Παιδιά
μου ευλογημένα,
Σήμερα γιορτάζει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἰδική μας στοργική μητέρα καί καταφυγή καί κραταιά προστασία.
Ἡ Κοίμησή Της καί ἡ εἰς οὐρανούς μετάστασή Της εἶναι ὑπόθεση εὐφροσύνης τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀλλά καί τῆς κτίσεως συμπάσης, ἀφοῦ μέσα ἀπό τά γεγονότα αὐτά δηλώνεται περίτρανα ἡ νίκη τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου καί ἐπιβεβαιώνεται, ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἓνωσε τόν οὐρανό μέ τή γῆ, ἒγινε ἡ αἰτία σωτηρίας καί ἀνακαινίσεως τῆς κτίσεως ὁλοκλήρου.
Ἒτσι σήμερα τά σύμπαντα μέ τό στόμα τοῦ ἱεροῦ τῆς Θεομήτορος Ὑμνογράφου, σαλπίζουν ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει. «Ἐπί σοί χαίροι Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων τό γένος».
Στή συνέχεια, ὁ λόγος γίνεται βαθύς, θεολογικός, μυσταγωγικός καί ἀναγωγικός. «Ἡγιασμένε Ναέ καί παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη καί παιδίον γέγονεν, ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός ἡμῶν».
Ὡς Ναός καί Παράδεισος ἡ Θεοτόκος, γνωρίζεται καί τιμᾶται καί μακαρίζεται, γιατί ἐντός Αὐτῆς, ἐντός αὐτοῦ τοῦ Παναγίου δηλαδή Ναοῦ, ἐσκήνωσεν ὁ ἲδιος ὁ Θεός καί ἐσαρκώθη, ἒγινε ἂνθρωπος, “ἳνα τόν ἂνθρωπον Θεόν ἀπεργάσηται”.
Μυστήριον μέγα, ἀσύλληπτον γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ, ἀκατάληπτο γιά τήν ρηχότητα τῆς ψυχρῆς καί πεπερασμένης ἀνθρωπίνης λογικῆς. Ἡ Μαριάμ μένει ὃτι ἦτο, μένει Παρθένος δηλαδή, καί γίνεται ὃτι δέν ἦτο, γίνεται Μητέρα, μένουσα πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον Παρθένος, τιμωμένη εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων ὡς Ἀειπάρθενος.
Ὁ Κύριός μας, διά τῆς Θεοτόκου μένει ὃτι ἦτο, δηλαδή τέλειος Θεός καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνη σάρκα γενόμενος, ὃτι δέν ἦτο, δηλαδή τέλειος ἂνθρωπος.
Ἡ Παναγία ἐχώρεσε ἐν τῇ κοιλίᾳ Της, ἐβάστασε στά πανάγια χέρια Της καί ἐγαλούχησε τόν Θεάνθρωπο Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτά τά ἂχραντα χέρια βαστάζουν καί λικνίζουν, ἀναπαύουν καί παρηγοροῦν ὃλον τόν κόσμο.
Σ’ αὐτά τά πανάγια χέρια κρεμάστηκαν οἱ βαθύτατοι πόθοι μας, οἱ ἐλπίδες μας, οἱ πόνοι καί οἱ βάσανοι, οἱ χαρές καί οἱ λύπες ὃλων μας, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, Ἀρχόντων καί τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ.
Τά δάκρυά μας ἐπότισαν τόν τόπο, πού φυλάσσεται τό πανάγιο εἰκόνισμά Της καί ἡ καρδιά μας κρεμάστησε στό πανάγιο μαφόριό Της. Σ’ αὐτήν ἀφιερώθηκε ἡ Βασιλεύουσα Πόλις. Αὐτή ἐσκέπασε τό Ἒθνος μας φιλόστοργα καί τό ὡδήγησε ἀπό δόξης εἰς δόξαν καί Αὐτή στάθηκε παρηγοριά σέ δύσκολες στιγμές καί περιστάσεις καί σέ χρόνια δίσεκτα. Στά μαρτυρικά χρόνια τῆς Τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ἐσκούπισε τά δάκρυα τῶν σκλάβων, τούς ἐστήριξε στούς ἀγῶνες γιά τή λευτεριά, ἒγινε βάλσαμο ἡ ματιά Της στήν πεῖνα καί στή δίψα, στήν φτώχεια καί στήν ὀρφάνεια. Ἀλλά καί στά νεώτερα χρόνια, Αὐτή ἦτο ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί σώτειρα μετά Θεόν, διά πρεσβειῶν Της καί ἱκεσιῶν Της ἁγίων.
Αὐτή ἐνίσχυσε, ἐπαρηγόρησε καί ἐστήριξε τούς Πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τούς ἣρωες καί μάρτυρες τοῦ Πόντου, τά μαρτυρικά τέκνα τῶν ἀλησμόνητων καί αἱματοποτισμένων πατρίδων.
Σήμερα σείεται ἀπ’ ἄκρου εἰς ἂκρον, ἡ Χριστώνυμος Ἑλλάς καί οἱ Ὀρθόδοξοι ὃπου γῆς, ἂδοντες ἂσματα πρός τήν πανακήρατον καί Ὑπέραγνον Μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ.
Εὐφραίνεται ἡ Σουμελᾶ, τῶν προσφύγων τό ἱερό καταφύγιο·σεμνύνεται ὁ Κύκκος, τῶν πολύπαθων καί ἡρωϊκῶν Κυπρίων τό ἁγιώτατον σέμνωμα καί καταφύγιον· ἀγάλλεται ἡ Τῆνος καί μαζί Της χορεύει πνευματικά ἡ Ἁγιάσσος καί ἡ Μολυβδοσκέπαστη τῆς Ἠπείρου, ἡ Ἓλωνα τῆς Κυνουρίας καί ἡ Γηροκομήτισσα τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Πατρῶν μεγαλουπόλεως καί ὅπου ἀλλοῦ ὑπάρχει ἱερό καί πανσεβάσμιο Μοναστικό Καθίδρυμα, Ναός μέγας ἤ ἐξωκκλήσιο πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας.
Συγκινητική ὄντως ἢ μᾶλλον συγκλονιστική ἡ τιμή πρός τήν Παναγία μας κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας καί ἰδιαιτέρως σήμερα. Κορύφωμα τῆς εὐλαβείας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ σημερινή ἐπίγειος καί ὑπερκόσμιος πανήγυρις καί ἑορτή Της.
Ὃμως, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὡραία ἡ πανήγυρις καί λαμπρές καί συγκλονιστικές οἱ λατρευτικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας. Ὅμως ἰδού τό βλέμμα Της πονεμένο, τά μάτια Της δακρυσμένα, ἡ μορφή Της λυπημένη γιά τήν ἀποστασία τῶν καιρῶν μας· γιά τήν ἀγνωμοσύνη πολλῶν τέκνων Της· γιά τήν διαγραφή τῶν εὐεργεσιῶν Της πρός τό Ἒθνος μας, πρός τόν καθ’ ἓνα ἀπό μᾶς.
Ἡ ἁμαρτία πλεονάζει, ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς κοινωνίας μας καί τῆς ζωῆς μας, ὃλο καί περισσότερο ἒδαφος κατακτᾶ. Ἡ ἒκλυση τῶν ἠθῶν ἀκάθεκτα προχωρεῖ. Τό κοσμικό-σαρκικό φρόνημα ἀντικατέστησε τήν πνευματική πορεία. Τά Μυστήρια ἒγιναν κοινωνικές, κοσμικές τελετές καί ὑποχρεώσεις. Ἡ οἰκογένεια ἒχασε τήν συνοχή της καί ὁδεύει πρός διάλυση. Ἡ παράδοση ἀντικαθίσταται ἀπό ξένα ἢθη καί ὁ συρμός τῆς ξένης καί καταστροφικῆς γιά τήν πατρίδα μας «κουλτούρας», ὁδηγεῖ σέ ἐπώδυνες γιά τό Ἒθνος μας καί τήν κοινωνία μας καταστάσεις. Ὃμως παρά τήν λύπη Της, ἡ Πάναγνος Μητέρα μας, συνεχίζει νά δέεται καί νά καθικετεύῃ τήν συμπαθεστάτην τοῦ Κυρίου ἀγαθότητα, ὑπέρ ὑγιείας ψυχικῆς καί σωματικῆς τῶν τέκνων Της, παρά τάς πολλάς μας ἁμαρτίας·ὑπέρ διατηρήσεως τῆς συνοχῆς καί ἑνότητος στήν Πατρίδα μας, παρά τίς πολλές μας ἀστοχίες εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας·ὑπέρ φωτισμοῦ καί ἐπιστροφῆς στήν εὐθεία ὁδό, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν οὐράνια χαρά καί μακαριότητα.
Σήμερα, ἀλλά καί πάντοτε, ἡ τῶν Οὐρανῶν Ὑψηλότερα, βλέπει τόν πόθο θερμό νά ἐξέρχεται ἀπό τήν καρδιά μας, τά γόνατα νά λυγίζουν, τά μάτια νά δακρύζουν· βλέπει τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἐξέλιπαν νά δέωνται καί τούς ἁμαρτωλούς νά προσπαθοῦν νά εὓρουν σανίδα σωτηρίας καί γιά μιά ἀκόμη φορά γίνεται Γλυκοφιλοῦσα καί Παρηγορήτισσα καί Ἐλευθερώτρια. Γίνεται ἡ Ἐλεούσα πού ἑλκύει γιά τήν ἰδική μας πορεία τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου μας, ὣστε ἡ φτώχεια μας, νά μετατραπῇ εἰς πλουτισμόν διά τῶν πρεσβειῶν Της ἁγίων.
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Ἐπειδή πάντοτε ἡ ἑορτή Της, συνοδεύεται μέ τήν ἐλεημοσύνη καί κάθε φορά προσπαθοῦμε τήν ἐλεήμονα Παναγία μας νά μιμηθοῦμε εἰς τό ἐλάχιστον, κοντά στά ὃσα Τῆς προσφέρομε, μῦρα καρδιᾶς, στή Γιορτή Της, ἂς ἐλεήσωμε καί τούς πένητας, ἐκζητοῦντες τήν προστασία Της καί ἂς ἀφήσωμε γιά τούς ἐνδεεῖς καί ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας, στήν δισκοφορία, ὃπως λέγομεν, πού θά πραγματοποιηθῇ σήμερα, ὃ,τι προαιρῆται καί ἂν προαιρῆται, ἡ ἀγαπῶσα τήν Παναγία μας καρδία μας. Ὁ πόνος καί ἡ λύπη τῶν ἂλλων, εἶναι καί δική μας ὑπόθεση. Ὃλοι εἲμαστε μιά οἰκογένεια, ὑπό τήν κραταιά σκέπη τοῦ Οὐρανίου Πατρός καί ὑπό τάς ἱκεσίας τῆς Παναγίας μας, τῆς Ὁποίας τάς λιτάς καί δεήσεις πρός Κύριον ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ἡμᾶς, γιά ἒτη εὐλογημένα παρά Κυρίου, πολλά καί χαριτωμένα.
Σήμερα γιορτάζει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ἰδική μας στοργική μητέρα καί καταφυγή καί κραταιά προστασία.
Ἡ Κοίμησή Της καί ἡ εἰς οὐρανούς μετάστασή Της εἶναι ὑπόθεση εὐφροσύνης τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀλλά καί τῆς κτίσεως συμπάσης, ἀφοῦ μέσα ἀπό τά γεγονότα αὐτά δηλώνεται περίτρανα ἡ νίκη τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου καί ἐπιβεβαιώνεται, ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἓνωσε τόν οὐρανό μέ τή γῆ, ἒγινε ἡ αἰτία σωτηρίας καί ἀνακαινίσεως τῆς κτίσεως ὁλοκλήρου.
Ἒτσι σήμερα τά σύμπαντα μέ τό στόμα τοῦ ἱεροῦ τῆς Θεομήτορος Ὑμνογράφου, σαλπίζουν ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει. «Ἐπί σοί χαίροι Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων τό γένος».
Στή συνέχεια, ὁ λόγος γίνεται βαθύς, θεολογικός, μυσταγωγικός καί ἀναγωγικός. «Ἡγιασμένε Ναέ καί παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη καί παιδίον γέγονεν, ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός ἡμῶν».
Ὡς Ναός καί Παράδεισος ἡ Θεοτόκος, γνωρίζεται καί τιμᾶται καί μακαρίζεται, γιατί ἐντός Αὐτῆς, ἐντός αὐτοῦ τοῦ Παναγίου δηλαδή Ναοῦ, ἐσκήνωσεν ὁ ἲδιος ὁ Θεός καί ἐσαρκώθη, ἒγινε ἂνθρωπος, “ἳνα τόν ἂνθρωπον Θεόν ἀπεργάσηται”.
Μυστήριον μέγα, ἀσύλληπτον γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ, ἀκατάληπτο γιά τήν ρηχότητα τῆς ψυχρῆς καί πεπερασμένης ἀνθρωπίνης λογικῆς. Ἡ Μαριάμ μένει ὃτι ἦτο, μένει Παρθένος δηλαδή, καί γίνεται ὃτι δέν ἦτο, γίνεται Μητέρα, μένουσα πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον Παρθένος, τιμωμένη εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων ὡς Ἀειπάρθενος.
Ὁ Κύριός μας, διά τῆς Θεοτόκου μένει ὃτι ἦτο, δηλαδή τέλειος Θεός καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνη σάρκα γενόμενος, ὃτι δέν ἦτο, δηλαδή τέλειος ἂνθρωπος.
Ἡ Παναγία ἐχώρεσε ἐν τῇ κοιλίᾳ Της, ἐβάστασε στά πανάγια χέρια Της καί ἐγαλούχησε τόν Θεάνθρωπο Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτά τά ἂχραντα χέρια βαστάζουν καί λικνίζουν, ἀναπαύουν καί παρηγοροῦν ὃλον τόν κόσμο.
Σ’ αὐτά τά πανάγια χέρια κρεμάστηκαν οἱ βαθύτατοι πόθοι μας, οἱ ἐλπίδες μας, οἱ πόνοι καί οἱ βάσανοι, οἱ χαρές καί οἱ λύπες ὃλων μας, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, Ἀρχόντων καί τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ.
Τά δάκρυά μας ἐπότισαν τόν τόπο, πού φυλάσσεται τό πανάγιο εἰκόνισμά Της καί ἡ καρδιά μας κρεμάστησε στό πανάγιο μαφόριό Της. Σ’ αὐτήν ἀφιερώθηκε ἡ Βασιλεύουσα Πόλις. Αὐτή ἐσκέπασε τό Ἒθνος μας φιλόστοργα καί τό ὡδήγησε ἀπό δόξης εἰς δόξαν καί Αὐτή στάθηκε παρηγοριά σέ δύσκολες στιγμές καί περιστάσεις καί σέ χρόνια δίσεκτα. Στά μαρτυρικά χρόνια τῆς Τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ἐσκούπισε τά δάκρυα τῶν σκλάβων, τούς ἐστήριξε στούς ἀγῶνες γιά τή λευτεριά, ἒγινε βάλσαμο ἡ ματιά Της στήν πεῖνα καί στή δίψα, στήν φτώχεια καί στήν ὀρφάνεια. Ἀλλά καί στά νεώτερα χρόνια, Αὐτή ἦτο ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί σώτειρα μετά Θεόν, διά πρεσβειῶν Της καί ἱκεσιῶν Της ἁγίων.
Αὐτή ἐνίσχυσε, ἐπαρηγόρησε καί ἐστήριξε τούς Πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τούς ἣρωες καί μάρτυρες τοῦ Πόντου, τά μαρτυρικά τέκνα τῶν ἀλησμόνητων καί αἱματοποτισμένων πατρίδων.
Σήμερα σείεται ἀπ’ ἄκρου εἰς ἂκρον, ἡ Χριστώνυμος Ἑλλάς καί οἱ Ὀρθόδοξοι ὃπου γῆς, ἂδοντες ἂσματα πρός τήν πανακήρατον καί Ὑπέραγνον Μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ.
Εὐφραίνεται ἡ Σουμελᾶ, τῶν προσφύγων τό ἱερό καταφύγιο·σεμνύνεται ὁ Κύκκος, τῶν πολύπαθων καί ἡρωϊκῶν Κυπρίων τό ἁγιώτατον σέμνωμα καί καταφύγιον· ἀγάλλεται ἡ Τῆνος καί μαζί Της χορεύει πνευματικά ἡ Ἁγιάσσος καί ἡ Μολυβδοσκέπαστη τῆς Ἠπείρου, ἡ Ἓλωνα τῆς Κυνουρίας καί ἡ Γηροκομήτισσα τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Πατρῶν μεγαλουπόλεως καί ὅπου ἀλλοῦ ὑπάρχει ἱερό καί πανσεβάσμιο Μοναστικό Καθίδρυμα, Ναός μέγας ἤ ἐξωκκλήσιο πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας.
Συγκινητική ὄντως ἢ μᾶλλον συγκλονιστική ἡ τιμή πρός τήν Παναγία μας κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας καί ἰδιαιτέρως σήμερα. Κορύφωμα τῆς εὐλαβείας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ σημερινή ἐπίγειος καί ὑπερκόσμιος πανήγυρις καί ἑορτή Της.
Ὃμως, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὡραία ἡ πανήγυρις καί λαμπρές καί συγκλονιστικές οἱ λατρευτικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας. Ὅμως ἰδού τό βλέμμα Της πονεμένο, τά μάτια Της δακρυσμένα, ἡ μορφή Της λυπημένη γιά τήν ἀποστασία τῶν καιρῶν μας· γιά τήν ἀγνωμοσύνη πολλῶν τέκνων Της· γιά τήν διαγραφή τῶν εὐεργεσιῶν Της πρός τό Ἒθνος μας, πρός τόν καθ’ ἓνα ἀπό μᾶς.
Ἡ ἁμαρτία πλεονάζει, ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς κοινωνίας μας καί τῆς ζωῆς μας, ὃλο καί περισσότερο ἒδαφος κατακτᾶ. Ἡ ἒκλυση τῶν ἠθῶν ἀκάθεκτα προχωρεῖ. Τό κοσμικό-σαρκικό φρόνημα ἀντικατέστησε τήν πνευματική πορεία. Τά Μυστήρια ἒγιναν κοινωνικές, κοσμικές τελετές καί ὑποχρεώσεις. Ἡ οἰκογένεια ἒχασε τήν συνοχή της καί ὁδεύει πρός διάλυση. Ἡ παράδοση ἀντικαθίσταται ἀπό ξένα ἢθη καί ὁ συρμός τῆς ξένης καί καταστροφικῆς γιά τήν πατρίδα μας «κουλτούρας», ὁδηγεῖ σέ ἐπώδυνες γιά τό Ἒθνος μας καί τήν κοινωνία μας καταστάσεις. Ὃμως παρά τήν λύπη Της, ἡ Πάναγνος Μητέρα μας, συνεχίζει νά δέεται καί νά καθικετεύῃ τήν συμπαθεστάτην τοῦ Κυρίου ἀγαθότητα, ὑπέρ ὑγιείας ψυχικῆς καί σωματικῆς τῶν τέκνων Της, παρά τάς πολλάς μας ἁμαρτίας·ὑπέρ διατηρήσεως τῆς συνοχῆς καί ἑνότητος στήν Πατρίδα μας, παρά τίς πολλές μας ἀστοχίες εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας·ὑπέρ φωτισμοῦ καί ἐπιστροφῆς στήν εὐθεία ὁδό, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν οὐράνια χαρά καί μακαριότητα.
Σήμερα, ἀλλά καί πάντοτε, ἡ τῶν Οὐρανῶν Ὑψηλότερα, βλέπει τόν πόθο θερμό νά ἐξέρχεται ἀπό τήν καρδιά μας, τά γόνατα νά λυγίζουν, τά μάτια νά δακρύζουν· βλέπει τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἐξέλιπαν νά δέωνται καί τούς ἁμαρτωλούς νά προσπαθοῦν νά εὓρουν σανίδα σωτηρίας καί γιά μιά ἀκόμη φορά γίνεται Γλυκοφιλοῦσα καί Παρηγορήτισσα καί Ἐλευθερώτρια. Γίνεται ἡ Ἐλεούσα πού ἑλκύει γιά τήν ἰδική μας πορεία τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου μας, ὣστε ἡ φτώχεια μας, νά μετατραπῇ εἰς πλουτισμόν διά τῶν πρεσβειῶν Της ἁγίων.
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Ἐπειδή πάντοτε ἡ ἑορτή Της, συνοδεύεται μέ τήν ἐλεημοσύνη καί κάθε φορά προσπαθοῦμε τήν ἐλεήμονα Παναγία μας νά μιμηθοῦμε εἰς τό ἐλάχιστον, κοντά στά ὃσα Τῆς προσφέρομε, μῦρα καρδιᾶς, στή Γιορτή Της, ἂς ἐλεήσωμε καί τούς πένητας, ἐκζητοῦντες τήν προστασία Της καί ἂς ἀφήσωμε γιά τούς ἐνδεεῖς καί ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας, στήν δισκοφορία, ὃπως λέγομεν, πού θά πραγματοποιηθῇ σήμερα, ὃ,τι προαιρῆται καί ἂν προαιρῆται, ἡ ἀγαπῶσα τήν Παναγία μας καρδία μας. Ὁ πόνος καί ἡ λύπη τῶν ἂλλων, εἶναι καί δική μας ὑπόθεση. Ὃλοι εἲμαστε μιά οἰκογένεια, ὑπό τήν κραταιά σκέπη τοῦ Οὐρανίου Πατρός καί ὑπό τάς ἱκεσίας τῆς Παναγίας μας, τῆς Ὁποίας τάς λιτάς καί δεήσεις πρός Κύριον ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ἡμᾶς, γιά ἒτη εὐλογημένα παρά Κυρίου, πολλά καί χαριτωμένα.
Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ἀγάπη πατρική.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου