Δημοτικό, του Λαζάρου

Δημοτικό, του Λαζάρου

 

«Θεέ μου πόσο παράξενοι είν οι δικοί μας τόποι/

θλιμμένα τα τραγούδια μας, μα γελαστοί οι ανθρώποι»

Δ.Αποστολάκης-Χαίνηδες

 
 
Λάζαρε βγήκες στην ζωή μα εσύ ζωή δεν θέλεις
παρά, στέκεσαι και κοιτάς τα παλιά σάβανα σου
και φεύγουν απ τα μάτια σου σμήνος τα νυχτοπούλια
μαύρα πουλάκια της φυγής, μαύρα πουλιά της μνήμης.
 
Έβγα Λάζαρε να χαρείς στην παλιά την αυλή σου
οπού ήρθαν λαουτιέρηδες κι ωραίοι βιολιτζήδες
και κουβαλούν ψηλά βουνά και κάμπους ανθισμένους
την ομορφιά του κόσμου μας Λάζαρε κουβαλούν.
 
Τραγούδια λένε της ζωής, για ξενιτιά και αγάπες
κι ένας στην μέση τον χορό περήφανα έχει πιάσει
και κάθε τόσο χαστουκά την γης με την παλάμη
έλα να ακούσεις Λάζαρε, το κέφι να σου φτιάξει.
 
Και φάνηκε ο Λάζαρος και βγήκε στο κατώφλι
και τα λαγούτα σκέβρωσαν και τα βιολάκια επάψαν
κι ο χορευτής ο πρώτος τους λεβέντης και ασίκης
την γή δεν ξαναχτύπησε μήτε πήδους σκαρώνει.
 
-Πού είχες πάει Λάζαρε
και από πού μας ήρθες
και σε φοβούνται οι μουσικές;
 
-Από εκεί που επέστρεψα κανείς δεν επιστρέφει
κι αν τραγουδήσω τους σκοπούς εκείνου του άλλου κόσμου
θα μαραθούν τα ανθάκια σας και τα ψηλά βουνά σας. 
Αφήσετε με το λοιπόν, κι αλλού να τραγουδήστε.
 
Μόνον,
 
ετούτης της ζωής τραγούδια σαν θα λέτε
στίχους σαν θα σκαρώνετε και χορευτούς σκοπούς,
ανάμεσα στα όνειρα και στις χαρές του κόσμου,
τα δύο μου μάτια κάποτε να τρέχει ο λογισμός σας:
 
Αβίαστα να πλέκονται στα τέλια και στα τάστα
σύννεφα μές στους ουρανούς, πετρούλες μες τους κάμπους.
Λόγοι να τραγουδήσετε, λόγοι για να σιωπάτε.
Μαύρα πουλάκια της φυγής, μαύρα πουλιά της μνήμης
 

 "Ορφέας"