Ὁ χαμένος... - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ χαμένος...

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

                       
Ὁ Μ. Ἀντώνιος, ἔχοντας καθαρισθεῖ ἀπό τή μαυρίλα τῶν παθῶν, καί φωτισθεῖ μέ τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶπε κάτι τό ἀδιανόητο γιά τήν ἐποχή του: «Θά ἔρθει καιρός, πού οἱ ἄνθρωποι θά τρελαθοῦν...! Ἄν δοῦν κάποιον νά εἶναι στά λογικά του, θά τοῦ λένε: «Εἶσαι τρελός..!». (Γεροντικό, ἀββᾶ Ἀντωνίου, κδ’). Καί ἦρθε ἡ ἐποχή· εἶναι ἡ ἐποχή μας· καί εἴμαστε στήν ἀρχή· στό ξεκίνημα.
        Ἡ ἠθική, ἡ σεμνότητα, ἡ ἐγκράτεια κ.λ.π., πράγματα αὐτονόητα γιά τούς πατέρες μας, ἔγιναν πράγματα ἀδιανόητα γιά τή σύγχρονη γενιά. 
Τό ἐπιχείρημα πού προβάλλεται, εἶναι ὅτι ἡ ζωή πάει μπροστά, ἐξελίσσεται, ἀλλάζει, καί δέν μπορεῖ νά μένουμε στά παλιά.
Ἀλλάζουν καί οἱ ἠθικές ἀξίες; 
 Ἄν ναί, τότε στή ζωή δέν  ὑπάρχουν πιά αἰώνιες, σταθερές ἀξίες!
Καί ἔχει νόημα μιά τέτοια ζωή;  
           
Ἄς μήν «παγιδευόμαστε»· δέν ἀλλάζουν οἱ ἀξίες, τά μαυλά  ἀλλάζουν. Δέν ἀλλάζουν  οἱ ἐποχές,  τό σκεπτικό   ἀλλάζει.
Ὅμως, τό θέμα εἶναι, ἄν τό σκεπιτκό ἀλλάζει πρός τό καλύτερο ἤ πρός τό χειρότερο. Λοιπόν; Πότε οἱ ἄνθρωποι ἦταν  ψυχικῶς  καλύτερα;  Παλιά, πού εἶχαν ἄλλα μυαλά, καί  πίστευαν στίς ἀξίες   ἤ σήμερα πού τίς  ποδοπατᾶνε; 
 
Ἕνας ψυχίατρος ἔλεγε: «Στή ζωή μας ὑπάρχει τό  πρέπει· π.χ., πρέπει νά  ζῶ μέ ἐγκράτεια,  πρέπει νά κάνω αὐτό, νά κάνω  τό ἄλλο κ.λ.π. Ὑπάρχει καί τό  θέλω. Θέλω νά κάνω αὐτό πού μοῦ ἀρέσει, νά ἔχω «δεσμό», νά ἔχω «σχέσεις», χωρίς δεσμεύσεις («τό καλύτερο κρεββάτι, εἶναι ἡ ἤρεμη συνείδηση...»). «Καί τό πρέπει καί τό θέλω  εἶναι δυό πα­ράλληλοι δρόμοι, πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο γκρεμό: Σέ ψυχολογικές συγκρούσεις καί ψυ­χολογικά προβλήματα!».
Καί ποιός ἀπό τούς δύο δρόμους  εἶναι προτιμότερος;  Ὁ δρόμος τοῦ «θέλω» ἤ τοῦ «πρέπει»;
Ὁ δεύτερος!
 Δέν λερώνεις, δέν μαγαρίζεις τή ζωή σου.  Τό σπουδαιότερο:  δέν  ὁδηγεῖσαι στήν αἰώνια ἀπώλεια.  
Καί ὁ ψυχίατρος ἔκλεσε τή συζήτηση: «Ὅποιος θέλει νά ἔχει  ψυχική καί σωματική ὑγεία,  ἕνας εἶναι ὁ δρό­μος:  Νά κάνει μέ τήν καρδιά του αὐτό πού πρέπει».
        
   Γιά  τούς χριστιανούς τό «πρέπει» εἶναι ἡ  τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Ἔχουν πάντα ἀξία,  γιατί  εἶναι ἐκ Θεοῦ, καί γι'αὐτό εἶναι πάντα  φῶς γιά τόν κόσμο. Φαντασθεῖτε τή νύκτα νά πέφτει ὁ «διακόπτης», καί τό σπίτι νά βυθίζεται στό  σκοτάδι.  «Ὅποιος περπατάει στό σκοτάδι, δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει» (Ἰω.12:35), λέει μέ νόημα ὁ Χριστός.
   
 Παλιά, πού σπάνιζαν καί τά σταθερά τηλέφωνα, ἕνας  ἀθηναῖος ταξίδευε μέ τό αὐτοκίνητό του, ἀπό Ἀθήνα γιά Θεσσαλονίκη. Κάπου ἐκεῖ στή Λαμία μπερδεύθηκε, ἔχασε τό δρόμο, καί βρέθηκε μέσα στά  βουνά· νύχτωνε!
Εἶδε ἕνα βλάχο  νά κατεβαίνει ἀπό τά βουνά, καί πῆρε ἐλπίδα. Τόν ρώτησε.
 -Μήπως ξέρεις πῶς πᾶνε στή Θεσσαλονίκη;
-Ὄχι, παλικάρι μου, δέν ξέρω!
-Μήπως ξέρεις πῶς πᾶνε στή Λαμία;
- Ὄχι!
- Μήπως ξέρεις πῶς πᾶνε γιά τό Βόλο;
-Ὄχι!
-Μά  ἐσύ  δέν ξέρεις τίποτε...!
-Ναί, ἀλλά ἐσύ εἶσαι ὁ χαμένος...!