«ΕΩΣ ΠΟΤΕ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ …» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΕΩΣ ΠΟΤΕ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ …»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Μεγάλη Εβδομάδα κι έλαβα μήνυμα ως εξής. «Η σωτηρία της ψυχής στον ανατολικό και δυτικό Χριστιανισμό». Και διευκρίνιση την εξής. «Γιατί εμείς οι ορθόδοξοι ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των χριστιανών». Ευχαριστώ. Το έβαλα στα υπόψη, και ενδιαφέροντα, μη και το χάσω και … χαθώ!

     Ύστερα άνοιξα το κινητό, κι έπεσα στα ακόλουθα φοβερά, τρομακτικά, τρομοκρατικά. «Ο Π. … παρουσίασε το πιο θανατηφόρο όπλο του κόσμου … διηπειρωτικό πύραυλο … τέτοιο όπλο δεν έχει καμία άλλη χώρα … ήταν μια τρομακτική έκπληξη για τη διεθνή κοινότητα … έχει ασύλληπτη ταχύτητα … παίρνει τόσες πυρηνικές κεφαλές όσες μπορούν να καταστρέψουν και μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία για παράδειγμα …»

      Με άλλα λόγια, είπα μέσα μου, μπορεί να προξενήσει ισοπεδωτική ερήμωση πάνω και χειρότερα κι από τη «γης Μαδιάμ» που πενήντα τόσες μέρες τώρα επιφέρει στην Ουκρανία! Και αίμα των στρατιωτών που κύλισε ποτάμι, σε μεγάλο βαθμό και από τη δική του μεριά! Και άλλο αμέτρητων αθώων και αμάχων μεγάλης ηλικίας, και άλλων ανδρών και γυναικών, και παιδιών και νηπίων παντελώς άσχετων με τα πολεμικά!

Και οι πάνω από πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες, το πιο πολύ γυναίκες και παιδιά, άμαχοι κατά το πολεμικό τυπικό, που γλύτωσαν το θάνατο, αλλά βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στους πέντε δρόμους της δυστυχίας …! Και άλλα πολλά το ένα από το άλλο πιο πολύ δεινά, άμεσα κι απώτερα … Όλα αυτά είναι, λέει, κάτι σαν παιδικό παιχνίδι μπρος σ’ αυτά που μπορούν ν’ ακολουθήσουν, αν δε βάλετε μυαλό, έθνη και λαοί της γης, κι αν δεν κάτσετε καλά!

     Και σε τι ή ποιο λαό έκανε το πρώτο αυτό «τεστ ολέθρου», το κάτι σαν «παιχνίδι παιδικό», μπρος στα πολύ πιο ολέθρια δεινά που απειλεί, αυτός ο και χριστιανός ορθόδοξος, όψιμα έστω επανακάμψας από το σκότος της μαρξιστικής αθεΐας στο φως «ημών των ορθοδόξων που ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί χριστιανοί»; Σε λαό ομογενή τε και ορθόδοξο το πιο πολύ! Σε λαό όμαιμο, με ίδιο και το αυτό αίμα, και όπερ το σπουδαιότερο, και ασφαλώς πιο βαρύ, με ίδιο και το αυτό ορθόδοξο πνεύμα, και συνακόλουθη ορθόδοξη πίστη στον Τριαδικό Θεός, που αυτός πρώτος δέχτηκε και έφερε από την εκ Κωνσταντινουπόλεως μητρική πηγή!

     Και το ακόμη χειρότερο, κι ακόμα πιο βαρύ, ενεργεί όχι μόνος δυστυχώς, πάρα-πάρα πολύ δυστυχώς! Αλλά με πνευματικό ποδηγέτη και συνακόλουθο ενισχυτή τον … Αρχιερέα του Χριστού; Ποιου Χριστού; Πάντως όχι Αυτού που είπε στον παρορμητικό Πέτρο, όταν τράβηξε μαχαίρι κι έκοψε του δούλου το αυτί. «Βάλε το μαχαίρι σου ξανά στη θήκη του, γιατί όλοι όσοι τραβούν μαχαίρι, από μαχαίρι θα πεθάνουν»-Μτθ.26.52. Όχι, δηλαδή, του Ιησού Χριστού της ελευθερίας, της ειρήνης, της άπειρης αγάπης! Της αγάπης και αυτού του εχθρού!

      Τώρα, δεν ξέρω πώς ή γιατί άνοιξα Καινή Διαθήκη, ή πώς και γιατί έπεσα σε Αποκάλυψη του Ιωάννη, Κεφάλαιο έκτο στίχος εννιά και εξής, και διάβασα. «Κι όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων που σφαγιάστηκαν για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία που έδωσαν για το Αρνίο. Κι αυτοί έκραξαν με φωνή δυνατή : “Ως πότε επιτέλους Δέσποτα άγιε κι αληθινέ; Πότε θα έρθει η κρίση Σου; Πότε θα πάρεις πίσω το αίμα μας απ’ τους κατοίκους της γης;” Τότε δόθηκε σε καθέναν μια λευκή στολή, και τους είπαν ν’ αναπαυτούν λίγο ακόμα, ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των συν δούλων και αδερφών τους, που τους μέλλεται όπως κι εκείνοι να θανατωθούν».

     «Φρασεολογία σε απομίμηση εκείνης της Π. Διαθήκης, δηλαδή, σε προσωπικό τρόπο και τόνο, όπως αυτή του στίχου. «Έως πότε Κύριε επιλήση μου εις τέλος» - «Ως πότε Κύριε θα μ’ έχεις απολησμονημένο» -Ψ.12,2. Πρόκειται για μια επουράνια παράκληση και δέηση στο Θεό, συνάμα και παράπονο, και καημό, Αγίων Μαρτύρων, και πόθο τους ζωηρότατο ! Από τούτο και όλης της Εκκλησίας για αποκατάσταση της ηθικής τάξεως, για απόδοση δικαιοσύνης, για θρίαμβο του αγαθού. Οπωσδήποτε εδώ δεν έχουμε τίποτε το αντιχριστιανικό, ή τυχόν πνεύμα προσωπικής εκδίκησης, ή ολιγοπιστίας, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη και το γραφόμενο. «Θα αναβάλει, λοιπόν, ο Θεός να αποδώσει το δίκιο στους εκλεκτούς του που του φωνάζουν για βοήθεια μέρα και νύχτα; Σας βεβαιώνω ότι θα τους αποδώσει το δίκιο τους πολύ γρήγορα. Όταν όμως έρθει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει τάχα πιστούς ανθρώπους στη γη;». Λκ.18.7.-Παν. Μπρατσιώτης. «Υπόμνημα στην Αποκάλυψη», σελ.139.

******   ***   ******

     Απόψε, Κύριε, σταυρώνεσαι! Αύριο. «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου». Και το Μεγάλο Σάββατο τα μεσάνυχτα, ώρα δώδεκα ακριβώς, «Χριστός ανέστη», φέτος «παραδοσιακά» τε, και «ελληνικά», με αστραπές κροτίδων κι εκκωφαντικές βροντές …

    Είσαι και μένεις, Κύριε, η Ανάσταση, κι η μόνη Ελπίδα του κόσμου, και η ζωή, «η περίσσια ζωής», η άλλη κι αλλιώς και χωρίς τέλος ζωή! Αλλά, Κύριε, εισάκουσε. Παρακαλούμε, και δεόμαστε, και ικετεύουμε μαζί με τους Αγίους σου σήμερα ιδιαίτερα κι εμείς! Και στο όνομα τόσων και τόσων άμαχων αθώων δικών σου πλασμάτων, και όσων άλλων ξέρεις πολύ πιο καλά Εσύ, που δεν έφταιξαν ούτε τόσο δα! «Έως πότε ο Δεσπότης ο Άγιος και ο Αληθινός ου κρινείς και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;» - «Ως πότε επιτέλους Δέσποτα Άγιε κι Αληθινέ; Πότε θα έρθει η κρίση Σου; Πότε θα πάρεις πίσω το αίμα μας απ’ τους κατοίκους της γης;»

«Καλή Ανάσταση»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης