† Βλάσιος Π. Μαυραγάνης (1935-2022)

† Βλάσιος Π. Μαυραγάνης (1935-2022)

Τὴν αὐγὴ τῆς 29ης Ἰανουαρίου ἀναχώ­ρη­σε γιὰ τὴν «ἀγήρω μακαριότητα» ὁ ἀδελ­φός μας Βλάσιος Μαυραγάνης.

Ὁ ἀείμνηστος Βλάσιος γεννήθηκε τὸ ἔτος 1935 στὴν Καλλιθέα Ἀττικῆς, στοὺς κόλπους πολύτεκνης οἰκογένειας. Οἱ γονεῖς του – Πέτρος καὶ Μαρία – ἦσαν εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Ξυλοκάστρου Κορινθίας, τηρητὲς τῶν πατρικῶν παραδόσεων, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀνέθρεψαν τὰ τέσσερα παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἡ μητέρα του ἀπεβίωσε σχετικῶς νέα, ἐνῶ ὁ πατέρας του ὑπῆρξε μακροβιότατος. Εἶχε γεννηθεῖ στὰ ὀρεινὰ Τρίκαλα, τὴν πατρίδα τοῦ ἁγίου Γερασίμου «τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ», ὅπου διατηρεῖται ζωντανὴ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ὅπου διαπιστώνει κανεὶς τὴν ἀγαθὴ ἐπίδρασή του στὴ βιοτὴ τῶν σημερινῶν συμπατριωτῶν του.

Γιὰ λόγους προφανῶς βιοποριστικοὺς ὁ Πέτρος Μαυραγάνης ἐγκαταστάθηκε στὴν πρωτεύουσα, δημιούργησε ὑποδειγματικὴ οἰκογένεια καὶ ἐργαζόταν ὡς φανοποιός. Παράλληλα εἶχε ἀναπτύξει ἰσχυρὸ πνευματικὸ σύνδεσμο μὲ τὸν ἐπιφανὴ ἀρχιμανδρίτη τῆς Ἀδελφότητος «Ζωὴ» π. Ἰγνάτιο Κολιόπουλο, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετοῦσε τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ στὴν Παναγία Χρυσοσπηλιώτισσα τῆς ὁδοῦ Αἰόλου.

Ὁ ἀδελφὸς Βλάσιος σὲ νηπιακὴ ἡλικία προσβλήθηκε ἀπὸ μηνιγγίτιδα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάσει τὴν ἀκοή του. Ἔτσι παρέστη ἀνάγκη νὰ φοιτήσει σὲ εἰδικὰ σχολεῖα, γιὰ νὰ λάβει τὴ στοιχειώδη (πρωτοβάθμια) ἐκπαίδευση. Ἡ δυσκολία του στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους ὑπῆρξε ἕνας ἰσόβιος σταυρός, τὸν ὁποῖο σήκωνε μὲ ὑποδειγματικὴ καρτερία.

Τὸ ἔτος 1969 προσλήφθηκε στὴν ἐργασία τῆς Ἀδελφότητος «Ὁ Σωτήρ», ἐνῶ κατὰ τὸ 1973 ἔγινε δεκτὸς στὸ ἱερὸ Κοινόβιό της. Στὴ συνέχεια ἀνέλαβε ὑπεύθυνα καθήκοντα τεχνικῆς φύσεως, συμβατὰ μὲ τὶς δυνατότητές του, τὰ ὁποῖα ἐπιτελοῦσε μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια καὶ ὑποδειγματικὴ ἐπιμέλεια, ὄντας ἀκαταπόνητος στοὺς κόπους τῶν διακονημάτων του.

Ἀξιοθαύμαστος ἐπίσης ἦταν ὁ ζῆλος του γιὰ τὴν πνευματικὴ θωράκιση τῆς ψυχῆς του. Ἀπὸ τὴ νεανική του ἡλικία συμμετεῖχε σὲ χριστιανικὸ ὅμιλο ἐργαζομένων νέων ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἀδελφότητος, ὅπου παρακολουθοῦσε μὲ ἐνδιαφέρον τὶς κυρια­κάτικες συγκεντρώσεις. Ἦταν εὐγενέστατος καὶ οἰκοδομητικὸς καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ συνάδελφοί του (μέλη τῶν ΧΟΕΝ) τὸν συμ­παθοῦσαν πολὺ καὶ ἐπιδίωκαν τὴ συν­αν­αστροφὴ μαζί του. Ὁ ἴδιος τοὺς ἔλεγε πάντοτε πνευματικὰ συνθήματα γιὰ τὴ συν­έχιση «τοῦ καλοῦ ἀγῶνος τῆς πίστεως», ὅπως: «προσοχὴ στὶς σκέψεις», «προσευχή», «ὑπομονή»… Ἐπιπλέον ἔ­δειχνε ἰδιαίτερο ζῆλο γιὰ τὴ συμμετοχή του στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ διαστήματα ἐπισκεπτόταν μὲ εὐλάβεια ὁρισμένα μοναστήρια, ὅπως τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Αἴγινα καὶ τοῦ προστάτου του Ἁγίου Βλασίου στὰ Ἄνω Τρίκαλα Κορινθίας.

Ὁ πατέρας του Πέτρος, ὁ ὁποῖος ἦταν «ἀρχαῖος μαθητὴς» τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶχε στενὸ σύνδεσμο μὲ τὴν Ἀδελφότητά μας, ἐνίσχυε τὸν γιό του νὰ μένει πιστὸς στὸ πρόγραμμα καὶ ἀφοσιωμένος στὰ ἔργα τῆς Ἀδελφότητος. Ὡς φιλόστοργος γιός, ὁ Βλάσιος ἔτρεφε μεγάλο σεβασμὸ στὸν γέροντα πατέρα του, τὸν ὁποῖο ἐπισκεπτόταν τακτικὰ κάθε ἑβδομάδα. Κάθε Κυριακὴ πήγαινε στὸ κοιμητήριο τῆς Καλλιθέας καὶ περιποιόταν μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια τὸν οἰκογενειακὸ τάφο, ὅπου εἶχαν ταφεῖ ἀρχικὰ ἡ μητέρα καὶ ἀργότερα ὁ πατέρας του.

Ἐνῶ γιὰ πολλὰ χρόνια ἦταν ἀκμαῖος καὶ γυμνασμένος ψυχικὰ καὶ σωματικά, ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ὑποστεῖ κάμψη τῶν σωματικῶν του δυνάμεων. Ἀπὸ τὸ ἔτος 2009 ξεκίνησε ἡ σταδιακὴ μείωση τῆς μέχρι τότε εὐρωστίας του, τὸ 2011 ἦταν πλέον ἐκτὸς μάχης καὶ ἀπὸ τὸ 2013 κατέπεσε, μὴν ἔχον­τας πλέον οὐσιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον του. Ἐπὶ χρόνια δεχόταν μὲ εὐγνωμοσύνη τὶς ἀναγκαῖες περιποιήσεις στὸ ἀναρρωτήριο τῆς Ἀδελφότητός μας, ἀπὸ ὅπου τελικὰ τὸν κάλεσε ὁ λατρευτός του Κύριος γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσει ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.

Ἂς εἶναι «αἰωνία ἡ μνήμη» τοῦ μακαριστοῦ πλέον ἀδελφοῦ μας Βλασίου, ὁ δὲ δίκαιος καὶ φιλάνθρωπος Κύριος εἴθε νὰ κατατάξει τὴν ἡρωικὴ ψυχή του «ἐν σκηναῖς ἁγίων»!

Πηγή: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»