Ουτιδανός ειμι. Τέκνον πτωχόν ανδρείου ανδρός του Ακάμα. - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

 

Σεβαστηκέ την ελευθερία μου.  

Σπάνια με ρωτούσε.

Ήξερα όμως πως με παρακολουθούσε εν σιωπή.

Μόνο ένα πρωί, στα γενέθλιά μου, έσκυψε χαράματα και με φίλησε.

Ήμουν εικοσιεφτά καπνισμένος πλέον και πονεμένος

Ήταν καιρός καταιγίδων και διώξεων.

"Χρόνια πολλά γιε μου. Ο αγώνας συνεχίζεται". Και έφυγε για τη δουλειά.

Αυτός που είχε γνωση και κατάρτιση, μελέτη αμέτρητων ωρών.

Αυτός που μπορούσε πολλά να πετύχει.

Παρέμεινε θερμαστής και εργάτης.

Λες και το χρωστούσε στους αντάρτες που έφυγαν νωρίς και αδίκως.

Σιωπηλός συχνά.

Αδικημένος από πολλά στη ζωή.

Μια ζωή να διορθώνει λάθη και να πληρώνει για τα πάθη αλλονών.

Το καθήκον, η αγάπη.

 

Μου λείπει συχνά.  Κοντά του ένοιωθα μιαν ασφάλειά.

Ήταν άδρωπός πρωτινός.  Φρόνιμος.

 

Όταν κάποτε του επαινέσαν τα παιδιά του, έκαμε απλά τον σταυρόν του.  Δεν είπε τίποτα.

 

Τον θαύμασα στα οκτώ μου.

Έβαλε μετάνοια στον γέρο πατέρα του ήρωα και φίλησε το χέρι του σταυρωμένου τροφοδότη.

Ο αντρείος αγώνιστης της ορεινής Λεμεσού πήρε να βουρκώνει.

"Ό ι Ό ι Νεόφυτέ μου" και τον σήκωσε και τον ασπάστηκε ωσαν να ήταν γιος του.....

Ουτιδανός ειμι.  Τέκνον πτωχόν ανδρείου ανδρός του Ακάμα.

Ο μάστρος του στο βουνόν είπεν μου εξαίφνης μιαν νύχταν

"Εμπόρεν να μείνει αντάρτης ως σήμερα τζιαι να αντέξει".

 

Ελπίδα μου να ναι εκει ψηλά με τον φίλον του τον Κουζουπήν τον ενάρετόν ομαδάρχήν του.

Πάντα ελάλεν μου "Κάθε μέρα προσευχουμαι για τον Νηόφυτόν.  Είμαι σίγουρός πως θα τον συναντήσω εις τον Παράδεισον".

 

Εγώ εν εμίλουν.  Έστεκά ξηστικός μπροστα στον άνθρωπο με το χαρακωμένο κορμί από τα βασανιστήρια.

να προσθέτει "Εσυγχωρήσαμεν του τζιαι τζείνου που μας επρόδωσεν..."

Ούλλους εσυγχωρήσαν τους.  Κόμα τζιαι τους διώκτες τους.

Εν σιωπή και συνέσει....

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ