ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΟΛΙΚΗ  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

1.  α. Το, «σεβαστέ κ. Κοττ.» αγαπητέ πάτερ Χριστοφόρε ασφαλώς στα περίπου διπλάσια χρόνια μου. Η διατύπωση αγκάθι για όσα έγραψα ήταν. «Το αυξανόμενο πρόβλημα της κουλτούρας ακύρωσης συνδέεται με τη συνεχιζόμενη απομάκρυνση του δυτικού πολιτισμού από τη χριστιανική ηθική. Καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιο μεταχριστιανική». Από τούτο δεν αναλύθηκε ποσώς η λέξη «αγωνιστική»-πνευματικός αγώνας του χριστιανού-με ό,τι αρνητικό συνεπαγόταν για τα, 2 και 3 σαφώς ποιμαντικά μέρη του γραπτού σας. β. Στο Νεοχώρι Μεσολογγίου διακόνησε το λόγο του Θεού σε παιδιά και μεγάλους ο εκ Φουρνά Ευρυτανίας θεολόγος Σεραφείμ Παπακώστας. Από κει τον κάλεσε και τον έστησε κορυφαίο της «Ζωής» ο μακαριστός πατήρ Ευσέβιος Ματθόπουλος στη θέση του αδόκητα κοιμηθέντος εν Κυρίω Αρχιμ. Διονυσίου Φαραζουλή-1927 -για να την πάει εργαζόμενος δυναμικά και ακαταπόνητα στα ακόλουθα 23 χρόνια -1950- σε πνευματική ανάπτυξη πανελλήνια- «Μορφές Μεγάλων Ωρών», εκδόσεις «Τήνος», σελ.24κε. γ. Κατά τα άλλα, η Αγάπη του Θεού να ευλογεί το έργο της λογιότητάς σας στη νέα θεολογική γενιά και να σκεπάζει την πολυμελή σας οικογένεια !     2. Τον αιμομίκτη της Κορίνθου ο Απ. Παύλος τον συγχώρεσε μετά για να μην καταρρεύσει, χάσει την ψυχή του, και βγει κερδισμένος ο σατανάς -2Κο.2,11! Και όχι μόνο! Αυτό ζήτησε να κάνουν και οι εκεί πιστοί βάζοντάς τους μάλιστα και Κανόνα υπακοής -«ίνα γνω την δοκιμήν υμών, ει εις πάντα υπήκοοι εστέ»-2Κο.2,9. 

Το πράγμα λοιπόν, έχει εντελώς αλλιώς, από κει που θέλει να το παει! Και, καλά θα κάνει ο υπό το ψευδώνυμο-δειλία ή ανανδρία-άλλοτε «Θεόδωρος Σ.», άλλοτε «Οράτιος», γνωστός «φρουρός πίστης» ή «της επαναστάσεως» που σπεύδει στα «όλο ίδια και τα ίδια- και κοντόθωρα-του μυαλού του ροκανίδια» … άραγε πόσο «αφελώς», και «ει τις άλλος» να είναι πιο προσεκτικός!    4.  Το ότι ευρύτερα «το πράγμα, λοιπόν, έχει εντελώς αλλιώς» απευθύνεται και σε όσους δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί απέρριψε έμπρακτα ο Χριστός την πρόταση του Πέτρου να μείνουν στο Θαβώρ, και πήρε τους τρεις και κατέβηκαν στον κόσμο, όπου το χρέος της ανεξιχνίαστης αβύσσου της Αγάπης Του για τη σωτηρία πάντων όσων ελεύθερα θα τον ακολουθούσαν ήταν να σταυρωθεί ! Όπερ και εγένετο, και ακολούθησε η Ανάσταση, συν ως επιβεβαίωση ότι πάντα προηγείται ο Σταυρός! Επίσης και σε όσους δεν πρόσεξαν ή κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν, πώς και γιατί ο Χριστός μόλις που επαίνεσε τον Πέτρο ότι από θείο φωτισμό τον ομολόγησε και τον είπε στο όνομα όλων Μαθητών Υιό του ζωντανού-αληθινού Θεού, ακούγοντάς να του ζητάει να παρασιωπήσει από τους άλλους, και ουσιαστικά να ματαιώσει την πορεία του στο Σταυρό, δε δίστασε να τον αποκαλέσει «σατανά»-«Ύπαγε οπίσω μου σατανά, σκάνδαλόν μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων»,Μτ.16,23.

      Για την ώρα αρκούν αυτά. Τα άλλα. «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας».

        Για την ώρα, λοιπόν, συμπορεύομαι πάλι με Π. Ευδοκίμωφ επισημαίνοντα, μάλιστα αρκετά χρόνια πριν, μεταξύ άλλων και τα εξής:  «Σήμερα η χριστιανοσύνη δεν είναι πια ο ενεργός παράγων της ιστορίας, αλλά ο παθητικός θεατής των προβάσεων που ξεφεύγουν από την επιρροή της και κινδυνεύουν να φέρουν την Εκκλησία στις διαστάσεις και τη σημασία μιας αιρέσεως συσπειρωμένης στον εαυτό της στο περιθώριο των πεπρωμένων του κόσμου. Οι κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση και χειραφέτηση των λαών και των κοινωνικών τάξεων πραγματώνονται από παράγοντες του παρόντος κόσμου αποκομμένους από την Εκκλησία»-«Η Ορθοδοξία», σελ.409. Και αλλού πιο βαριά. «Ο κόσμος διπλώνεται στον εαυτό του, και ίσως δε θ’ ακούσει ποτέ πια τη φωνή του Χριστού. Η χριστιανοσύνη … είναι υπερβολικά βολεμένη μέσα στο χρόνο ή στα μικρά προβλήματα της καθημερινής ζωής με τόση τύφλα, ώστε άλλοι φροντίζουν για την ανοικοδόμηση του κόσμου και ζητούν τη μεγάλη σύνθεση των νέων πεπρωμένων. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα»-σελ.415.

    Σήμερα πια είναι ολοφάνερα αυτά! Επί πλέον μένει μεν στη Λειτουργία ως επαναλαμβανόμενη ευχή η επιθυμία του Χριστού «ίνα ώσιν εν ως ημείς Πάτερ», αλλά στην πράξη είναι τριχοτομημένη και βάλε, για τους λόγους που η κάθε εκδοχή έχει και προβάλλει, η Εκκλησία Του! Και το καίριο ερώτημα, πέρα από τα μεγάλα και πομπώδη λόγια είναι: Ϋστερα από δυο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού αυτό άξιζε στο Χριστό; Ή αλλιώς, πιο ανοιχτά και καθαρά, μπορεί να υπάρξει χριστιανός, και Άγιος ακόμα, που θα μπορούσενα το πει αυτό, ή ότι ο ίδιος εξάντλησε τα όριά του για να μη συμβεί αυτό !

     Πάντα ταύτα κι απέναντι η πίστη πέτρα και η διαβεβαίωση του Χριστού ότι «πύλαι Άδου ουκ κατισχύσουσιν της Εκκλησίας Του»-Μτ.16,18-μετά το χειμώνα της σημερινής πραγματικότητας ο Αναστημένος και άμεσα- ζωντανά παρών στην Εκκλησία Του θα ανοίξει οδό στην άνοιξη της Ανάστασης. Και γιατί.«Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ»-Λκ,18,27. Αλλά επίσης και γιατί ανανεώνουν το χρέος του αγώνα κάθε καλού στρατιώτη του Ιησού Χριστού-«Συ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού»,2Τμ.2,3.   

Αθανάσιος Κοτταδάκης