Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ - Γιάννης Πεγειώτης

 Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

Γιάννης Πεγειώτης

Το πρώτο τραγούδι που γράψαμε με το Σίμο είχε τίτλο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Το πρώτο μου διήγημα το γραψα για ένα διαγωνισμό του έτους Κατεχομένων 1983_1984.
Την προσφυγιά δεν την διάβασα σ βιβλία Την έζησα στο πετσί μου Τον Αύγουστο του 1974 η γειτονιά πάλεψε για να στηρίξει τους αδερφούς και τις αδερφές μας Το Ζ Δημοτικό Λεμεσού ήταν ένα σχολειό αγάπης για την προσφυγιά και τα παιδιά της
      Όλα βέβαια μπορεί να έχουν μια εξήγηση. Πάντοτε λάτρευα την Κερύνεια και την επαρχία της. Είμαστε εμείς οι Κουππάρηδες της Δρούσιας απόγονοι ενός από τα λίγα παλληκάρια που γύρεψαν οι Τούρκοι στην Λάπηθο στη σφαγή της 9ης Ιουλίου και διέφυγε στον άγριο και γεμάτο κρυψώνες Ακάμα. Κατόπινα  ο γερο_Κουππάρης πρόκοψε και μεγάλωσε παιδια και εγγόνια στην ηρωική Λαόνα χωρίς ποτέ να ξεχάσει την Λάπηθο τον Καραβά. Δεν  ξέρω αν ήταν η φωνή της καταγωγής μας στο Γυμνάσιο από την  πρώτη στιγμή κάτι βαθύ με ένωνε με το διαμάντι εκείνων  των ολάνθιστων τόπων τον Γιώργο τον Χατζηπετρη.
      Φτωχοί εμείς με τους φτωχούς των καταυλισμών και των προσφυγικών του Τουρκομαχαλα συντροφέψαμε και παλέψαμε για μια θέση στον ήλιο
Όταν κατεβάζαμε τα λιγοστά που έφεραν μαζί τους οι εγκλωβισμένοι απο το Πατρικι και το Κοιλάνεμος στη γειτονιά κατάλαβα πως θα πρεπε να έχουμε έγνοια.
      Με τον καιρό  μελετώντας μέχρι ακραίας κοπώσεως
συνειδητοποούσα πως είχαμε να αντιπαλέσουμε κάτι πολύ αρρωστημένο ληστρικό και δολοφονικό. Με κάτι που δεν ντρεπόταν να ζει αιώνες από τα κλεψιμια. Φόρτωνε ψυγεία απο την Κερύνεια για τις φιλενάδες του στην ενδοχώρα σύμφωνα με μαρτυρία Τούρκου αξιωματικού.
      Διαβάζοντας για το κεφαλαιώδες της αυτοδιάθεσης των λαών και των ανθρώπων καταλάβαινα απο τι μας αποστερούσε αυτό το κακό αυτή η νοοτροπία του οθωμανου αφέντη που ποτέ δεν αναπαύτηκε με την προσπάθεια προκοπής των Χριστιανών της Κύπρου.
    Τότε στη γειτονιά ο γιαγιάδες και ο παπούδες έλεγαν με πόνο Εννάρτει τζιαιρός που ενναγυρέψουν τζιυνουρκο πουμουσαρλίκκιν. Αμαν γερημωσουν τους τόπους μας ενα δεικλησουν  τζιαι ποδα να γυρευτουν να κονομήσουν χαζίρικα.
      Τότες εν επολοκαταλαββαινα .Τώρα ξέρω τι παναπει ποθκιαντραπος δίχως μέτρο και χαλινάρι αληθείας.
    Μην με πάρετε πάλι στο κατόπιν. Φιλτάτη η αλήθεια και Μακρυγιάννη και Σεφέρη που θελε η αλουπια του βουλιμικου Ανατολίτη που πολύ θα ήθελε να είμαστε
του σιερκου του να κουμαντάρει στη γνωστή ρότα τα δικά σου δικά μου τζιαι τα δικά μου απο αιώνων δικά μου.