Η Δήμητρα Κόντου και η 3η Δεκεμβρίου: ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

Έχουν περάσει 28 χρόνια από την στιγμή που μια αγνή ψυχή, άφησε τον μάταιο κόσμο και πορεύθηκε στο δρόμο της αιωνιότητας, ποθώντας να συναντήσει Αυτόν που τόσο αγάπησε και πόθησε στην μαρτυρική από ασθένειες ζωή της.

Μια ολόκληρη πορεία σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, περνώντας τις περισσότερες ώρες στο κρεβάτι του πόνου, ζώντας στην αγκαλιά των ανθρώπων του Ασύλου Ανιάτου Πατρών, που το δέχτηκε ως σπίτι της και το στήριξε ως δεύτερη οικογένειά της. Την είχα γνωρίσει. Είχα κάνει πολλές συζητήσεις στο δωμάτιό της (το σπίτι της) στο Άσυλο. καθώς και σε τηλεφωνικές επικοινωνίες. Ο μακαριστός Γεώργιος Κατσούλας Θεολόγος-Λυκειάρχης, επί πολλά έτη της έκανε «κύκλο» στο δωμάτιό της στο Άσυλο, και συζητούσε μαζί της επί ώρες. Το δωμάτιο εκείνο συγκέντρωνε την αφρόκρεμα των Πνευματικών ανθρώπων της Πάτρας κληρικών και λαϊκών. Όλοι περνούσαν για ανεφοδιασμό.

Όταν ο κ. Κατσούλας μου ανέφερε ότι θέλει να τυπώσει το μικρό αυτό βιβλίο με τις σημειώσεις της, είπα αφού το διάβασα το ναι. Γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ο αείμνηστος Καθηγητής Στέργιος Σάκκος διένειμε πλέον των 2000 αντιτύπων. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος χρησιμοποίησε το βιβλίο σε αναφορές και εισηγήσεις του. Η ΕΤ3 το παρουσίασε με λεπτομέρειες. Η καλή φίλη κ. Εύα Κουτσούκου Φιλόλογος, με το Λύκειο που υπηρετούσε, το ανέβασε ως παράσταση σε Θέατρο των Πατρών που μας κατασυγκίνησε η απόδοση. Καθώς και εγώ σε Νοσηλευτικά Συνέδρια στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. 

Η Δήμητρα Κόντου υπήρξε μια εικόνα ενός πραγματικού πνευματικού ανθρώπου που ήξερε να δέχεται το θέλημα του Θεού στην ζωή του, όσο «σκληρό» και αν είναι αυτό καμιά φορά, ένα αληθινό πρότυπο υπομονής και καρτερίας στις δοκιμασίες, που συχνά είχε.

Γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε η μαρτυρική πορεία της….

«Εγώ δεν ήξερα τί θα πει πνευματική ζωή, όταν ήμουν παιδί. Οι γονείς μου, μού έδωσαν την ευσέβειά τους, αλλά από εκείνο το σωτήριο έτος του 1965, που προσωπικά θέλησε η Αγάπη του Θεού να με επισκεφθή..., κάτι έγινε μέσα μου! Ολόκληρο το είναι μου εκολλήθη οπίσω Του! Άλλη πνοή μέσα μου δεν υπήρχε, μονάχα μία φλόγα έκαιγε μέσα μου! Έτσι αισθάνθηκα! Όλα μου έγιναν αδιάφορα, όλα ξένα, όλα άσχετα, δέσιμο με τη γη κανένα! Βαθειά ανάπαυση και ξεγνοιασιά απλώθηκε στην παιδική μου καρδιά! Τα πάντα τα έβαλα κάτω από την Αιωνιότητα και εδέχθηκα ευγνωμόνως τις ασθένειες, διότι, σαν άλλη καθαρτήριος κάμινος, θα με ετοίμαζαν γιά την μέλλουσα λατρευτή μου Πατρίδα!»!!!

Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθηκε και μετά την εμπειρία της έλεγε: «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλι του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ο Κύριος) για τόπο της συναντήσεώς μας το Νοσοκομείο!», όπως σημείωσε.

Από το 1975 ήταν τρόφιμος του Ασύλου Ανιάτων Πατρών….

«Το 1980 άνοιξε, τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαχνίας Του (ο Θεός) και με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; Θαύμασε Πατρική αγάπη, από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη, ήταν τόση η μυϊκή ατονία, που τίποτε δεν μπορούσε να κινηθή και να λειτουργήση επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου, ούτε να καταπιώ το σίελό μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα. η καρδιά δύο φορές σταμάτησε με ανακοπή. Το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 του στομάχου είχαν νεκρωθεί. Τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και θρομβώσεις, η αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6 χρόνια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, που έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακά μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για 12 χρόνια με βαριές αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, που δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι εδοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα και τη δίψα. Στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, που είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, η δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…

Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα και καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».

«Όλα μου τα δεινά, ουδεμία αντιμετώπιση έχουν. Όταν όμως όλη αυτή η κατάσταση είναι τυλιγμένη με θαλπωρή και με Θεϊκές απολαύσεις, τότε και η πορεία είναι πανηγυρική! Όταν όμως είναι γυμνή από εκείνο το ένδυμα και είναι μόνη της, τότε ορμάνε όλων των ειδών οι λογισμοί, όπως: “Όλους τους πόνους εσύ θα τους δοκιμάσεις;; Όλα από πάνω σου θα περάσουν;; Κάθεσαι στη γη ακόμα, γιά να ρουφήξεις όλο τον πόνο;;”... Kαι τότε γεμίζω ολιγοψυχία, μικροψυχία, κλάμα... Είναι μεγάλη η ένταση της οδύνης μου... Και τότε “προσεδεχόμην τον Θεόν τον Σώζοντά με από ολιγοψυχίας και από καταιγίδος”»!!

Αποσπάσματα από το βιβλίο Δήμητρα Κόντου Της υπομονής ευώδες θυμίαμα, εκδόσεις ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001.

Ποιος άνθρωπος πέρασε τη πορεία του επιγείου βίου του χωρίς να δοκιμασθή ενίοτε σκληρά και να τηρηθή αλώβητος από τα πλήγματα των θλίψεων και του πόνου και να αφήση στους μεταγενέστερους παράδειγμα υπομονής, καρτερίας και αρετής;
Μία εξ αυτών υπήρξε και η Δήμητρα Κόντου.
Το πέρασμά της θα μείνη αλησμόνητο και η αίγλη της ασκίαστη, για όσους την εγνώρισαν ή άκουσαν περί αυτής.
Ο κ. Γεώργιος Κατσούλας στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει αποσπάσματα από τα χειρόγραφά της δια μέσου των οποίων η ιδία εκδιπλώνει τη ζωή της και τα βιώματα τα μυστικά της ψυχής της, που φαίνονται, ως δροσοσταλίδες σε έδαφος αυχμηρό και κατάξηρο.

Έφυγε από τον κόσμο αυτό το 1995.

 

Τον επικήδειο  συνέταξε η ίδια λίγο πριν κοιμηθεί.
«Η μάννα γη, δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανού.
Σήμερα ευγνωμόνως χαιρετώ την ξενοδόχο γή μου, που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του Πατέρα. Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα! που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα! Ήλθες!
Σήμερα έαρ μυρίζει. Ήλθε η αιώνια παντοτεινή μου Άνοιξη. Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς, σταμάτησαν οι παγωνιές και τ΄αγριοκαίρια.
Ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Σήμερα το σκότος έγινε φως. Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας, η ανημπόρια μου δύναμη. «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται!» Έφθασα στο σπίτι μου.

Α.Κ.Κ.

Διαβάστε για την αείμνηστη και το κείμενο:
Δήμητρα Κόντου : Μια ζωή εφάμιλλη με εκείνη των Αγίων - π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος