Διονυσία Ν. Ξανθάκη - Εὐτυχίας Γερ. Μάστορα

Διονυσία Ν. Ξανθάκη

Εὐτυχίας Γερ. Μάστορα

δασκάλα Κωφῶν

«Κλάδος εὐθαλής, καρπὸν ὡραῖον φέρων περιήρηται• 

ἀπῆλθεν ἡ καλὴ καὶ θαυμασία εἰκών… 

Ἀλλ’ ὁ γραφεὺς ἔτι τὴν χείρα κινεῖ…» *

«Τὸ ἀκμαῖο κλωνάρι πού δίνει ὡραίους καρποὺς κόπηκε πιὰ•

 χάθηκε ἡ καλὴ καὶ θαυμασία εἰκόνα. 

Ὁ γραφεὺς ὅμως κινεῖ ἀκόμα τὸ χέρι…». 

Γράφει τὴν τελευταία σελίδα στὸ ἀκριβὸ συναξάρι τῆς Διονυσίας.

Μακάρι νὰ ἔφτανε μιά μόνο σελίδα γιὰ νὰ χωρέσει τὰ ὑπόλοιπα δέκα χρόνια τοῦ μαρτυρικοῦ ἐγκόσμιου βίου της, τὴν ἀγόγγυστη καρτερία της, τὶς ἀλάλητες ὑπομονὲς της· νὰ χωρέσει καὶ τὸν σκόλοπα πού τὴν δυναστεύει ὅλο καὶ πιὸ σκληρά…ὅλο καὶ πιὸ ἀλύπητα… νὰ χωρέσει καὶ τὸ ἀδυσώπητο χτύπημα τοῦ καρκίνου, πού θὰ συντρίψει τὸ καταπληγωμένο κορμί της. 

Ὅλο κι ὅλο, αὐτὸ τῆς ἔμεινε πιά.Δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο νὰ δώσει σ’Ἐκεῖνον πού τοῦ ἔταζε κάποτε τὴ ζωή της καὶ τοῦ πρόσφερε ὅλο της τὸν ἑαυτό.

Κι Ἐκεῖνος πού καταδέχτηκε τότε τὸ πανάκριβο τάμα της, καλωσορίζει μιά Κυριακὴ στὸν Παράδεισο τὴ μακαρία ψυχή της. Ἔχει τεχνουργήσει γι’αὐτὴν «τὸν στέφανον» τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς δόξας, κεκοσμημένον μὲ πετράδια ἀτίμητα τὶς ἀπερίγραπτες θυσίες της, τοὺς ἀσταμάτητους ἀγῶνες της, τὶς ἀδιατίμητες ἀρετές της!

Μὲ φέρνει πότε - πότε τὸ βῆμα στὸ Πρῶτο Κοιμητήριο τῆς Πάτρας. Ἐκεῖ, σ’ ἕναν ἀκρινὸ δρομίσκο χιλιοπατημένο, βρίσκεται τὸ ἀπέριττο μνῆμα πού δέχτηκε τὸ συντετριμμένο κορμί της.

Ἀποθέτω λίγα πένθιμα ἄνθη καὶ τὴ συντροφεύω, ὥσπου νὰ λιώσει τὸ κεράκιπούἄναψα… Τὸ βλέμμα, θολό, μὲ κόπο συλλαβίζει τὸ ὄνομά της.

«Διονυσία … ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ»

Μνημονεύω τὸν θεοτίμητο βίο της καὶ μακαρίζω τὴν ἀνδρεία ψυχή της. Κι ὅταν ἀρχίζω νὰ θρηνῶ γιὰ τὴν ἀπουσία της, ἀσπάζομαι τὸν λευκὸ ἐπιτάφιο σταυρὸ καὶ φεύγω, ψιθυρίζοντας τὸν παιάνα τοῦ θριάμβου καὶ τῆς ἐλπίδας: «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…»

 

*Φώτιος, επιστολή ρμε΄

 

Ο επίλογος από το βιβλίο της Εὐτυχίας Γερ. Μάστορα,
 « Ἡ δόξα τῆς σιωπῆς
Διονυσία Ν. Ξανθάκη
Η πρωτοπόρος δασκάλα τῆς Σχολῆς Κωφαλάλων Πατρῶν»