Περί τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον 
τῆς Δ΄Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν

Περί τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ

«Καί οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας»

Του μακαριστού 

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη 

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Στήν μεγάλη ὑπόσχεσι –τήν ἐπαγγελία- τοῦ Θεοῦ πρός τόν πατριάρχη Ἀβραάμ ἀναφέρεται, ἀγαπητοί μου, τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τήν ὑπόσχεσι ὅτι θά ἀποκτήση δικό του παιδί, καί ὅτι ὁ λαός πού θά προέλθη ἀπό αὐτό τό παιδί, θά κατοικήση στήν περιοχή τῆς Χαναάν, ἡ ὁποία γι’ αὐτό τό λόγο ὠνομάσθηκε «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας».

          Ἐπειδή διά τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔχει δώσει καί σ’ ἐμᾶς ὁ θεός πολλές ἐπαγγελίες, πολλές ὑποσχέσεις, ἀξίζει καί πρέπει νά μελετήσωμε προσεκτικά τό θέμα καί νά ἰδοῦμε τρία πράγματα: πρῶτον τί εἴδους καί ποιές εἶναι οἱ ἐπαγγελίες  αὐτές, δεύτερον τί εἶναι ἐκεῖνο πού τίς καθιστᾶ ἀπολύτως βέβαιες καί τρίτον πῶς πρέπει νά διατιθέμεθα ἀπέναντί τους.

­­­

«Καί οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας»

          Οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Ἁγίου Θεοῦ δέν εἶναι ὑλικές, οὔτε σχετίζονται τόσο μέ τόν παρόντα κόσμο.Βέβαια ὁ Κύριος  μᾶς δίνει ἐπαγγελίες, ὑποσχέσεις καί τήν ἐπίγεια ζωή μας. Κυρίως ὅμως οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ὑποσχέσεις πνευματικές καί ἀναφέρονται στόν μέλλοντα κόσμο, στή στή ζωή τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι τά ἀγαθά πού χαρίζει ὁ Θεός διά τῆς σωτηρίας, τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός. Ἡ σωτηρία αὐτή ὑψώνει τόν ἄνθρωπο, τόν ἁγιάζει καί τόν ὁδηγεῖ κοντά στόν Θεόν, καταλήγει στό νά τόν κάμη «κληρονόμον μέν Θεοῦ συγκληρονόμον δέ Χριστοῦ» (Ρωμ. η΄17).

Ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους εἶναι ὅτι θά μᾶς ἀξιώση νά κληρονομήσωμε τήν οὐράνια Βασιλεία Του. Τήν αἰώνια χαρά καί τήν εὐτυχία κοντά Του. Τήν ζωή ἐκείνη, στήν ὁποία δέν θά ὑπάρχη πόνος, λύπη καί στε­ναγμός. Ὅπου δέν θά ὑπάρχουν πειρασμοί καί κίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι χωρίζουν ἀπό τόν Θεόν. Ζωή στήν ὁποία ὁ σα­τανᾶς δέν ἔχει καμμιά δύναμι, ἀλλά οὔτε κἄν ἐμφανίζεται ἐκεῖ. Ζωή στήν ὁποία κυριαρχεῖ τό φῶς, ἡ εἰρήνη, ἡ μακα­ριότης, ἡ ζωή τῆς εὐφροσύνης ἡ ὁποία δέν τελειώνει ποτέ. Ἡ ζωή ἡ ὁποία παρουσιάζει ὁλοένα καί νέες ἀφορμές ἀγαλλιάσεως καί εὐτυχίας καί ποτέ δέν  γίνεται ἀνεπιθύμητη, οὔτε ὁδη­γεῖ σέ κορεσμό καί ἀηδίαν ἐκεῖνον πού θά συμμετάσχη σ’ αὐτήν. Ἐκεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ξεχύνεται πλούσια στούς πιστούς πού εἶναι οἱ κληρονόμοι τοῦ οὐρανίου Πατρός. Ἐκεῖ οἱ πιστοί συμμετέχουν στή δόξα τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. ιζ΄24), θά «συμβασιλεύουν» μέ τόν Χριστόν, θά «συνδοξάζωνται’ μέ τόν χριστόν καί θά καθίσουν μέ τόν Χριστό στό θρόνο Του (Ἀποκ. γ΄21).

          Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι σ’ ὅλα αὐτά τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ οἱ πιστοί θά συμμετάσχουν καί μέ τό σῶμα τους, τό ὁποῖο ἡ ἀνάστασι θά μεταβάλη ἀπό φθαρτό σέ ἄφθαρτο, ἀθάνατο, γεμᾶτο δόξα, ὅμοιο πρός τό ἔνδοξο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἔτσι ψυχή καί σῶμα θά ἀπολαμβάνουν ἐκείνη τή ζωή τῆς μακαριότητος.

          Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ ἀληθινή ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἀβραάμ. Ἡ Οὐράνια «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας εἰκόνα καί προτύ­πωσι ἦταν  ἡ ἐπίγεια «γῆ τῆς ἐπαγγελίας».

          Αὐτό λοιπόν εἶναι τό μυστικό βάθος τῆς θεϊκῆς ὑποσχέσεως.

          Τί εἶναι ὅμως ἐκεῖνο τό ὁποῖο καθιστᾶ τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ βέβαιες;

          Πρῶτον εἶναι ἡ πιστότης τοῦ Θεοῦ. Σέ πολλά σημεῖα ἠ Ἁγία γραφή μᾶς λέγει ὄτι ὁ θεός πού μᾶς δίνει τίς διάφορες ὑποσχέσεις εἶναι «πιστός». Εἶναι δηλαδή, ἀπο­λύτως ἀξιόπιστος. Ἑπομένως οἱ ὑποσχέσεις του ἔχουν ὡς ἐγγύησιν τήν τέλεια καί ἀπόλυτη ἀξιοπιστία Του. Μᾶς βε­βαιώνει ὁ Ἴδιος μέ ὅλο τό θεϊκό Του κῦρος: «τέ ἐκπορευ­όμε­να ἐκ τῶν χειλέων μου οὐ μή ἀθετήσω»(Ψαλμ. 78, 35). Οὐδέ­ποτε, λέγει, θά ἀθετήσω καί θά παραβῶ τά λόγια, πού βγαίνουν ἀπό τά χείλη μου. Δέν μοιάζει μ’ ἐμᾶς τούς ἀν­θρώπους ὁ Θεός. Ἐμεῖς καί ὄταν ἀκόμη εἴμεθα εἰλικρινεῖς δέν εἶναι βέβαιον ὅτι θά τηρήσωμε τίς ὑπο­σχέσεις μας. Διότι συχνά κάμνομεν λάθη. Δίνομεν ὑπο­σχέσεις σέ ὧρες ἐνθουσιασμοῦ ἤ σέ καιρό ἀνάγκης, χωρίς νά ἐκτιμήσωμε καλά τά πράγματα. Γι’ αὐτό ἤ ἀναγκα­ζόμεθα νά ἐπανορ­θώσωμε τά λάθη μας ἤ παίρνομε πίσω τούς λόγους μας, ἤ δέν μποροῦμε νά τηρήσωμε τίς ὑποσχέσεις μας. Ὁ Θεός ὅμως εἶναι ἀλαθητος. Μετρᾶ καί σταθμίζει τό κάθε τι μέ ἀκρίβεια. Ὅ,τι λέγει ἀνταπο­κρίνεται πλήρως ρός τήν πρα­γματικότητα. ὁ λόγος Του εἶναι πάντοτε ἀλήθεια.

          Ἐπι πλέον οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ἔχουν ὡς ἀντίκρυσμα τήν παντοδυναμία Του. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ δέν μοιάζουν μέ τά πληθωρικά νομίσματα ἀνωμάλων ἐποχῶν στή ζωή τῶν ἐθνῶν, στά ὁποῖα δέν ἠμπορεῖ νά βασισθῆ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός «ὅ ἐπήγγελται δυνατός ἐστι καί ποιῆσαι» (Ρωμ. δ΄21). Ὅτιδήποτε ὐπόσχεται ἔχει τήν δύναμι νά τό ἐκτελέση. Οἱ ἄνθρωποι καί νά θέλουν δέν μποροῦν πάντοτε νά τηροῦν τίς ὑποσχέσεις των. Γιά τόν Θεόν ὅμως δέν ὐπάρχει τίποτε τό ἀδύνατον. Ἡ ὑπόσχεσί Του νά ὁδηγήση τούς Ἑβραίους ἀπό τήν Αἴγυπτο στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας ἀνθρωπίνως φαινόταν ἀδύνατο Ἐν τούτοις οὔτε ὁ Φαραώ τῆς Αἰγύπτου οὔτε κανείς ἄλλος ἐμπόδισε τόν Θεόν νά τηρήση τήν ὐπόσχεσί του.

          Τί χρειάζεται ὅμως γιά νά γίνωμεν ἄξιοι νά ἐπιτύχωμε τίς ἐπεγγελίες τοῦ Θεοῦ;

          Εἶναι φανερό ὅτι ὅλοι μας -ὅλοι οἱ πιστοί - ἔχουμε κληθῆ νά ἀπολαύσωμε τίς ἐπαγγελίες τοῦ θεοῦ καί νά εἰσέλθουμε στήν ἀληθινή γῆ τῆς ἐπαγγελίας καί νά ἀπολαύσωμε τά ἀγαθά της. Ὅλοι μᾶς λέγει ὁ Ἀπόσοτλος, «ἐσμέν εὐηγγελισμένοι, καθάπερ κἀκεῖνοι» (δ΄2). ἔχουμε καί ἐμεῖς λάβει, ὅπως καί ἐκεῖνοι οἱ ἀπειθεῖς Ἑβραῖοι, τήν ἴδια θεϊκή ὑπόσχεσι, νά εἰσέλθουμε στήν οὐράνια γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

          ναί νά εἰσέλθουμε, ἀλλά ὑπό κάποια προϋπόθεσι. ὑπό τήν προϋπόθεσι ὅτι θά φανοῦμε μιμηταί τῶν διά πίστεως καί μακροθυμίας κληρονομούντων τάς ἐπαγγε­λίας» (στ΄12).  ὅτι θά μιμηθοῦμε δηλαδή ἐκείνους πού μέ τήν πίστι καί τήν ὑπομονή ἀξιώνονται νά εἰσέρχωνται στήν γῆ τῶν θεϊκῶν ὑποσχέσεων.

          Μέ τήν πίσιτ πρωτίστως. Ἄς σκεφθοῦμε πόση πίστι χρειάσθηκε νά δείξη ὁ Ἀβραάμ σέ ὅλη του τή ζωή, ἰδιαίτερα ὅμως ὅταν ὁ Θεός τοῦ ζήτησε νά θυσιάση τόν Ἰσαάκ, τό μοναδικό παιδί του, ἀπό τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ θεός τοῦ εἶχεν ὑποσχεθῆ ὅτι θά προέλθη ἔνας ὁλόκληρος λαό. Τί τρομερή δοκιμασία ἦταν ἐκείνη;Πόσο ἀκλόνητος φάνηκε στήν περίστασι ἐκείνη ὀ μέγας πατριάρχης!

          Πίστι λοιπόν χρειαζόμαστε καί ἐμεῖς. Ὅταν βλέπωμε ὅτι ὅλα πᾶνε ἀνάποδα, ὅταν οἱ δοκιμασίες ἔρχονται ἡ μία μετά τήν ἄλλη, ὄταν γινώμαστε περίγελος τῶν ἀπίστων ἀνθρώπων, ὅταν... ὅταν .. σέ τέτοιες ἀμέτρητες περιστάσεις ἡ πίσιτ μας δοκιμάζεται.

          Σ’ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές καλούμεθα καί ἐμεῖς νά μένουμε σταθερά προσηλωμένοι στόν Θεόν. Νά ἔχουμε τήν ἀπόλυτη πεποίθησι, πώς Ἐκεῖνος εἶναι κοντά μας καί μέσα ἀπό τίς δυσκολίες μᾶς ὁηγεῖ στή οὐράνια «γῆ τῆς ἐπαγγελίας». Ὁ Ἅγιος ἰωάννης ὁ Σιναῒτης τοῦ ὁποίου σήμερα γιορτάζομε τήν μνήμη, στό βιβλίο του «Κλῖμαξ» γράφει μεταξύ ἄλλων ὄτι «πίστις ἐστιν  ἀνενδοίαστος ψυχῆς στάσις ὑπ’ οὐδεμιᾶς ἐναντιότητος κλονουμένη. Τέτοια σταθερή πίστι λοιπόν χρειάζεται νά ἔχουμε, προκειμένου νά μετάσχουμε στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ.

          Ὅταν ὅμως ἔχουμε πίστι τότε θά ἔχουμε καί τήν ἄλλη προὑπόθεσι κληρονομίας τῶν ἐπαγγελιῶν. καί αὐτή εἶναι ἡ ὑπομονή. Ὁ Ἀπόστολος μᾶς τό εἶπε σαφῶς. Μᾶς εἶπεν ὅτι ὁ Ἀβραάμ ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας «μακροθυμή­σας», δείχνοντας ὑπομονή. Αὐτό σημαίνει ὄτι θά ἀγωνιζώμαστε νά ἀντιμετωπίζουμε τίς δοκιμασίες κατά τό θέλημα τοῦ θεοῦ. Θά ἀγωνιζώμαστε κατά τῆς ἁμαρτίας, καί ὁ ἀγῶνας αὐτός θά γίνεται μέ τή συναίσθησι πώς εἴμαστε ὁδοιπόροι τῆς αἰωνιότητος. Καί ὄτι τώρα δίνουμε τό μικρό μας ἀγῶνα,  προκειμένου νά νικήσουμε τούς ἐχθρούς μας καί νά φθάσουμε στή γλυκειά μας πατρίδα.

          Θά μποροῦμε νά ἀγωνιζώμαστε μέ τέτοια καρτερικό­τητα καί ὐπομονή, ὄταν σκεπτώμαστε μέσα στούς πόνους καί τά βάσανά μας ὅτι «οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡ­μᾶς» (Ρωμ. η΄18). Μπροστά στή δόξα τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τῆς ζωῆς αὐτῆς.­­

«Καί οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας»

          Ὁ Θεός λοιπόν, ἀδελφοί, μᾶς ὑπόσχεται μεγάλα καί θαυμαστά πράγματα. Μᾶς ὑπόσχεται μετοχή στήν δόξα Του, κληρονομία στά ἄφθαρτα καί ἀσύλληπτα ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάνοια ἀγαθά Του. Ὑπόσχεται καί ἔχει τήν ἀξιοπιστία καί τή δύναμι νά ἐκπληρώση τίς ὑποσχέσεις Του. Ἀπό τή δική μας προθυμία ἐξαρτᾶται ἄν καί πόσο θά συμμετάσχωμε στό θεῒκό αὐτό συμβόλαιο. Ἀπό τή δική μας πίστι καί ὑπομονή ἐξαρτᾶται ἡ εἴσοδος καί ἠ μετοχή μας στήν οὐράνια γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

          Αὐτή τήν γῆ νά ποθήσωμε καί γιά τήν κατάκτησί της νά δώσουμε ὅλες μας τίς δυνάμει, προβαίνοντας καί στίς πιό αἱματηρές θυσίες, καί τοῦτο διότι ἀξίζει νά εἶναι κανείς τοῦ Θεοῦ, νά ζῆ γιά τό Θεό καί νά ἐργάζεται γιά τή δόξα τοῦ θεοῦ.