Μέ τόν Σταυρό στόν ὦμο - «Κ.Π.»

Μέ τόν Σταυρό στόν ὦμο

Ὁ Κύριός μας βαστάζων στὸν ὦμο Του τὸν Σταυρὸ ἐξῆλθε ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλὴμ πρὸς τὸν Κρανίου τόπο, τὸν Γολγοθά. Ἀπερίγραπτη ἡ σκηνὴ καὶ ἡ εἰκόνα. Οἰκτρὸν τὸ ἰδεῖν! Δὲν βλέπεται τὸ κακοποιημένο ἀπὸ τὸ φραγγέλιο, καὶ τὴν κάθε ἀτίμωση, τὸ καταπληγωμένο, αἱμόφυρτο θεῖο Σῶμα. Ἑτοιμόρροπο μὲ τὸ βαρὺ σταυρὸ στὸν ὦμο, μὲ τὴ βαθιὰ ὀδύνη στὴν ὄψη, προσπαθεῖ μαρτυρικὰ νὰ περπατήσει στὸν δρόμο πρὸς τὸν Γολγοθά. Ὁ ὄχλος μαίνεται γύρω Του. Οἱ ἄρχοντες ἀγωνιοῦν. Πρέπει νὰ φθάσει μὲ κάθε τρόπο καὶ νὰ πεθάνει στὸ Σταυρό.

Κάποιες γυναῖκες κλαῖνε παράμερα, θρηνοῦν, κι Ἐκεῖνος τὶς παρηγορεῖ: «Μὴν κλαῖτε γιὰ ἐμένα, ἀλλὰ γιὰ ἐσᾶς καὶ τὰ παιδιά σας…». Δυσκολεύεται νὰ βαδίζει. Εἶναι πνιγμένος στὸ αἷμα καὶ στὸν ἱδρώτα. Μία γυναίκα τὸν εὐσπλαχνίζεται καὶ μὲ μία μεγάλη πετσέτα Τοῦ σκουπίζει τὸ πρόσωπο, γιὰ νὰ Τὸν ξεκουράσει. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Τὸ πρόσωπό Του ἀποτυπώνεται στὴν πετσέτα, «τὸ ἅγιο Μανδήλιο» κατὰ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἡ γυναίκα ἐκείνη εἶναι ἡ ἁγία Βερονίκη, ἡ αἱμορροοῦσα, ποὺ τὴ θεράπευσε μὲ θαῦμα ὁ Χριστὸς καὶ δὲν ξέχασε τὴν εὐγνωμοσύνη της.

Ἀνεβαίνοντας, ἡ σωματικὴ ἀντοχὴ τοῦ Κυρίου ἐξαντλεῖται. Δὲν ἀντέχει. Πέφτει στὸ ἔδαφος ἀγκαλιὰ μὲ τὸν Σταυρό Του. Καὶ ἐκεῖνοι, οἱ σταυρωτές Του βιάζονται. Γι’ αὐτὸ ἁρπάζουν βίαια ἕναν τυχαῖο περαστικό, τὸν Σίμωνα τὸν Κυρηναῖο, ποὺ ἐπέστρεφε ἀνυποψίαστος ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς του κατάκοπος, καὶ τὸν ἀγγαρεύουν νὰ φορτωθεῖ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κατάδικου, μέχρι νὰ φθάσουν στὸ Γολγοθά. Ἐξαντλημένος ὁ Κύριος ἀκολουθεῖ τὸν εὐλογημένο ἄνδρα, ποὺ σηκώνει τὸν Σταυρό Του.

Κρῖμα, δὲν ἦταν ἐκεῖ οἱ Μαθητές Του γιὰ νὰ Τὸν βοηθήσουν. Δὲν ἦταν ἐκεῖ ὅσοι Τὸν ἄκουσαν νὰ μιλάει καὶ δὲν ἤθελαν νὰ τελειώνει. Δὲν ἦταν ἐκεῖ ὅσοι θεραπεύτηκαν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες τοῦ σώματός τους. Δὲν ἦταν ἐκεῖ τὰ πλήθη, οἱ ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι, ποὺ εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὰ θαύματα, τὰ ἄπειρα θαύματα τῆς μοναδικῆς Του ἀγάπης. Δὲν εἶχαν τὴ δύναμη νὰ ἐμφανιστοῦν γιὰ νὰ Τὸν βοηθήσουν. Μόνος ὑποφέρει καὶ ἀβοήθητος. Εὐτυχῶς ποὺ ἀγγάρεψαν τὸν Σίμωνα. Καὶ αὐτὸς χωρὶς τὴ θέλησή του φορτώθηκε τὸν ἐπονείδιστο σταυρὸ ἑνὸς κακούργου, κακοποιοῦ, καταδικασμένου σὲ θάνατο. Εἶναι κατάρα νὰ βοηθᾶς τέτοιον ἑτοιμοθάνατο! Ἀνάστατος ὁ Σίμωνας γιὰ τὴ λάθος στιγμή, ποὺ βρέθηκε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο…

Καθὼς βαστάει τὸν αἱματωμένο Σταυρὸ καὶ τὸ βλέμμα του συναντᾶ τὸ βλέμμα τοῦ Κυρίου μας, «ἐλαφρὺς ὁ δρόμος γίνεται κι ἀνάλαφρος ὁ κόπος». Λὲς καὶ ὅλη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πέφτει ἐπάνω του καὶ τὸν μεταμορφώνει. Ποῦ νὰ ἤξερε, ποιὸν σταυρὸ σήκωνε! Ποῦ νὰ ἤξερε τί μεγάλο καλὸ ἔκανε! Ποῦ νὰ ἤξερε πὼς τὸ ὄνομά του θὰ γραφόταν στὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὸς καὶ οἱ γιοί του θὰ γίνονταν χριστιανοὶ καὶ ἱεραπόστολοι στὴ Ρώμη! Ποῦ νὰ ἤξερε πὼς ἡ Ἐκκλησία θὰ τὸν γιορτάζει ὡς ἅγιο! Μεγάλη ἡ δόξα τοῦ Σίμωνα σὲ γῆ καὶ οὐρανό. Εἶσαι ὁ πρῶτος μετὰ τὸ Χριστὸ ἀχθοφόρος τοῦ Σταυροῦ Του. Εἶσαι ὁ πρῶτος ἀληθινὸς σταυροφόρος!

Σὲ ζηλεύουμε, Σίμωνα, ἐσένα καὶ τὴ Βερονίκη. Θαυμαστὲς ἐκπλήξεις στὴ δραματική, μαρτυρικὴ πορεία τοῦ Κυρίου μας. Ἄχ! Νὰ ἤμαστε τότε ἐκεῖ, μαζί σας! Ἀλλὰ καὶ σήμερα ἐδῶ, Κύριε, «ἀγγάρευσέ μας» Ἐσύ, νὰ σηκώνουμε τοὺς σταυροὺς καὶ τοὺς πόνους τῶν παιδιῶν Σου.

«Κ.Π.»