ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (Μαρκ. 8, 34-38 και 9,1)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στο Θεσπρωτικό, στις 27/3/2011)
Ο Θεός δεν είναι του χεριού μας
Σήμερα είναι η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Δεν προσκυνούμε το όργανο εκτελέσεως του Χριστού, όταν προσκυνούμε τον Σταυρό. Γιατί η διάθεση των ανθρώπων να εκτελέσουν τον Χριστό δεν ήταν ούτε καλή ούτε προσκυνητή. Προσκυνούμε την αγάπη του Χριστού, που για τη σωτηρία μας δέχθηκε να σταυρωθεί. Άμα δεν ήθελε, δεν θα σταυρωνόταν. Ο παντοδύναμος ο Θεός δεν γίνεται ποτέ «του χεριού», των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να τον «καταφέρουν» και να τον βάλουν, κατά την γνώμη τους, στη θέση του. Ο Χριστός έπεσε στα χέρια των ανθρώπων, επειδή ο ίδιος το θέλησε.
Όταν ο απόστολος Πέτρος, άκουγε τον Χριστό να λέει ότι πηγαίνει για τον θάνατό Του στην Ιερουσαλήμ, έπεφτε επάνω Του και του έλεγε:
-Μη! Μην το κάνεις αυτό! Μην πας να πεθάνεις! Σε χρειαζόμαστε! Αυτά που μας λες είναι θησαυροί. Εκείνα που μας προσφέρεις είναι πλούτος Θεού. Μη μας αφήσεις!
-Ύπαγε οπίσω μου, σατανά!
Γιατί τον είπε «διάβολο»; Αφού ο Πέτρος από αγάπη του το έλεγε ότι πρέπει να ζει, για να σκορπίζει τις ευεργεσίες των θαυμάτων του και της διδασκαλίας του. Ο Χριστός όμως είχε έλθει στον κόσμο για ένα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο σκοπό.
Πανάκριβη η σωτηρία μας
Το ωραιότερο τροπάριο της σημερινής εορτής λέγει: «Χριστέ ο Θεός, δέχθηκες να υποστείς εκούσια τον θάνατο για την κοινή ανάσταση του γένους μας. Και με τον Σταυρό σου, σαν να ήταν ένα αιχμηρό όργανο, τρύπησες τα δάχτυλά σου και υπέγραψες με το δικό σου αίμα την άφεση, την συγχώρηση και την απαλλαγή όλου του κόσμου από κάθε βάρος αμαρτίας, για να μπορέσει να βρει σωτηρία».
Αυτό είναι το έργο που ο Χριστός έκανε επάνω στο Σταυρό. Πέθανε για μας. Και πέθανε όχι απλώς τον οδυνηρότερο θάνατο αλλά και τον ατιμωτικότερο. Γιατί υπάρχει θάνατος που φέρνει την τιμή και την δόξα των ανθρώπων. Εκείνοι που πεθαίνουν στους πολέμους, τους φτιάχνουν μνημεία. Και στις εθνικές γιορτές, καταθέτουμε στεφάνια, γιατί σκοτώθηκαν για την πατρίδα.
Και ο Χριστός, που πέθανε πάνω στον Σταυρό, εθεωρείτο από τους Εβραίους καταραμένος και ο θάνατός του ατιμωτικός. Και δεν έφτανε αυτό. Την ημέρα που τον κρέμασαν στον Σταυρό, μαζεύτηκαν γύρω-γύρω οι φαρισαίοι, οι αρχιερείς και οι άρχοντες των Εβραίων και του έλεγαν:
Γιατί τα έλεγαν αυτά; Για να τον κάνουν ακόμη περισσότερο ρεζίλι. Τον είχαν ήδη κάνει ρεζίλι με το να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Αλλά δεν τους έφτανε. Γι’ αυτό του έλεγαν:
-Αν είσαι Θεός, κατέβα. Και τότε θα σε ακολουθήσουμε.
Ο Χριστός όμως δεν ήταν ένας νεαρός που τσαντίζεται και κάνει πάνω στα νεύρα του εκείνο που του υπαγορεύουν, γιατί ανάβει. Δεν άναβε ο Χριστός. Ούτε το ξανασκέφτηκε την τελευταία στιγμή, αν έπρεπε να πεθάνει, τότε που ήταν αργά να αλλάξει μυαλά. Ούτε φυσικά επηρεάστηκε, επειδή του είπε κάτι ο απόστολος Πέτρος και οι άρχοντες των Εβραίων.
Ήξερε καλά γιατί σταυρωνόταν. Σταυρωνόταν για την σωτηρία όλου του κόσμου. Και σταυρωνόταν όχι από ανάγκη αλλά από αγάπη. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη.
Μπορεί να σώσει ο Θεός όποιον θέλει και όπως θέλει; Μπορεί.
Μπορεί, να γεμίσει ο Θεός έναν άνθρωπο με όλα Του τα αγαθά; Μπορεί.
Αλλά καμιά φορά ο άνθρωπος που τα δέχεται, καμιά σημασία δεν τους δίνει. Τα πετάει. Ο Θεός δεν θέλει να μας γεμίσει την τσέπη ή την κοιλιά, και μετά εμείς να θεωρούμε τα δώρα Του σκουπίδια για πέταμα. Θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε το σωστό. Να γίνουμε άνθρωποι με μυαλό. Θεόφρονες. Να έχουμε νου, να εκτιμάμε τα έργα του Θεού. Γι’ αυτό ο Χριστός ταπεινώθηκε και υβρίστηκε πάνω στο Σταυρό, γιατί ήθελε να μας δείξει ότι η σωτηρία μας δεν ήταν κάτι, που δεν του στοίχιζε. Αντίθετα, του στοίχισε πάρα πολύ.
Αυτό το καταλαβαίνουμε καλά, γιατί - παρότι είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι - μόνο μια βρισιά να ακούσουμε, μας πονάει πιο πολύ από το να φάμε ξύλο. Και αν είναι βαρειά βρισιά, μας πληγώνει ακόμα περισσότερο.
Ας σοβαρευτούμε
Ο Χριστός έπαθε για μας σωματικά και ψυχικά. Έπαθε, για να μας κάνει να ανεβαίνουμε ψυχικά και πνευματικά προς τον ουρανό, προς τα επάνω, και με το αίμα Του να καθαριζόμαστε από όλες τις αμαρτίες μας και να γίνουμε άξιοι συγχωρήσεως και της Βασιλείας του Θεού.
Μα, θα ειπεί κανείς, τα καλά έργα μας δεν μετράνε;
Σαν ποια είναι αυτά τα καλά έργα μας;
-Έκανα τον Σταυρό μου.
-Ωραία. Τον υποχρέωσες τον Θεό με τόσο μεγάλη προσευχή.
-Νήστεψα και την Παρασκευή.
-Και αυτό μεγάλο κατόρθωμα! Μήπως νήστεψες και το λάδι;
-Έκανα και κάτι άλλο. Έψαξα την τσέπη μου και πέταξα σε κείνον μια πεντάρα.
Μπράβο μας! Υπέροχα έργα!
Τιποτένια είναι, αδελφοί μου, τα έργα που κάνουμε. Είναι όμως απαραίτητα. Πρέπει να τα κάνουμε. Γιατί όσο πιο πολλά και πιο καλά έργα κάνουμε, τόσο φαίνεται σε εμάς τους ίδιους, στους αγγέλους, στους αγίους και στους άλλους ανθρώπους, ότι έχουμε καρδιά που αγαπάει τον Χριστό. Και αγωνιζόμαστε να κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερα και περισσότερα έργα, για να δείξουμε ότι εκτιμάμε τον λόγο του Χριστού και το θέλημά Του. Γι’ αυτό κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Αγάπα, ό,τι αγάπησε ο Χριστός
Ο Χριστός σταυρώθηκε για μας. Και ο κάθε άνθρωπος που παίρνει την απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστό, οφείλει, όπως λέει το Ευαγγέλιο να «απαρνηθεί τον εαυτό του, και να άρει τον σταυρό του».
Αγάπα λοιπόν κι εσύ, εκείνο που αγάπησε ο Χριστός για χάρη μας, δηλαδή το να υποφέρει. Αγάπησε και συ το να υποφέρεις λίγο για τον Χριστό.
Πώς υποφέρω λίγο για τον Χριστό;
Κάνοντας μετάνοιες. Κάνοντας με ειλικρινή ευλάβεια την προσευχή μου. Σκύβω το κεφάλι μου χαμηλά και λέω: «Χριστέ μου, πάνω από όλα και από το κεφάλι μου και από τον εαυτό μου, έχω εσένα».
Αυτά τα συναισθήματα, αυτά τα λόγια και αυτό το σχήμα του σώματός μου είναι, λένε οι άγιοι Πατέρες, η λογική λατρεία. Είναι η καλύτερη λατρεία που μπορεί να κάνει κανείς, για να δείξει ότι σέβεται και λατρεύει τον Χριστό. Ότι τον αγαπάει και τον ευγνωμονεί.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, άνθρωπος, που όλη του τη ζωή πάλευε με τον εαυτό του για να δει τι καλύτερο μπορεί να κάνει, έλεγε:
-Χριστέ μου, έκανες για μας τόσα. Και για μένα τόσα. Το κατάλαβα τι σημασία έχουν. Αξίωσέ με να σου λέω όσο μπορώ καλύτερα ένα «ευχαριστώ». Πώς να το λέω το «ευχαριστώ»; Με λόγια και με έργα. Να το διακηρύττω σε όλο τον κόσμο. Θα ήθελα να ανέβαινα στον ουρανό και να είχα ένα τηλεβόα, τόσο δυνατό, που να ακουγόταν σε όλη την γη. Και να λέω:
-Πηγή της ζωής είναι ο Χριστός. Η αιώνια ζωή και όλα τα αγαθά πηγάζουν από τον Χριστό και από τον θάνατό του πάνω στο Σταυρό.
Δεν μπορώ όμως να το κάνω. Ούτε στον ουρανό μπορώ να ανεβώ, ούτε να φωνάξω τόσο που να ακουστεί σε όλη την γη. Και γι’ αυτό πήρα την απόφαση και γυρίζω από χωριό σε χωριό, και το λέω στους αδελφούς μου και στον κάθε άνθρωπο.
Και περιμένω κάτι ακόμη: Να πω το «ευχαριστώ» και ότι «πιστεύω στον Χριστό» με έργα. Ποιο έργο είναι αυτό που θα το λέει πραγματικά ότι πιστεύω στον Χριστό και τον ευγνωμονώ; Το μαρτύριο! Όπως εκείνος έχυσε το αίμα Του για μας, έτσι κι εγώ θέλω να χύσω το δικό μου αίμα για τον Χριστό. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου.
Σύμβολο πίστης και αγάπης
Όταν η πίστη στον Χριστό μας έχει περάσει ξώφαλτσα, αυτά δεν τα παραϋπολογίζουμε. Αλλά όποιος σκεφθεί σωστά τι είναι ο Χριστός και ο θάνατός Του, λέει: «Και λίγα έλεγε ο άγιος Κοσμάς». Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά. Να πει στον Χριστό ο άνθρωπος ένα αντάξιο «ευχαριστώ». Όταν κοινωνούμε, όπως πρέπει, παίρνουμε ζωή και ευχαριστούμε τον Χριστό.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αξιώθηκε να χύσει το αίμα του για τον Χριστό, και αυτό έγινε η μεγαλύτερή του δόξα. Όπως και του Χριστού. Έλεγε ο Χριστός: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 12, 23).
Ποτέ το είπε; Όταν πήρε τον δρόμο για τον Σταυρό. Τότε είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή». Ποία ήταν η δόξα του; Ο θάνατός Του στο Σταυρό για υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Του. Για το καλό του κόσμου.
Ο άνθρωπος, όσο περισσότερο κοπιάζει, αγωνίζεται, θυσιάζει και θυσιάζεται από υπακοή στο λόγο τού Πατέρα, κατά μίμησιν του Χριστού από αγάπη για τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο δοξάζεται. Ο Σταυρός δεν είναι ένα ωραίο στολίδι. Είναι σύμβολο της πίστης και της αγάπης στον Χριστό. Γι’ αυτό τον κρεμάμε πάνω στην καρδιά μας τον Σταυρό. Γι’ αυτό τον «ζωγραφίζουμε», τον κάνουμε, στο κεφάλι μας και στην καρδιά μας και σ’ ολόκληρο τον εαυτό μας. Γιατί θέλουμε η χάρη του και η χαρά του και η ευλογία του να περνάει σε ολόκληρη τη ζωή μας.
Να γιατί τώρα που αγωνιζόμαστε, την Σαρακοστή, κάνουμε την Σταυροπροσκύνηση. Όταν θα γίνεται η Ύψωση και θα περάσουμε να ασπαστούμε τον Σταυρό του Χριστού, ας πούμε: «Χριστέ μου, σε ευχαριστούμε, σε ευγνωμονούμε. Φώτισέ μας και αξίωσέ μας να κάνουμε ό,τι η πίστη σου υπαγορεύει. Ό,τι καλύτερο μπορούμε». Αμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου