ΙΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ)
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Ἡ πανταιτία καί παρεκτική ζωῆς, ἡ ἄπειρος Σοφία τοῦ Θεοῦ, ᾠκοδόμησε τόν οἶκον ἑαυτῆς, Ἁγνῆς ἐξ ἀπειράνδρου Μητρός· … βροτῶν εἰς ἀνάπλασιν».[1]
Ἐκάλεσε λοιπόν ὁ Χριστός, ἁγία γερόντισσα, τούς ἰδίους καί παρέδωκεν αὐτοῖς τά ὑπάρχοντα Αὐτοῦ, δωρεάν. Ἔδωκε πέντε τάλαντα, δύο τάλαντα, ἕνα τάλαντο· ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν. Ζήτησε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἀπό τούς δικούς Του, νά εἶναι προνοητικοί, φρόνιμοι, ἀλλά καί δραστήριοι.
Ἐν τούτοις τόνισε στούς δωρεολήπτας ὁ Κύριος ὅτι ἐν καιρῷ θά κρίνει δικαίως, θά ὑπάρξει κρίσις, λογαριασμός, ταμεῖον καί ἀνταπόδοσις. Οἱ εὐεργετηθέντες συμφωνοῦν μέ τά πνευματικά λόγια καί σαφῶς ἀποδέχονται(τά τάλαντα). Οἱ δύο, ἔχοντες καθαράν προαίρεσιν δίδουν σαφή προτεραιότητα στίς ἐργασίες τῶν ἐντολῶν. Ἐπιμελῶς διαφυλάττουν τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ μέ ἀγαθή προθυμία, ἐξαφανίζοντας κάθε ἴχνος ραθυμίας, λησμοσύνης καθώς καί ἅγνοιας.
Λαμβάνουν ἔτσι πληροφορία κατά τήν προσευχήν, ὅτι ἕντιμα καί καλῶς πορεύονται· καθ’ ὅτι ἡ προσευχή τούς ἀποκαλύπτει τή θαυμαστή πνευματική ἐργασία πού ζητᾶ ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτῆρας Χριστός. Χωρίζουν τοιουτοτρόπως τόν ἑαυτό τους, ἀπό τό μέρος τῶν ἁμαρτωλῶν· φυλάττουν τίς ψυχές καί τά σώματα, χάριτι Θεοῦ, ἀναμάρτητα καί καρποφοροῦν ἐν ὑπομονῇ· ὁ τά πέντε τάλαντα, κερδίζει ἄλλα πέντε· ὁ τά δύο τάλαντα κερδίζει ἄλλα δύο· δυστυχῶς, ὁ τό ἕνα τάλαντο λαβών, ἄφρων ἀνήρ, ὁ μή γινώσκων Θεόν, διασύρεται ἀτόποις ἐπιτηδεύμασιν, ἐλαττοῦται παντός ἐξ ἀγαθοῦ· κρύπτει τό χάρισμα καί πονηρός ὤν, πάσης ἐκπίπτει σωτηρίας.
Συνεπῶς, βλέπουμε ἀδελφοί, σέ ἐκείνους πού γίνονται τέλειοι πολαπλασσιάζοντας τά τάλαντα, κατά τήν διάρκεια τῆς πράξης καί τῆς θεωρίας καί στηρίζονται στούς στύλους τοῦ Πνεύματος, ἑτοιμάζεται κύπελο καί προσφέρεται ἄρτος, ἀπό τήν βασιλική πανδαισία. «Εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαρά τοῦ Κυρίου σου». Τούς δίνεται θρόνος νά ἀναπαυτοῦν, θησαυρός ἀπό πνευματικά μαργαριτάρια καί πολύτιμους λίθους· ὁ Χριστός Ἰησοῦς εἶναι παρών γι’ αὐτούς, ἕτοιμος πάντοτε. Πλοῦτος ἀναρίθμητος τούς ἀναμένει, δηλαδή ἡ ὀρθόδοξος θεολογία, ἡ ὀρθόδοξος πίστις, ἡ ὀρθόδοξος παράδοσις τούς παραδίδεται στά χέρια, στόν νοῦν, στήν καρδιά. Σ’ αὐτούς τούς τίμιους ἐργάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Μεσσία, καθώς εἶναι ταχύτατοι στίς ἀρετές, ἡ πράξη τούς κάνει διορατικούς.
Τούς καθιστᾶ κατά χάριν εὐεργέτας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ καί παραστέκονται αἰώνια ὑπέρ τῶν ἐλαχίστων τούτων, ἱκέτες μπροστά στόν Βασιλέα Τριαδικό Θεό.
Θεωρῶ ἀδελφοί, ὅτι χρησιμοποιοῦν τά πάντα τοῖς πᾶσι, πρός δόξαν καί τιμήν καί προσκύνησιν τοῦ Σωτῆρος Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά ἐκείνους ὅμως τούς πονηρούς καί σκληρόκαρδους, πού ἀρνοῦνται τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἐπιζητοῦν νά στήσουν τήν ἰδίαν δόξαν, αὐτοί, ἀπομακρύνουν τόν νοῦ τους ἀπό τή θεωρία τοῦ Θεοῦ, κρύπτουν τό τάλαντο καί συνεργάζονται μέ τόν διάβολο, πονηροί ὄντες, ὅπως τούς δοθεῖ μία ὥρα ἐξουσίας, ἐγκόσμια πλούτη καί ἡδονή ἐπίγεια ἕως τήν ὥρα τῆς ἀποδοκιμασίας ἀπό τόν δίκαιον Κριτήν καί βέβαια ὡς αὐτοκατάκριτοι, καταλήγουν στήν αὐτοκαταστροφή τους.
Τούς βλέπουμε καθημερινά νά κινοῦνται μέ ἔχθρα καί δόλο καί ἀτιμία ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, χωρίς νά ἐντρέπονται, οὔτε Θεόν νά φοβοῦνται.Ἡ τιμωρία ἐν τούτοις, καί τό τέλος τους, καθώς καί τῶν ἀπογόνων συγγενῶν τους, οὐ νυστάξει. Τό μνημόσυνό τους θά σβήσει, ὅσον οὕπω, ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς καί θά ὁδηγηθοῦν στή λήθη καί τήν περιφρόνηση τῆς Ἱστορίας.
Κακῶς μελετοῦντες, κινοῦνται μέ ἔχθραν, κακῶν κάκιστα ἀποδίδοντες βάσανα στούς ἔχοντας ἀνάγκην ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πλανῶντες καί πλανώμενοι. Ἀτιμάζουν ἐν τοῖς πράγμασιν τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια, διαστρέφοντας τίς ἔννοιες τῶν λέξεων πρός ἴδιον ὄφελος.
«Ἀποκριθείς δέ ὁ κύριος εἶπεν αὐτῷ· Πονηρέ δοῦλε καί ὀκνηρέ…Ἄρατε οὖν ἀπ’ αὐτοῦ τό τάλαντον, καί δότε τῷ ἔχοντι τά δέκα τάλαντα». Ἡ κακία λοιπόν, ἁγία γερόντισσα, οὐδέποτε θά ὑπερισχύσει τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. «Σοφίας οὐ κατισχύση ποτέ κακία».[2]
Ἀντίθετα, ἡ ἀχαριστία τῶν πονηρῶν δούλων θά καταπνιγεῖ στήν ἄβυσσο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί γυμνοί ἀπό ἀρετές οἱ πονηροί ἐργάτες, θά βιώσουν αἰώνια τόν πόνο, τήν λύπη, τόν στεναγμό, ἀτελεύτητα.
Ὑπάρχουν καί σήμερα ἀνόητοι, ἀδελφοί μου, ὅπου δέν τά πιστεύουν αὐτά· τή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ τήν ὑποτιμοῦν ἤ τήν περιφρονοῦν, λογίζοντάς την, σάν ἀδυναμία. Σύντομα, ἐν τούτοις, θά βρεθοῦν αὐτοί ἐνώπιον τοῦ δικαίου Κριτοῦ, ὅπως ἐν δικαιοσύνῃ και κρίσει ζητήσει λογαριασμό τῶν πεπραγμένων. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος». Μακάρι ἀδελφοί, νά μή βρεθοῦμε τότε ράθυμοι καί ἐλλειπεῖς ἤ πολύ χειρότερα ἀχάριστοι, στίς δωρεές καί τά χαρίσματα πού μᾶς δώρισε ὁ Χριστός μας.
Στόν γλυκύτατον Ἰησοῦν, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1]Κανών ἐν ἀποδείπνοις, Δ’ Ἰανουαρίου, 1ο τροπάριο μετά τόν εἰρμό
[2] Ἑσπερινός Α’ Ἰανουαρίου, Σοφίας Σολομῶντος, τό ἀνάγνωσμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου