Τα πέντε χτυπήματα της καμπάνας και τα πέντε κλικ στο viber- Υπ.

 Ξημερώνει η Κυριακή του σπορέως. Πόσο διαφορετικά, πόσο αλλιώτικα περνάει τούτη η Κυριακή και χάνεται από χρόνο σε χρόνο, παρασέρνοντας μαζί της όμορφες αναμνήσεις.

Θυμάμαι, μικρό παιδάκι να την προσμένω πώς και πώς. Τότε που μαζευόμασταν δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα (και βάλε!) παιδιά μετά το «Δι' ευχών» στο γυναικωνίτη της εκκλησιάς. Τότε που στριμωχνόμασταν γύρω από την κατηχήτρια με τα χέρια υψωμένα και τη λαχτάρα στο πρόσωπο ζωγραφισμένη «άραγε ποιον θα βάλει σήμερα να χτυπήσει πέντε φορές (Κα-τη-χη-τι-κό) την καμπάνα;»

Τότε που ο κυρ Θόδωρος, ο επίτροπος ανέβαινε τα σκαλιά κρατώντας το πανέρι με τ' αντίδωρο που 'χε περισσέψει. «Ελάτε, μη μείνετε νηστικά ως τις δώδεκα» μας έλεγε και μοίραζε αντίδωρα κι ευλογίες.

Τότε που η κυρα Τασία, η εκκλησσάρισα βιαζόταν να τελειώσει το συγύρισμα γιατί «να, το απόγευμα έχει δυο γάμους και πρέπει να ’ναι όλα στην εντέλεια». Και δώσ' του τραβούσε τις καρέκλες για να τις βάλει σε μια γραμμή, κάνοντας άθελά της έναν απίστευτο θόρυβο που σκέπαζε τις φωνές μας και τα γέλια μας.

Τότε που τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να κλέψει τη λαχτάρα μας να ακούσουμε την ιστορία, να πάρουμε ενθύμιο μια χάρτινη εικονίτσα και να φύγουμε με την προσμονή της επόμενης Κυριακής.

Τώρα το μικρό παιδάκι μεγάλωσε, έχει πια γκρίζους κροτάφους κι απ' το στασίδι του γυναικωνίτη βρέθηκε στην αίθουσα του Ενοριακού Κέντρου με βιντεοπροβολέα, με σκηνή για τις γιορτές, με επιτραπέζια παιχνίδια, με υπολογιστές, με παιχνιδομηχανές, με όλες τις ανέσεις που μας προσφέρουν απλόχερα η αγάπη των ιερέων κι ο οβολός των πιστών.

Τώρα το κάλεσμα των παιδιών γίνεται όχι με τα πέντε χτυπήματα της καμπάνας, μα με το γνώριμο ήχο ειδοποιήσεων στην ομαδική του viber (ένα, δύο, τρία, ... πέντε μηνύματα επιβεβαίωσης ότι έμαθαν πως ξεκινάμε), που χάνονται και μπερδεύονται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες ειδοποιήσεις. 

Σήμερα όμως, ένα σφίξιμο έχει η καρδιά μου, αλλιώτικο απ' τις άλλες χρονιές. Όχι γιατί κάθε χρόνο έχω όλο και πιο πολύ την αγωνία μη χαθεί κανένας σπόρος εξ αιτίας μου, μη και δεν μπει βαθιά στο χώμα, μη και νομίσω πως δικό μου έργο είναι η βλάστηση ...

Είναι που όλα πια έχουν αλλάξει και τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. 

Είναι που δεν ξέρω όχι μόνο αν θα λήξει η χρονιά, αλλά που δεν μπορώ να προγραμματίσω ούτε για δυο βδομάδες μετά. Είναι τόσο απρόσμενο και τόσο αβέβαιο το τι θα συμβεί ακόμα και μέσα σε δεκαπέντε μέρες.

Είναι που δεν ξέρω αν θα πάμε όπως τα περασμένα χρόνια έναν περίπατο, μια εκδρομή.

Είναι τόση η αγωνία μου αν θα εμφανιστεί κρούσμα ανάμεσα στα παιδιά, αν θα με κολλήσει κανένα από αυτά, αν θα τα κολλήσω εγώ …

Είναι που δεν μπορώ, όχι να σφίξω τα «παιδάκια μου» στην αγκαλιά μου, αλλά ούτε να τα αγγίξω.

Όλα πέρυσι γίνανε by webex: μάθημα, παιχνίδι, φιλιά από την οθόνη και ένα «σας αγαπώ κυρία» πριν από το «Δι’ ευχών». Όλα διαδικτυακά κι όλοι με μια οθόνη στα χέρια, μεγάλοι και μικροί. Εμείς να στέλνουμε το link της συνάντησης, εμείς που κάναμε αγώνα τα περασμένα χρόνια για να αφήσουν τα παιδιά τα κινητά και τα τάμπλετ, επιστρατεύοντας λογίδρια κι επιχειρήματα! Τώρα πλέον όχι δεν μας ενοχλεί, μα διευκολύνει το να έχει κινητό και να χρησιμοποιεί το viber ένα παιδί. Ακόμα κι αν πάει Δ΄ Δημοτικού ...

Είναι -πιο πολύ απ' όλα- που ρωτάνε εμένα (!) «κυρία, ποιος λέει την αλήθεια;» και αλλάζω κουβέντα. Είναι που, καιρό τώρα αισθάνομαι ευδιάκριτη την πόλωση στο σώμα του Χριστού.

Είναι που, καιρό τώρα νιώθω πως η ενότητα εν Αγίω Πνεύματι παραμένει μόνο ένα αίτημα του σώματος, του σώματος που πιότερο πληροφορείται διαδικτυακά και αυτοδικαιώνεται -διαβάζοντας real και fake αναρτήσεις- και λιγότερο βουτά στην Αλήθεια του Ευαγγελίου και στις εμπειρίες της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Κύριέ μου,

Σήμερα που νιώθω αβέβαια τα βήματά μου,

σήμερα που, πιο πολύ από ποτέ τρέμουν τα χέρια μου κρατώντας το δικό Σου σπόρο,

κράτα με γερά μέσα στα δικά Σου χέρια

μαζί με τις ψυχούλες που μου εμπιστεύτηκες

κι ευλόγησε τούτη τη σπορά που ξεκινάει από σήμερα.

Υπ.