Ἡ ὠφελιμότης τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδος - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 
Κυριακή ΙA΄ Ματθαίου 
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἡ ὠφελιμότης τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδος

 «Ἐπ᾽ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν» (Α΄Κορ. θ΄10)

 Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, αἰσθάνεται μέσα του βαθειά καί ἀκατανίκητη τήν ἐπιθυμία νά γνωρίζει αὐτά πού θά συμβοῦν στό μέλλον.  Ὅσο ἰσχυρή ὅμως καί ἄν εἶναι αὐτή ἡ ἐ­πιθυμία, ἡ πραγματικότητα φωνάζει πώς τό μέλλον ἐκτείνεται μπορστά μας ἄγνωστο καί ἀνεξερεύνητο. Ἡ ἄγνοια αὐτή τοῦ μέλλοντος δέν ὀφείλεται μόνο στή φυσική ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά προβλέψει μέ βεβαιότητα αὐτά πού θά γίνουν στό μέλλον ( Λουκ. κα´36). Τήν ἄγνοια τοῦ μέλλοντος τήν ἐπιβάλλουν καί λόγοι ψυχολογικοί καί παιδαγωγικοί. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός κανόνισε ἔτσι τά πράγματα καί καθόρισε νόμο πανανθρώπινο τήν ἐλπίδα. Αὐτό μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιώντας τό παράδειγμα τοῦ γεωργοῦ. Ἄς δοῦμε λοιπόν πόσο χρήσιμη καί ὠφέλιμη εἶναι ἡ χριστιανική ἐλπίδα στίς διάφορες ἐκδηλώσεις τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας.

****

«Ἐπ᾽ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν»

          Τό πρῶτο δώρημα τῆς ἐλπίδας εἶναι τό ὅτι παρακινεῖ τόν ἄνθρωπο σέ δραστηριότητα. Γιά νά τό καταλάβουμε καλύτερα θά ξεκινήσουμε ἀπό τό παράδειγμα πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστο­λος Παῦλος στό σημερινό ἀνάγνωσμα.   Τό ἔργο τοῦ γεωργοῦ, ὅπως γνωρίζουμε,  ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος στηρίζεται στήν ἐλπίδα. Βέβαια θά κάμει  ὁ ἴδιος ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ αὐτόν. Θά σκάψει τό χωράφι του, θά ἑτοιμάσει κατάλληλα τό χῶμα καί θά σπείρει τό σπόρο του καί στή συνέχεια ζεῖ μέ τήν ἐλπίδα. Περιμέ­νει τή βροχή νά ἔλθει στόν κατάλληλο καιρό. Ἐλπίζει νά μή χαθοῦν οἱ κόποι του ἀπό ξηρασία ἤ καύσωνες ἤ ἀσθένειες καί μικρόβια πού θά προσβάλουν τυχόν τά νεαρά φυτά. Προσεύχεται, ἄν εἶναι ἄνθρωπος πιστός  καί παρακαλεῖ τόν Θεό νά εὐλογήσει τούς κόπους του καί νά πληθύνει τά γεννήματά του, διότι ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, εἶναι Ἐκεῖνος πού στέλλει ἀπό τόν οὐρανό βροχές καί ἐποχές κατά τίς ὁποῖες γίνονται καί ἑτοιμά­ζονται οἱ καρποί.

          Ἐάν δέν ἐνέπνεε τό γεωργό ἡ ἐλπίδα πῶς θά ὑποβαλόταν σέ τόσους κόπους μέσα στίς κακοκαιρίες τοῦ χειμώνα καί τή ζέστη τοῦ καλοκαι­ριοῦ; 

          Σκεφθεῖτε τώρα τό ἔργο τοῦ ναυτικοῦ. Ταξιδεύει κι αὐτός σέ πελάγη καί ὠκεανούς καί συναντᾶ ὄχι σπάνια φουρτοῦνες καί θύελλες καί καταιγίδες καί ἀντιμετωπίζει κινδύνους θανάσιμους. Ἄν δέν τόν ζωογονοῦσε ἡ ἐλπίδα στήν προστασία τοῦ Θεοῦ πῶς θά ἐγκατέλιπε τό σπίτι του, τήν σύζυγο καί τά παιδιά του, πῶς θά ἀντ­άλλασσε τήν οἰκογενειακή ζεστασιά καί τήν ἀ­σφάλεια τῆς στερεᾶς γῆς μέ τήν ἀστάθεια τοῦ ὑγροῦ στοιχείου; Πῶς θά ὑποβαλόταν σέ σκληρούς καί συνεχεῖς κόπους, ἄν δέν εἶχε ἐκ τῶν προτέρων τή βεβαιότητα ὅτι θά ἐπιστρέψει στήν πατρική του γῆ καί ὅτι θά κύματα τῆς φουρτουνιασμένης θάλασσας δέν θά γινόταν ὁ τάφος του; Ἡ ἐλπίδα ὅμως ζωγραφίζει εὐοίωνο τό μέλλον καί ἐνισχύει τήν προσδοκία καί παρακινεῖ σέ δράση καί διώχνει τή νωχέλεια καί ἀναπτύσσει δραστηριότητα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ἀγωνίζεται μέσα σέ δυσκολίες συνεργώντας καί προάγοντας τήν εὐημερία τῆς κοινωνίας μέσα στήν ὁποία ζεῖ.

*****

          Ἕνα δεύτερο καλό πού ἔχει ἡ ἐλπίδα εἶναι ὅτι ἐμπνέει θάρρος καί αἰσιοδοξία.        Ποιός δέν γνωρίζει ὅτι ἡ ζωή μας πάνω στή γῆ εἶναι ἀγώνας ἀδιάκοπος; Ἀγώνας γιά τήν ἐξοικονόμηση τῶν ἀπαραίτητων γιά τή συντήρησή μας ὑλικῶν ἀγαθῶν, ταυτόχρονα ὅμως καί ἀγώνας γιά τήν ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος, γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ θείου θελήματος, γιά τήν πνευματική μας τελειοποίηση. Γιά τόν οἰκογενειάρχη εἶναι ἀγώνας πολύπλευρος ἡ συνεχής φροντίδα γιά τήν κάλυψη τῶν ὑλικῶν καί πνευματικῶν ἀναγκῶν τῆς οἰκογενείας του. Γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν του. Ἐάν δέν ὑπῆρχε στήν ψυχή του ἡ ἐλπίδα, ποῦ θά εὕρισκε τίς δυνάμεις νά συνεχίζει τίς προσπάθειές του, φροντίζοντας γιά τή διατροφή, τήν ἀνάπτυξη καί τήν ἀνάδειξη τῶν παιδιῶν του;

          Ἀγώνα ἔχει μπροστά του καί ὁ νέος καί ἡ νέα πού συμπηγνύουν τή δική τους οἰκογένεια. Πῶς θά ἀνοιχτοῦν οἱ ὑπάρξεις αὐτές στό πέλαγος τῆς ζωῆς χωρίς τή χριστιανική ἐλπίδα; Ποῦ θά βροῦν τό θάρρος, τήν ἐνίσχυση καί τήν αἰσιοδο­ξία, ὅταν τά σύννεφα τῶν δυσκολιῶν καί τῶν ἀναπόφευκτων δυσάρεστων γεγονότων θά σωρεύονται ἀπειλώντας νά σκοτίσουν τόν μέχρι τότε φωτεινό ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς τους; Ποῦ ἀλλοῦ παρά στό γλυκύ καί παρήγορο φῶς τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας;

 *****

          Ἡ χριστιανική ἐλπίδα βοηθεῖ πολύ καί ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο στήν ὑπομονή. Τί νά τό κρύβουμε ἀδελφοί; Γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι εἴτε τό θέλουμε εἴτε δέν τό θέλουμε στή ζωή μας θά ἔλθουν στιγμές ἀγωνίας. Θά μᾶς συναντήσουν ἡμέρες καί νύκτες δακρύων καί πόνων. Ἀσθέ­νειες, δυσπραγίες οἰκονομικές, βέλη συκοφαντικά, διαφωνίες καί διχοστασίες, ἀνταρσίες τῶν παιδιῶν, ἀταξίες καί λάθη στήν προσωπική μας ζωή προστίθενται τό ἕνα στό ἄλλο καί δημιουρ­γοῦν ἀτμόσφαιρα πόνου καί θλίψης στήν ψυχή. Τό ἐρώτημα ἀνεβαίνει στά χείλη καί γεμίζει πίκρα τήν ὕπαρξή μας:  θά ἀντέξω, θά τά βγάλω πέρα; Θά κρατήσω ἔστω μέ θυσίες καί ταπεινώσεις τήν οἰκογένειά μου ἤ θά δῶ τίς ἐλπίδες, τούς κόπους καί τά ὄνειρά μου νά συντρίβονται καί νά γίνονται σκόνη; Τότε ἄς φέρνουμε στά χείλη τό λόγο τοῦ πονεμένου προφήτη: Γιατί, ψυχή μου, εἶσαι γεμάτη λύπη; Γιατί μέ τούς στεναγμούς σου μέ συνταράσσεις καί μέ συγκλονίζεις; Στήριξε τίς ἐλπίδες σου στό Θεό μέ ἀκράδαντη πεποίθηση ὅτι τά βάσανά μου θά περάσουν καί θά εὐγνω­μονῶ καί θά δοξολογῶ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μου (Ψαλμ. μα´6,12)..

*****

«Ἐπ᾽ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν»

Ἄς μή μᾶς διαφεύγει , ἀγαπητοί, ἡ τόσο σπουδαία καί χρήσιμη καί ὠφέλιμη ἄλήθεια ὅτι ἡ ζωηρή χριστιανική ἐλπίδα ἀπαλλάσσει τόν ἄν­θρωπο ἀπό σκέψεις ἀπαισιόδοξες καί διαβρωτικές καί τόν διατηρεῖ πάντοτε σέ κατάσταση αἰσιοδο­ξίας καί χαρᾶς. Ἄς ζεῖ ὁ χριστιανός μέσα σ᾽ ἕνα κόσμο χωρίς Θεό καί χωρίς ἐλπίδα. Ἄς ἀκονίζουν τά βέλη τους οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου, ἄς ὑπό­σχονται ἤ καί ἄς ἀπειλοῦν. Ὁ χριστιανός πιστεύει καί ἐλπίζει ὅτι ἡ τελευταία λέξη ἀνήκει πάντοτε στό Θεό. Καί μέ τήν ἀκλόνητη αὐτή ἐλπίδα ὁ πιστός δέν κάμπτεται, δέν καταβάλλεται, δέν ὀλιγοψυχεῖ ὁσαδήποτε δυσάρεστα κι ἄν συμβαίνουν γύρω του· ἔστω καί ἄν ἐπικρατεῖ στόν κόσμο φαυλότητα καί κακία καί πονηρία. Ζεῖ καί ἐργάζεται μέ τήν ἐλπίδα σύντροφο τῆς ζωῆς του βέβαιος ὅτι «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει»(Ρωμ. ε´5)