Κατηγορῶ τούς Χριστιανούς
Ὅταν λέμε ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος
πρέπει νά γυρίσει στό Χριστό, δέν ἐνοοῦμε μόνο νά γίνουν χριστιανοί ὅσοι εἶναι
μακριά ἀπό τόν Χριστιανισμό, ἐννοοῦμε πρίν ἀπ᾽ ὅλα πώς στό Χριστό πρέπει νά
γυρίσουν ἐκεῖνοι πού κατατάσσουν τούς ἐαυτούς τους στούς ὀπαδούς Του. Ἐνοοῦμε ἀκόμα
καί ἐκείνους πού ἐμφανίζονται ζηλωτές Χριστιανοί κι ὅμως ὁ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωση ζῆλος
τους δέν ἐμφανίζει συνέπεια. Δέν μπορεῖ κανείς ν᾽ ἀσκήσει τόν Χριστιανισμό, ἄν ἀπό
τή ζωή ξεχωρίσει ἔστω καί ἕνα ἐλάχιστο πολλοστημόριο, γιατί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει
ζωή πού ἀποφεύγει τήν ἀλήθεια. Ἄν ὁ Χριστιανισμός εἶναι κάτι, εἶναι τό πᾶν. Τά
πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός.
Ἡ φράση αὐτή τοῦ Παύλου (Κολ. Γ´ 11) δίδει τό νόημα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τήν ἄποψη τοῦ περιεχομένου τῆς ἠθικῆς ἐπιταγῆς του. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τό θεμέλιο γιά νά κτισθεῖ ὁλόκληρος ὁ βίος μας ἐπάνω σ᾽ αὐτόν.
Ἡ καθολικότης ἦταν τό κύριο
χαρακτηριστικό πού ξεχώρισε τόν Χριστιανισμό καί προκάλεσε τούς διωγμούς. Τή
Ρώμη δέν τήν ἄφηνε νά συμβιβαστεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστιανισμός ρύθμιζε ὅλη
τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου χωρίς ἐξαιρέσεις. Δέν ὑπάρχει μόνο γιά τό πολύ κοινό μιά
κατά συνθήκη θρησκευτικότητα μά καί γιά τίς κατ᾽ ἐξοχήν θρησκευτικές φύσεις.
Στόν ἄνθρωπο μέ τήν συνηθισμένη θρησκευτικότητα ὁ χωρισμός αυτός ὁδηγεῖ σέ μιά
τυπική ἐκτέλεση τῶν λατρευτικῶν καθηκόντων. Ὁ ὑπόλοιπος βίος εἶναι ἀτομική του ὑπόθεση. Σέ κείνους πάλι
πού εἶναι φύσεις ξεχωριστά θρησκευτικές, ὁδηγεῖ σέ μιά ὑποτίμηση τοῦ μή
θρησκευτικοῦ βίου. Ὁ θρησκευτικός αὐτός ἄνθρωπος ἀποφεύγει κάθε τί, πού δέν εἶναι
ἐπαφή μέ τόν Θεό.
Τήν ἀγάπη δέν τήν ἀσκεῖ πρός τούς
ἀνθρώπους ἀλλά μόνο πρός τό Θεό. Ἡ μονομερής αὐτή ἀποσυντεθημένη
θρησκευτικότητα τῆς τυποκρατίας, πού σκοτώνει τό πνεῦμα, εἶναι φαρισαϊκή. Εἶναι
γνωστό πώς ὁ Χριστός ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ Φαρισαίου καί εἶναι γνωστό πώς ὁ
πόλεμος αὐτός κατέληξε στό Γολγοθᾶ, στό Σταυρό καί τόν Σταυρό τόν ἀκολούθησε ἡ Ἀνάσταση
καί ἡ Πεντηκοστή. Ὅμως ὁ Φαρισαίος βρῆκε τόπο νά κάνει πάλι τήν ἐμφάνισή του, ὄχι
σάν σταυρωτής ἀλλά σάν μαθητής. Ὁ χριστιανισμός κυβερνᾶ ὅλη τή ζωή μας ἡ ὁποία
πρέπει νά εἶναι χριστιανική ἁγία, ὄχι μόνο ἡ λατρευτική, μά ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀτόμου,
ἡ ἐπαγγελματική, ἡ κοινωνική, ἡ οἰκογενειακή, ἡ δημόσια, ἡ ζωή τῆς πράξεως καί ἡ
ζωή τῆς λογικῆς καί τοῦ συναισθήματος, ἡ ζωή τῆς ἐπιστήμης καί ἡ ζωή τῆς
ψυχαγωγίας. Ὅλη ἡ ζωή ἀπό τήν προσευχή ὡς τό ποδόσφαιρο πρέπει νά εἶναι ζωή
χριστιανοῦ. Ὁ χριστιανός εἶναι στήν κοινωνία ζύμη, πού «ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ».
Δέν πλανιέται ὁ χριστιανός γιά τήν ἀρρώστεια καί τήν σαπίλα τούτης τῆς
κοινωνίας. Μά ἡ ἐπίγνωση αὐτή τοῦ δίδει εὐθύνες, δέν τοῦ ἐμπνέει ἀποστροφή, ἀλλά
ἀγάπη, ὄχι πρός τήν ἀρρώστεια ἀλλά πρός τόν ἄρρωστο. Δέν τοῦ ἐμπνέει φυγή, μά ἴσα-ἴσα
συμπάθεια καί δύναμη γιά νά φέρει στήν κοινωνία τοῦτο τό Εὐαγγέλιο.
(βλ. ΑΚΤΙΝΕΣ 1947, σελ. 241-245 καί 289-294).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου