Ποιος απέμεινε να κάνει προσευχή ;

Ποιος απέμεινε να κάνει προσευχή ; 

  Άλλοι σπεύδουν να κατηγορήσουν, άλλοι να υπερασπιστούν, άλλοι κατακρίνουν σε κύκλους στενούς, άλλοι εμφανίζονται γνώστες των πάντων, άλλοι ενοχικά σιωπούν...και ρωτώ! Κι ας βρεθεί ένας να μου απαντήσει...από μικρό παιδί μεγαλώνοντας σε ιερατική οικογένεια όλοι στους εκκλησιαστικούς κύκλους έσπευδαν να μας μάθουν να αγαπάμε τον πλησίον, να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, την άποψη του γιατί είναι εικόνα του Θεού ...να σεβόμαστε το ράσο...και ρωτώ! Που είναι σήμερα όλοι αυτοί που μας έμαθαν όλα αυτά; Όλοι αυτοί που μας κατέκριναν στην εφηβεία μας όταν κρίναμε; Στέκονται με έπαρση υπερασπιστές, υβριστές μπροστά στο ράσο και στο ράσο ποιανού; Αυτού που μας έμαθαν να σεβόμαστε πάνω από όλα, στο ράσο του δεσπότη μας! Μα ποιος δεν θα έκρινε με ενοχή την αγία σιωπή;

Γιατί όλοι ξέραμε, όλοι εμείς που καυχόμαστε για το υψηλό μας κύρος στα της εκκλησίας ότι δεν διστάσαμε να πατήσουμε πάνω στην αγία σιωπή του δεσπότη μας! Και φανατιστήκαμε, αλίμονο μας αδελφοί! Και προς τις δύο αντίθετες κατευθύνσεις! Και ο νοών νοείτω! Και των δικών μας λαθών τα πυρά αφήσαμε να δέχεται η κεφαλή μας κι εμείς απλώς στεκόμασταν, στεκόμαστε ακόμα απαθείς θεατές! Ακόμη ακόμη μην αντέχοντας τα λάθη μας, τους λόγους μας, τις πράξεις μεταβιβάζουμε το φορτίο μας σε αυτόν που αλίμονο εάν υπάρχει ένα ηχητικό ντοκουμέντο, μια προσωπική και αληθινή μαρτυρία που να αποδεικνύει τα όσα του καταλογίζονται! Σε μια συζήτηση αυτές τις μέρες κάποιος μου είπε πως η συκοφαντία είναι σταυρός που χαρίζει ο Κύριος και οδηγεί στον παράδεισο αυτόν που την υπομένει σύμφωνα με το θέλημα Του...και με αγανάκτηση, θα τολμήσω να πω, εξέφρασα την απορία μου..." Μα είναι τόσο θεϊκό όλο αυτό για να το κατανοήσουμε με το ανθρώπινο μυαλό μας!" . Κι εκεί το νεύμα του συνομιλητή μου μου θύμισε "άγνωστες οι βουλές του Υψίστου..."! Υπερασπιστές, συκοφάντες ,απεγνωσμένοι, αγανακτισμένοι, ποιος απέμεινε τέλος πάντων να κάνει προσευχή! Ποιος προσεύχεται αληθινά για τον δεσπότη μας όπως αυτός μας έμαθε; Παντού γραμμένα λόγια που παρέρχονται, αλλάζουν, λόγια του κόσμου... ποιος στέλνει γράμματα στον ουρανό να μας τον χαρίσει; Ποιος κλαίει μπροστά στον Εσταυρωμένο, που ακόμα και τώρα μέσα από το νοσοκομείο Τον  υπερασπίζεται, για την υγεία του; Ποιος προσεύχεται αληθινά για αυτόν τον φλογερό μαχητή του Χριστού που ουδέποτε εκτιμήσαμε τα όσα μας μάθαινε ,την ακριβή βοήθεια που μας χάριζαν οι προσευχές του στις δυσκολίες μας; 

      Βράζει το νεανικό μας αίμα, πέφτουν σαν κεραυνός τα ερωτήματα, γκρεμίζονται οι προσδοκίες στη θέα των όσων εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες... και ταυτόχρονα αναζητούμε πίσω τον ποιμένα μας να μας δείξει και πάλι τον δρόμο ,να μας δώσει τη δική του, με θεϊκή όψη, εξήγηση για όλα αυτά... γιατί αυτός στήριξε τα σπίτια μας, αυτός με τη προσευχή του και τη συμβουλή του κράτησε στις εφηβικές ψυχές μας τη φλόγα του Χριστού ,αυτός μας γέμιζε με θάρρος όταν μας αναφωνούσε "λεβέντες και λεβέντισσες"!     

    Εδώ είμαστε Σεβασμιώτατε! Κραυγάζουμε μα ποιος μας ακούει; Γιατί τόση αδικία; Γιατί όχι ενωμένοι κάτω από την αγκαλιά του Πλάστη να τον παρακαλούμε για σένα; Γιατί διχασμός που ποτέ εσύ δεν επιδίωξες; Γιατί φανατισμός που ποτέ εσύ δεν δημιούργησες; Μόνο αγάπη έσπερνες και τώρα μόνο αγάπη σπέρνεις! 

    Υποστηρικτές, συκοφάντες, υβριστές θλιμμένοι ,απεγνωσμένοι... προσευχή και μόνο προσευχή! Γόνατα και πάλι γόνατα! Να σηκωθεί ο δεσπότης μας ,να σηκωθεί το στήριγμα μας και να φωνάξει σε όποια ψυχή " Ζει Κύριος!"... να σηκωθεί, να μας αγκαλιάσει με το πατρικό του βλέμμα και να αναφωνήσει, κι εμείς μαζί του, " Ζεις εντός μου αναστημένος Κύριε! Ζεις Κύριε!". 

Την ευχή σου δέσποτα! 

 Δέσποινα Κ.

Φοιτήτρια τμήματος Φυσικής Α.Π.Θ.