Ἡ γλῶσσα τοῦ σώματος - «Κ.Π.»

Ἡ γλῶσσα τοῦ σώματος 

«Κ.Π.»

Τὸ θαυμάσιο ἀνθρώπινο σῶμα μας, τὸ πλασμένο ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τὰ χέρια εἶναι γεμάτο ζωὴ καὶ δύναμη καὶ χάρη. Ἀντιδρᾶ, ἐκφράζεται, μετέχει στὴν ἐπικοινωνία, μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις καὶ τὰ ὄργανα καὶ τὶς κινήσεις αὐτῶν. Μέχρι καὶ μελέτες ὑπάρχουν ποὺ ἑρμηνεύουν τὴν κάθε ἀντίδραση τοῦ χεριοῦ, τοῦ ποδιοῦ, τοῦ φρυδιοῦ, τοῦ ματιοῦ, τοῦ χείλους, τοῦ προσώπου μας… Μιλάει τὸ εὐλογημένο σῶμα μας χωρὶς νὰ πεῖ οὔτε μία λέξη. Πόσες φορὲς ἕνα χαμόγελο, μία ζεστὴ ματιὰ δίνει θάρρος στὸν ἄλλο καὶ πόσες ἄλλες φορὲς μία ἀντίθετη ἔκφρασή τους κόβει τὰ ἥπατα, δημιουργεῖ παρεξηγήσεις καὶ ἀποστάσεις! Στὶς κινήσεις τοῦ σώματος δὲν βασίζεται ἡ νοηματικὴ ἐπικοινωνία γιὰ πολλούς συνανθρώπους μας; Μιλάει τὸ σῶμα μας. Πολὺ μιλάει χωρὶς νὰ βγάλει λέξη.

 Ἄπειρα τὰ παραδείγματα σὲ ὅλους. Ἀπὸ τὸ τρίψιμο τοῦ κούτελού μας ἕως τὴν κίνηση τοῦ χεριοῦ μας. Ἄπειρα καὶ εὐανάγνωστα καὶ κατανοητά. Γλῶσσα ἀκριβείας. Ἄλλοτε ὑπεραυτόματα καὶ ἀσυνείδητα καὶ ἄλλοτε σταθερά, συνειδητά. Ὁ ἔσω ἄνθρωπος, ἡ ψυχή, ὁ νοῦς, ἡ διάθεση, ἡ σκέψη, ἡ ἐπιθυμία, τὸ συναίσθημα, ὅλος ὁ μέσα κόσμος μας ἐρεθίζει τὸ σῶμα μας νὰ ἀντιδρᾶ καὶ νὰ μιλᾶ. Ἕνας συνεχὴς πομπὸς μηνυμάτων χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ λόγου…

Ἕνα παράδειγμα παραστατικὸ ἀπὸ τὸ χωριὸ τῶν Ἀγράφων. Ἦρθε μία κοπελίτσα ἀπὸ τὴν πόλη ὡς νύφη στὸ χωριὸ καὶ κάθεται στὸ καφενεῖο μὲ τὸν ἀρραβωνιαστικό της, ἀνάμεσα στὰ γεροντάκια. Τὸ φόρεμά της χωρὶς ὤμους ἐπάνω, σοῦπερ μίνι κάτω, μὲ τρύπες στὸ στομάχι. Κάθισε ἀλλὰ ποῦ νὰ βολευτεῖ. Ἔνιωθε ἀμήχανα. Τραβοῦσε πρὸς τὰ πάνω, τραβοῦσε πρὸς τὰ κάτω, ἀδύνατον νὰ βολευτεῖ στὸ σκηνικὸ μὲ τοὺς γέροντες.

Τότε ὁ πιὸ ἀπίθανος στὸ χιοῦμορ ἀπ’ αὐτοὺς τῆς λέει – Τί ἦρθες ἐδῶ νὰ μᾶς πεῖς Τσούπρα μου; Τραβᾶς πάνω, τραβᾶς κάτω δὲ σώνεις τὴν κατάσταση. Τοῦ λείπει σκουτὶ (ροῦχο, ὕφασμα). Πολὺ σκουτὶ τοῦ λείπει. Μὴν παιδεύεσαι. Κάτσε, κι ὅπως βολευτεῖς…

Ντροπιάστηκε ἡ νύφη, συνεννοεῖται μὲ τὰ μάτια μὲ τὸ γαμπρὸ καὶ «ἀμολόητοι» ἀπὸ τὸ καφενεῖο καὶ ἀπὸ τὸ χωριό τους. Δὲν τὴ σήκωσε τὸ κλίμα. Ἱκανοποιημένος ὁ παπποὺς ἔτριβε τὴ μουστάκα του καὶ βροντοῦσε τὴ γκλίτσα του… χωρὶς νὰ μιλήσει ἄλλο. Διαφέντευε τὸν τόπο του… Συνέχισε ὅμως ἀργότερα νά μιλάει:

--Γύμνια ἔχεις στήν ψυχή σου, Τσούπρα  μου; Γύμνια μᾶς δείχνεις μέ τό σῶμα σου. Σεβασμό ἔχεις στην ψυχή σου, Τσούπρα μου; Σεβασμό μᾶς δείχνεις μέ τό σῶμα σου.Δέν ξεγελᾶς κανέναν…Τόν ἑαυτό σου ξεγελᾶς…Πῶς κυκλοφορᾶτε ἔτσι; Οἱ δικές μας γυναῖκες σάν Παναγιές ντύνονταν με τά φτωχικά τους. Γυναῖκες, συνέλθετε!

Ὅλο τὸ καλλιτεχνικὸ στερέωμα, ποὺ μπαινοβγαίνει καθημερινὰ καὶ ἀδιάκριτα ἀπὸ τὶς ὀθόνες, στὰ σπίτια μας, εἴτε γιὰ ἐνημέρωση «μαύρη κι ἄραχλη», εἴτε γιὰ ψυχαγωγία «μαύρη κι ἄραχλη» μᾶς μιλάει καὶ μᾶς προκαλεῖ κυρίως μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ σώματός του… Ἕνα ἡμίγυμνο σῶμα ἐκπαιδευμένο στὴν πρόκληση, μισοντυμένο, λουστραρισμένο, γιὰ πρόκληση. Πρόκληση γιὰ τί; Μὰ γιὰ τηλεθέαση! Τὸ μέγα ἄγχος τῶν ἐκπομπῶν. Τὰ νούμερα τῆς τηλεθέασης. Ὅλα θυσία στὸ βωμό της.Καί παρασύρονται χωρίς αἰδώ καί σεβασμό τόσες γυναῖκες. Καί ὄχι μόνο γυναῖκες…