Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Π. Χαλκιόπουλος - 50 χρόνια Ιερωσύνης

Πρωτοπρεσβύτερος 

π. Δημήτριος Π. Χαλκιόπουλος

50 χρόνια Ιερωσύνης

 Είναι στιγμές στη ζωή του καθενός μας που ξεχωρίζουν. Στιγμές που οριοθετούν και σηματοδοτούν την επί γης πορεία μας. Στιγμές κατά τις οποίες η Πρόνοια του Θεού επιφυλάσσει για κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό την ιδιαίτερη κλίση και χάρη της Ιερωσύνης.

Η σημερινή ημέρα αποτελεί ξεχωριστή ευλογία του Θεού και κορυφαία τιμή, για τον π. Δημήτριο Π. Χαλκιόπουλο διότι έχει αξιωθεί επί πενήντα ολόκληρα χρόνια, να στέκεται ενώπιον του ιερού Θυσιαστηρίου, να ιερουργεί τα μυστήρια της πίστεως, και να διαποιμαίνει με αρκετό ζήλο και αυταπάρνηση την Ενορία του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου των Πατρών, που ο Κύριος Ιησούς δια του Επισκόπου Του του εμπιστεύθηκε προ πολλών ετών.

Για πενήντα χρόνια ο π. Δημήτριος εργάζεται ως καλός εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου. Είναι παρών κάθε ώρα και ανά πάσα στιγμή στον Ιερό Ναό. Επί μακρά σειρά ετών είχε στους ώμους του το βάρος των διοικητικών ευθυνών της Ενορίας, στην οποία μετετέθη όταν πρωτοδημιουργήθηκε.

Αυτό που αντίκρυσε ήταν ένας μικρός ναΐσκος, δίχως όρια ενορίας και χωρίς ενορίτες, παρέλαβε μια ενορία στα χαρτιά, και εκ του μηδενός με τις πρωτοβουλίες του, και την συμπαράσταση των επιτρόπων και των ενοριτών, παρέδωσε ένα υπέροχο ναό σε νέα χέρια για να συνεχίσουν.

Ακούραστα και αγόγγυστα υπηρέτησε εκτός από την ανέγερση του πρώτου προκατασκευασμένου ναού, και μετέπειτα του υπάρχοντος σήμερα, το φιλανθρωπικό ενοριακό έργο της, και προσπάθησε με κάθε τρόπο ν᾽ ανακουφίσει βοηθώντας κάθε αναγκεμένο συνάνθρωπό μας. Ως Θεολόγος δεν δίδαξε μόνο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καλός εκπαιδευτικός, αλλά κήρυττε στο ναό καλλιεργώντας τις ψυχές των ενοριτών του, και επιτελούσε σπουδαίο ιεραποστολικό έργο με κατηχητικά, φιλικούς κύκλους και ομιλίες.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εγκωμιάζει το μέγα αξίωμα της Ιεροσύνης ως εξής:
«Ω θαύμα παράδοξον! ω δύναμις άρρητος! ω φρικτόν μυστήριον το της ιερωσύνης˙ νοερά και αγία σεμνή και αμώμητος, ην Χριστός τοις αξίοις ελθών εδωρήσατο. Προσπίπτω και δέομαι δάκρυσι και στεναγμοίς, ίνα εσοπτρίσωμαι εις τουτον τον θησαυρόν της ιερωσύνης, τοις αυτόν φυλάττουσιν αξίως και οσίως...»

Η περιγραφή του καλού και άξιου ποιμένα, μας δίνει την εικόνα του αληθινού ιερουργού. Του Ιερουργού που θέτει την ψυχή του υπέρ του ποιμνίου του.

Ο π. Δημήτριος στα πενήντα αυτά χρόνια είναι:

-ένας σπουδαίος ιερέας,

-ένας πνευματοφόρος Πατέρας,

-ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης,

-ένας άνθρωπος της προσφοράς.

Τον ευχαριστούμε, γιατί όλα αυτά τα χρόνια με φώτιση Θεού, με υπομονή, με τέχνη, με αγάπη, με ανεκτικότητα, ως έμπειρος οδηγός, ως ικανός κυβερνήτης, ως καλός ιατρός και άγρυπνος ποιμένας, καλλιεργήσατε το χέρσο της ψυχής των ενοριτών και των πνευματικών του παιδιών και καθοδήγησε τα βήματά τους στα ίχνη Εκείνου.

Ευχηθείτε π. Δημήτριε, ο σπόρος που απλόχερα σεις σπείρατε στις καρδιές τους, επί πενήντα χρόνια να μη συμπνιγεί, αλλά να βγάζει ρίζες βαθιές.

Σας γνωρίζω σεβαστέ μου π. Δημήτριε από την μικρή αλλά ουσιαστική διακονία σας στην Αγία Παρασκευή (άνω πόλεως Πατρών) και μπορώ να ομολογήσω ότι υπήρξατε άξιος της ιερωσύνη σας, και με κόπους πολλούς μοχθήσατε «άχρις ού μορφωθή ο Χριστός» στο περιβάλλον σας.

Ο Θεός να σας έχει καλά, να σας ενισχύει και να συνεχίστε την διακονίας σας την ιερατική επάξια στην Εκκλησία του.

Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος