Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κυρός ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, εἰικοσιεννέα χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του

  Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κυρός ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ,

(κατά κόσμον Σωτήριος Οἰκονομίδης)

 Ὑπέρτιμος καί Ἔξαρχος πάσης Βορείου Ἠπείρου,

Πρόεδρος Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

20η Ἰουνίου 1922 - 12 Δεκεμβρίου 1994

Πέρασαν εἰικοσιεννέα χρόνια  ἀπό τήν κοίμησή του.

Τό ὄνομα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ συνδέθηκε πανελληνίως ἀλλά καί παγκοσμίως μέ τους ἀγῶνες καί τήν διεκδίκηση τῶν δικαίων και τῶν δικαιωμάτων τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Αἰωνία ἡ μνήμη.

Ἀναστάσιος Κ. Κωστόπουλος

Μέλος τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. 

«Ἡ κοινωνική ἀδικία εἶναι ἔγκλημα κατά τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ ἄνθρωπος πού τήν ὑφίσταται εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ἀδικεῖ τόν συνάνθρωπο ἀδικεῖ τόν ἴδιο τόν Χριστό.»

 

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ

11 Ἰουνίου 1967

 Καθεδρικός Ναός Ἀθηνῶν

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς
Μετά φόβου καί τρόμου ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας τήν στιγμήν αὐτήν προκειμένου νά λάβω, ἐντός ὀλίγου,διά τῶν τιμίων Σας χειρῶν τήν χάριν τῆς ἀρχιερωσύνης.
Ἐάν ὁ μέγας τῇ πίστει Μωϋσῆς, ὅστις ἐπαιδεύθη πάσῃ σοφίᾳ Αἰγυπτίων, συναισθανόμενος τό βάρος τῆς ἀποστολῆς νά κατευθύνει τόν λαό τοῦ Θεοῦ, παρεκάλει τόν Κύριον νά μήν ἐπιμείνη εἰς τόν κλῆρον, ἐάν πατέρες ἅγιοι καί μέγιστοι, ὡς οἱ Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Χρυσόστομοι καί Ἀθανάσιοι, τρέμοντας τάς τεραστίας εὐθύνας τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ἔφευγον, τί δύναται νά πράξη ἤ νά εἴπη τίς ἐκ τῶν μικρῶν καί ἀδυνάτων καί ἀκαταρτίστων, ὡς εἰμί ἐγώ, καλούμενος εἰς τό μέγα τῆς ἐπισκοπῆς ὑπούργημα;
Οἱ καιροί εἶναι χαλεποί. Ἡ πίστις τῶν πολλῶν κλυδωνίζεται. Ἡ ἁμαρτία ἀποθρασύνεται. Τό κακόν κορυφοῦται. Χρειάζονται ἑπομένως ἐπίσκοποι ἱκανοί, μέ πίστιν, μέ ἁγιότητα, μέ αὐταπάρνησιν, μέ πύρινον ζῆλον, μέ μόρφωσιν. Ἐγώ ὅμως συναισθάνομαι, ὅτι ὑπολείπομαι οὐράνιον ὅσον ἀπό τό μέτρον ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἀπαιτεῖται διά νά ἀνταποκρίνεται ὁ ἐπίσκοπος εἰς τά πολυσχιδῆ διοικητικά καί ποιμαντικά ἔργα. Ἐντεῦθεν ἐθεώρουν ὡς μεγίστην τιμήν τήν συγκατάβασιν τοῦ Κυρίου νά μέ δέχεται νά τόν ὑπηρετῶ, παραμένων ἐν τῇ τάξει τοῦ κλήρου.

Τώρα ὅμως καλοῦμαι νά σηκώσω εἰς τούς ὤμους μου τό βαρύτατον φορτίον τῆς νέας διακονίας. Νά ποιμάνω ὡς ἐπίσκοπος τόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Νά κατευθύνω τά πρόβατα τοῦ Κυρίου εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας.
Πῶς νά ἐπιχειρήσω ἕνα τοιοῦτον ἔργον;
Ἰδού διατί κατελήφθην ἀπό φόβον ἅμα τῇ ἀναγγελίᾳ τῆς ἐκλογῆς μου.
Δι’ αὐτό καί παρεκάλεσα καί ἱκέτευσα νά προκριθῆ ἄλλος ἀντί ἐμοῦ.
Ἀλλ’ ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ διά τοῦ στόματος ἐκείνων οἵτινες μέ ἐξέλεξαν, ἐπέμενεν, ὅτι ἡ κλῆσις εἶναι ἀνέκκλητος.
Καί ἰδού λοιπόν, ὁ πτωχός καί μικρός καί ἀσθενής ἐγώ, ὁδηγούμενος καί χειραγωγούμενος ἀπό τήν σεπτήν χορείαν τῶν λειτουργούντων ἁγίων ἀρχιερέων, εἰσέρχομαι μετ’ ὀλίγον εἰς τό ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος διά νά δεχθῶ καί νά λάβω τήν ὑψίστην τῆς ἀρχιερωσύνης χάριν.
Τρέμω, συγκλονίζομαι, φοβοῦμαι!
Ἐμπιστεύομαι ὅμως τόν ἑαυτόν μου εἰς τήν πανάγαθον πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπέδειξεν εἰς ἐμέ τήν ἄπειρον συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν Του καί μέ ἐκάλεσε νά τόν ὑπηρετήσω καί ὡς ἐπίσκοπος ἐν τῇ ἁγίᾳ Του Ἐκκλησίᾳ.
Ἐκζητῶ κατά τήν μοναδικήν καί ἀνεπανάληπτον ταύτην ὥρα τῆς ζωῆς μου, τάς θερμάς πρός τόν Κύριον προσευχάς ὅλων ἐκείνων, μέ τούς ὁποίους μέ συνδέουν δεσμοί ἀκατάλυτοι συγγενείας, πνεύματος καί αἵματος.
Ἱκετεύω καί ὑμᾶς Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὅπως δεηθῆτε εἰς τόν ἀρχηγόν τῆς Ἐκκλησίας τόν Κύριον Ἰησοῦν, ἵνα μέ περιβάλη μέ δύναμιν ἐξ ὕψους, θεραπεύων τήν ἀσθένειάν μου καί ἀναπληρῶν τά πολυπληθῆ ὑστερήματά μου, ὥστε ἀνταποκρινόμενος εἰς τό βάρος καί τάς εὐθύνας τῆς μεγάλης ταύτης κλήσεως, καταξιωθῶ ἐν τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως νά καταριθμηθῶ εἰς τούς πιστούς καί φρονίμους οἰκονόμου.