Για τα γεγονότα που έζησε (και θα ....ξαναζήσει) η Γαλλία - Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

Η Γαλλία το περίμενε και το έζησε (αλλά και θα το ξαναζήσει…)
 
Όσα είδαμε στις τηλεοράσεις είναι και το παρόν και, πιθανόν, το μέλλον…..

Ένας αστυνομικός έλεγχος με τραγικό επίλογο ήταν αρκετός, για να λειτουργήσει ως σπινθήρας χάους και ταραχών. Αυτά που συνέβησαν μετά τον θάνατο νεαρού αλγερινής καταγωγής στην Ναντέρ της Γαλλίας την Τρίτη 27 Ιουνίου 2023 ήταν για πολλούς αναμενόμενα. Χιλιάδες νεαροί, κυρίως μετανάστες νόμιμοι ή παράτυποι, βγήκαν σε δρόμους γαλλικών πόλεων, για να σπάσουν και να συγκρουστούν με τις δυνάμεις ασφαλείας, προκαλώντας πέρα από τις καταστροφές και μία εικόνα πολέμου.

Όλα αυτά για πολλούς ήταν μία προαναγγελθείσα κατάσταση, καθώς μερικά αίτια για «εξέγερση» κατά της Γαλλίας είχαν ήδη εντοπιστεί από νωρίς. Αποδεικνύεται ότι έννοιες όπως πολυπολιτισμικότητα και πολυφυλετικότητα μένουν κενό γράμμα, όταν δεν μπορούν να εμπεδωθούν από ομάδες ξένες με την κυρίαρχη κουλτούρα. Και αυτή η απόσταση μεγαλώνει, όταν οι ξένες ομάδες έχουν εμποτιστεί με αισθήματα μίσους ή πολεμικής κατά των πληθυσμών που τους φιλοξενούν. Αυτό συμβαίνει με τους Ευρωπαίους, που κατά πλειονότητα έχουν χριστιανική ταυτότητα και δυτική κουλτούρα, ενώ ήδη για χρόνια δέχονται αυξημένο κύμα μουσουλμανικών πληθυσμών από Αφρική και Ασία. Μέρος της νεότητας αυτών των πληθυσμών βγήκε με διαθέσεις εγκληματικών νοοτροπιών στους δρόμους των γαλλικών πόλεων μετά την 27^η Ιουνίου.
 
Η Γαλλία ως θύμα του στρουθοκαμηλισμού της…..
Πολυπολιτισμικότητα, πολυφυλετικότητα και όλα τα σχετικά παράγωγα της multi-culti ατζέντας μπορούν να «επιβιώσουν» μόνο σε μέρη που λειτουργούν ως «κέντρα διερχομένων», με μικρή διαμονή, όπως πόλεις-κόμβοι, διεθνή λιμάνια ή κέντρα ψυχαγωγίας (τύπου Αμβούργου, Μονακό ή Ντουμπάι). Οπουδήποτε αλλού η επί έτη συνύπαρξη, αν δεν στηρίζεται στην συνάφεια-συγγένεια πολιτιστικών στοιχείων (από την γλώσσα και τα έθιμα έως την θρησκεία και μερικές κοινές αξίες) ή στην έμφυτη ανεκτικότητα (μεγάλο μέρος των πιστών του Ισλάμ δεν την διαθέτει), τα πράγματα είναι από αβέβαια έως επικίνδυνα. Το είχαν αποδείξει μήνες πριν οι ταραχές των Μαροκινών μουσουλμάνων στο κέντρο της Ευρώπης, λόγω Μουντιάλ 2022, και τότε χωρίς «θρησκευτικά κίνητρα».
Τώρα όμως, με τις εικόνες να προκαλούν θλίψη και προβληματισμό, αλλά και να δικαιώνουν όσους τις «είχαν προβλέψει» ήδη, η Γαλλία «απολαμβάνει» τις συνέπειες του στρουθοκαμηλισμού της. Δέχθηκε εκατομμύρια μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες (πολλοί από πρώην αποικίες της), που για πολλούς λόγους οδηγούνται σε γκετοποίηση με γνωστά επακόλουθα.
Τον κίνδυνο είχαν επισημάνει στην Γαλλία πολλοί. Για λόγους χώρου επισημαίνω απλώς τον Ντομινίκ Βενέρ, που αυτοκτόνησε το 2013 ζητώντας την αφύπνιση του πληθυσμού, τον Ρενέ Καμύ ( που «προκάλεσε» συζήτηση με τα έργα του «Η Μεγάλη αντικατάσταση» και «Ο αποπολιτισμός») έως τις διατυπώσεις πολιτικών ηγετών (όπως του Γαλλοεβραίου Ερίκ Ζεμούρ, που ως δημοσιογράφος-ερευνητής έχει εκδώσει αξιόλογα αφυπνιστικά έργα, και της Μαρίν Λεπέν, που ο λόγος της επικεντρώνεται σε αυτά τα θέματα). Δεν απέχουμε χρονικά πολύ από τον σάλο του δυστοπικού (;) μυθιστορήματος του συγγραφέως Μισέλ Ουελμπέκ «Υποταγή» (τίτλος που παραπέμπει στην γαλλική ερμηνεία της λέξεως Ισλάμ), όπου προβλέπει κυριαρχία του Ισλάμ στην Γαλλία. Τα έργα του Γκιγιόμ Φέυ δεν είναι πολύ γνωστά στο ελληνικό κοινό, ιδιαίτερα όσα περιγράφουν την αποικιοποίηση της Ευρώπης από το Ισλάμ. Το εντυπωσιακό είναι πως πολλοί πολέμιοι του Ισλάμ και υπερασπιστές της εθνικής και ευρωπαϊκής (άρα και χριστιανικής ταυτότητας) είναι άθεοι ή παγανιστές, όπως έπραξε στον ιταλικό χώρο η δηλωμένη άθεη Οριάννα Φαλάτσι.
 
Η Ευρώπη δέχεται επίθεση
Όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα εντόπισε ο γράφων σε μερικά από τα εκπαιδευτικά του ταξίδια στην Δυτική Ευρώπη προ καραντίνας (από το 2017 έως το 2019, 2 από τα οποία στην Γαλλία). Η πορεία θα εξελισσόταν σε αυτήν την κατεύθυνση με την πρώτη ευκαιρία, όπως το περιστατικό του θανάτου ενός 17χρονου. Όλα αυτά με έκαναν να περιγράψω στο βιβλίο μου «Η Διπλή Πολιορκία της Ευρώπης» την κατάσταση που σφίγγει σαν θηλιά τους λαούς της Ευρώπης. Το βιβλίο εξεδόθη προ έτους από τις εκδόσεις Πελασγός του κ. Ιω. Γιαννάκενα με πολύ καλή απήχηση σε όσους το διάβασαν.
Η Γηραιά Ήπειρος δέχεται μία επίθεση εντός της κοινωνίας της από όσες κυβερνήσεις ή ελίτ θέλουν αλλοίωση της ταυτότητάς της (με την προώθηση μίας κοινωνίας άφυλης, με τον παραμερισμό των παραδόσεων και την υποβάθμιση παιδείας και οικογενειακού θεσμού), αλλά και μία άλλη, εξωτερικής προελεύσεως επίθεση. Η δεύτερη αφορά την εισβολή του Ισλάμ, που την βλέπουμε ήδη (με την Τουρκία του Ερντογάν να μετατρέπεται σε υπερασπιστή των απανταχού μουσουλμάνων, λες και επανήλθε ο θεσμός του χαλίφη για τον ηγέτη της Τουρκίας).
 
Η Γαλλία ίσως  ξαναζήσει τα ιδία γεγονότα
Κλείνω με αναφορά στην επέτειο 10 ετών από μία αυτοκτονία που προσπάθησε να αφυπνίσει Γάλλους και λοιπούς Ευρωπαίους. Ο 78χρονος τότε Ντομινίκ Βενέρ αυτοκτόνησε την 21^η Μαΐου 2013 εντός του Ναού της Παναγίας των Παρισίων και είχε σημειώσει στο τελευταίο του άρθρο , στο προσωπικό του ιστολόγιο, (όπως αναφέρεται στο σχετικό λήμμα της Μεταπαιδείας) το οποίο δημοσιεύτηκε λίγες ώρες πριν την αυτοκτονία του, εξηγεί τα κίνητρα της πράξεως του. Ο Βενέρ ήταν αντίθετος με τη μετανάστευση ανθρώπων από χώρες του τρίτου κόσμου προς τη Γαλλία και την Ευρώπη, και ιδίως στη μετανάστευση και την αποδοχή μουσουλμάνων, καθώς και εναντίον της αμερικανοποιήσεως των ευρωπαϊκών αξιών, καθώς και της νομιμοποιήσεως του «γάμου» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η πράξη του προκάλεσε την εκκένωση του καθεδρικού ναού, υλοποίησε αυτά που υποστήριξε στο άρθρο του λίγες ώρες νωρίτερα, με το οποίο ζητούσε «..νέες χειρονομίες, εντυπωσιακές και συμβολικές, που θα μας βγάλουν από την υπνηλία, θα ταρακουνήσουν τις αναισθητοποιημένες συνειδήσεις μας και θα αφυπνίσουν τη μνήμη της καταγωγής μας....Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου τα λόγια πρέπει να υποστηρίζονται από ενέργειες..».
Όσα κι αν γράψουμε εδώ δεν επαρκούν. Αυτά που έζησε η Γαλλία δεν είναι δύσκολο να γίνουν και σε άλλη χώρα της Ευρώπης, της Ελλάδος μη εξαιρουμένης. Η δε επί έτη ακολουθούσα πολιτική στρουθοκαμήλου Γαλλία ίσως τα ξαναζήσει, αν δεν λάβει νωρίς και με επάρκεια μέτρα για το πρόβλημα που «φιλοξενεί» στους κόλπους της…….

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας 

Φιλόλογος-συγγραφέας