν, αλλά εξακολουθούν με αυθάδεια και ιταμότητα να Τον κακοποιούν “άχρι του νυν”.

          Έτσι βλέπουμε, ότι μετά την Ανάστασή Του τα ίδια εκείνα χέρια, τα οποία τον είχαν σταυρώσει, να δίνουν “αργύρια ικανά” στους φύλακες της κουστωδίας του πανάγιου  τάφου, για να πάψουν να διακηρύττουν την Ανάστασή Του και να διαδίδουν συκοφαντικές πληροφορίες, ότι οι μαθητές του τη νύχτα έκλεψαν το ενταφιασμένο σώμα του “νυκτός ελθόντες έκλεψαν αυτόν ημών κοιμωμένων”.

          Επίσης τα ίδια εκείνα χέρια ανάγκασαν τους μαθητές να διακόψουν το κήρυγμα για την Ανάσταση Του. Από τις πρώτες ήδη σελίδες της Καινής Διαθήκης στα πρώτα χριστιανικά χρόνια βλέπουμε σ’ εκείνα τα ανθρώπινα χέρια να προστίθενται και άλλα πολλά χέρια, τα οποία επιχειρούν να σταματήσουν, αλλά και να επεκτείνουν τα προηγούμενα κακουργήματα τους εναντίον του Κυρίου και της καινής διδασκαλίας Του. Και τα χέρια αυτά ήταν χέρια όχι μόνο εχθρικά, αλλά και “φιλικά’.

          Πάντως από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μέχρι και σήμερα βλέπουμε  πολλά “χέρια ανθρώπινα”, άλλα να χρησιμοποιούν τη γραφίδα τους επιχειρώντας, μάταια βέβαια, να σπιλώσουν και να προσβάλλουν του όνομα του Χριστού, το “υπέρ παν όνομα”, άλλα να ταπεινώνουν τους εργάτες και τα μέλη του σώματός του, της Εκκλησίας, και  άλλα να βασανίζουν και να φονεύουν.

          Και αυτά ήταν χέρια που ανήκαν στους  εχθρούς του Χριστού και της Εκκλησίας, χέρια δημίων και φονευτών και επομένως ό, τι κι’ αν έκαναν  ήταν κάτι   αναμενόμενο, κάτι που περίμενε κανείς από τέτοια χέρια. Και εκείνο που προκαλεί κατάπληξη είναι η πώρωση και η σκληρότητα αυτών των ενεργειών και των πράξεων. Αλλά είπαμε. Εχθροί ήταν και ό, τι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν  το έπραξαν.

          Αλλά τι να πει κανείς για τα χέρια εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι ανήκουν σε πρόσωπα που θα έπρεπε σύμφωνα με τα λεγόμενά τους  να θεωρούνται φιλικά. Από τα χέρια αυτά ο Χριστός περιμένει να τον περιθάλψουν με συμπάθεια, ν’ αγωνισθούν γι’ Αυτόν, να δώσουν τη μαρτυρία τους με παρρησία, κι’ όχι να στραφούν εναντίον Του. Κι όμως αντί γι’ αυτό βλέπουμε χέρια τέτοιων ανθρώπων, οι οποίοι εν ονόματι Του κάνουν τέτοια πράγματα, τα οποία ούτε κι αυτοί οι ίδιοι οι εχθροί Του δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν.

          Ας αναλογισθούμε μόνον πόση σκληρότητα διαπράχθηκε δια μέσου των αιώνων χριστιανοσύνης στο όνομα του Ιησού Χριστού-ο μεσαίωνας δεν ξεχνιέται εύκολα- όταν τα χέρια αυτά θα έπρεπε αποκλειστικά να  επιχαίουν “έλαιον και οίνον”.

          Ο Ιησούς Χριστός επίσης παραδόθηκε “εις χείρας ανθρώπων”  οι οποίοι μπορεί να μην διέπραξαν σκληρότητες και φρικαλεότητες, αλλά εν ονόματι Εκείνου, ο Οποίος είναι η Αλήθεια και που  ήλθε στον κόσμο “ίνα μαρτυρήσει τη αληθεία’, είπαν πολλά ψεύδη εναντίον Του. Και λέγονται αυτά με την πρόφαση ότι τάχα υποστηρίζουν την Αλήθεια Του και το έργο Του. Δυστυχώς συμβαίνουν κι’ αυτά .

          Όμως παρά το γεγονός, ότι ο Χριστός ήδη από είκοσι και πλέον αιώνες παραδόθηκε “εις χείρας ανθρώπων” για να τον εμπαίξουν, να τον ταπεινώσουν και τελικά να τον σταυρώσουν, και παρότι το άνομο αυτό έργο παρόμοια χέρια συνεχίζουν να το κακοποιούν-κάτι που δυστυχώς θα συνεχίζεται- ο Ιησούς Χριστός δεν θανατώνεται, διότι “θάνατος αυτόν ουκέτι κυριεύει”.

          Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, και παρά τα όσα υπέστη και υφίσταται από άνομα χέρια, θα ζει, θα κινεί, θα κατευθύνει και θα δυναμώνει τα ευλογημένα εκείνα χέρια, “οσίους χείρας”, για να εργάζεται και να διαχέει την καλοσύνη, την αγάπη, την ψυχική και πνευματική υγεία , την ομορφιά και το νόημα της όντως ζωής, για να δοξάζεται το άσπιλο και άμωμο Όνομά Του.

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας