Το χάρισμα της αλουσίας και άλλα
τινα
π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος
ΑΝ-ΑΡΓΥΡΟΣ
δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι ἂν δὲν εἶμαι ἀφιλ-άργυρος.
Ὅσα καλὰ καὶ νὰ κάνω μὲ γεμάτη
τσέπη καῖ τὴ σιγουριὰ τοῦ τεράστιου ἀποθέματος χρημάτων, τὰ κάνω γιὰ τὸ θεαθῆναι
καὶ τὴν ὑστεροφημία.
Ὀ Χριστὸς μακάρισε τὴ χήρα καὶ τὸ μοναδικό της δίλεπτο, ποὺ κι αὐτὸ τὸ "ἔχασε" δίνοντάς το στοὺς φτωχοὺς καὶ φουκαράδες. Μὴν γλυκαινόμαστε λοιπὸν μὲ τὶς φαντασιώσεις μας.
ΧΑΡΙΣΜΑ ΑΛΟΥΣΙΑΣ δὲν ἔχει ὅποιος
βαριέται νὰ πλυθεῖ καὶ μοσχο-βρωμάει καὶ μάλιστα στοὺς γύρω του.
Ἄπλυτος εἶναι, ὄχι ἄλουστος γιὰ τὸν
Χριστό.
Οἱ καταθλιπτικοὶ ἐπίσης τείνουν
πρὸς τὴν ἀπλυσιά.
Λένε (διηγήσεις παλαιῶν ἁγιορειτῶν πατέρων) γιὰ τὸν ὅσιο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ ὅτι ὅποτε τοῦ ἔλεγαν τὰ καλογέρια του νὰ τὸν χτενίσουν γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἐντελῶς ἀτημέλητος, ὐποχωροῦσε.
Βγάζαν ἀπὸ τὸ κεφάλι του ὀλόκληρα
κομμάτια ποὺ ἐμεῖς θὰ τὰ ὀνομάζαμε ἐκ τοῦ μακρόθεν "πιτυρίδα", ἀλλὰ αὐτὰ
μοσχο-βολοῦσαν σὰν πανάκριβο μοσχοσάπουνο.
Ἐδῶ ἔχουμε αἰσθητὴ εὐωδία Χριστοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου