Η συγκλονιστική προφητεία του Ιεζεκιήλ - Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

«Έπειτα ο Κύριος μου μίλησε πάλι και είπε: "'Ανθρωπε, τούτα τα οστά συμβολίζουν [...] αυτούς που λένε, 'Ξεράθηκαν τα κόκκαλά μας, χάθηκε η ελπίδα μας, είμαστε χαμένοι'. Γι' αυτό προφήτευσε και πες τους..."».

Προς όλους μας η συγκλονιστική προφητεία του Ιεζεκιήλ, που διαβάζεται μόλις οι πιστοί μπουν ξανά στον ναό, αφού πρώτα έχουν περιφέρει τον Επιτάφιο στους δρόμους, στη σκόνη, στη λάσπη της ιστορίας. Και τον έχουν περιφέρει για να διαδηλώσουν ένα μήνυμα επαναστατικό, και να διεμβολιστεί μ' αυτό η γκριζίλα.

Ένα από τα πολλά στηρίγματα της γκριζίλας είναι και η μιζέρια που συχνά μας πολιορκεί: μια αυτοαναφορική μεμψιμοιρία, που μόνο ξεραΐλα βλέπει γύρω της, που αρνείται δηλαδή να ανοιχτεί σε αυτά που διεμβολίζουν την γκριζίλα. Και δεν το λέω αυτό για να συνηγορήσω υπέρ της "ελπίδας" θολά κι αφηρημένα. Καθόσον, θεωρώ άψαχτη και ανούσια κορώνα την στερεότυπη φράση "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία". Τι να την κάνω μια ελπίδα που πεθαίνει; Τι θα στηρίξω (ποια πολύτιμα, ποια αγάπη, ποιο δίκιο, ποια ομορφιά;) πάνω σε κάτι που θα γίνει στάχτη και μπούρμπερη; Ελπίδα αληθινή είναι η Ελπίδα που δεν πεθαίνει. Ανάσταση βρε!

Στην εκκλησία του Αγίου Φιλίππου, στο Θησείο, την Μ. Παρασκευή η προφητεία του Ιεζεκιήλ την διαβάζουμε στη δημοτική εδώ και χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που το αναρτώ - και μάλιστα μετά από δισταγμούς. Αλλά είπα να το κάνω, γιατί είναι τόσο άδικο, αυτό το συγκλονιστικό αντιστασιακό κείμενο να μένει απρόσιτο λόγω του γλωσσικού φραγμού. Κι όταν λέω να είναι προσιτό, δεν εννοώ να υπάρχουν μεταφράσεις του. Εννοώ να είναι ο λόγος της πιστεύουσας κοινότητας την ώρα της σύναξής της. Εκατοντάδες άνθρωποι που έχουν "παρακολουθήσει" δεκάδες Μ. Παρασκευές στη ζωή τους, καταθέτουν τον συγκλονισμό του όταν επιτέλους ακούσουν - όταν νοιώσουν - όταν καταλάβουν ποιο είναι τελικά το Ευαγγέλιο που κομίζει ο Χριστός!

Όλο το στοίχημά μας βρίσκεται εδώ: Στην Ανάσταση του Χριστού όχι ως αναπόληση αρχαιολογική, αλλά ως απαρχή της καθολικής Ανάστασης που εκκρεμεί. Και που προσώρας διεμβολίζει με την πράξη, με τον λόγο, με την στάση ζωής την γκριζίλα, στους δρόμους, στη σκόνη, στη λάσπη της ιστορίας.

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου / Μ. Σάββατο 4-5-2024

https://www.viber.com/.../0a900e7a8497a054663a8ad73f8fadc...