Ξημερώνει της Σταυροπροσκυνήσεως και αρκετοί από
τους οδοιπόρους του εβδομήντα και του ογδόντα μα και πολλοί πληγωμένοι και εν
καταρρεύσει μετά την εισβολή παλαιοί και πεφορτισμένοι σκέφτουνται το
Σταυροβούνι τετοιαν ώραν. Το βουνό του Σταυρού και οι ανθρώποι του. Με πρώτον
ποκούμπιν τον ηγούμενον Γερμανόν και την ταπεινή ζωή του. Τον ποιητήν, τον αγροτήν, τον μελισσοκόμον, τον λειτουργόν
του Υψίστου, τον πνευματικον. Και πλάι ο γέροντας Αθανάσιος, το πνευματικό του
παιδί, ο επίσης ταπεινός του διάδοχος. Αυτοί διάβασαν τη δυσκολία των μετά την
εισβολήν καιρών και τις πληγές των ανθρώπων. Προσευχήθηκαν πολύ για τα πληγωμένα
παιδιά της νήσου. Για όσους χάσαν το δρόμον. Με ένα τρόπον μυστικόν με ένα ήθος
αρχαίον. Με φιλοξενιαν πρωτινήν. Να σάσουμεν κάτι να φάτε. Έφαες γιε μου. Πεινάς....
Πλάι τους τα παιδιά οι νέοι που τους ακολουθησαν. Νέοι ανθρώποι. Ο
καθένας με τον τρόπον, τον λόγον και τη σιωπή του. Ήταν στήριγμα πολλών. Πότε η
Μονή. Γι άλλους το μετόχι της Αγίας Βαρβαρας με την αγροτικη του ταυτότητα που
ομοιάζε με τα σπιτια μας στα χωρκά αλλά είχε περισση ευλογια.
Μυστικά μονοπατια φωτισμενα από το Σταυροβουνι και
τους ανθρώπους του. Το παράδειγμα τους. Να γίνουμε κι εμείς πρακτικοι. Να
οικοδομουμε. Καταλαβαιναμε αργά αργά πως η προσευχη γράφει ιστορία και ο Χριστός
μας γυρεύει την επιστροφη μας.
Πόσα μικρά και μεγάλα θαύματα ψηλαφισαν ετουτοι οι Κύπριω τες που εσυραν τα βήματα τους ως τα χώματα του Σταυροβουνιου στα σπιτια του Σταυρου.....
Για πολλούς λείπει αποψε ο παππούς Αθανασιος ο δρυς της Κύπρου. Οι παλαιοι που σαραντα πενήντα χρόνια τον άκουσαν, τον ακολουθησαν και ένα άλλο φως πλουμισε τη ζωή τους. Αποψε νοιωθουν ορφανοι.
Παρηγορια και για μας τους μικροτερους η σίγουρια πως ευχεται στους ουρανόυς και δι ημας τους ουτιδανους.
Αποψε πολλοί ενθυμούνται τα δειλινα που κατά
παντού της Κύπρου ξεκινουσαν τα παιδιά του ΦΩΤΕΙΝΟΥ βουνού για να παν να
προσκυνησουν το Σταυρό στο κοσμαγαπητο ταπεινό Σταυροβουνι των πρωτινων της
νησου ανθρώπων του Θεού.΄
Πόσα μικρά και μεγάλα θαύματα ψηλαφισαν ετουτοι οι Κύπριω τες που εσυραν τα βήματα τους ως τα χώματα του Σταυροβουνιου στα σπιτια του Σταυρου.....
Για πολλούς λείπει αποψε ο παππούς Αθανασιος ο δρυς της Κύπρου. Οι παλαιοι που σαραντα πενήντα χρόνια τον άκουσαν, τον ακολουθησαν και ένα άλλο φως πλουμισε τη ζωή τους. Αποψε νοιωθουν ορφανοι.
Παρηγορια και για μας τους μικροτερους η σίγουρια πως ευχεται στους ουρανόυς και δι ημας τους ουτιδανους.
Γιάννης Πεγειώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου