Η Μαρία Νικ. Μυλωνά έφυγε για τις ουράνιες πολιτείες

Η Μαρία Νικ. Μυλωνά 

έφυγε για τις ουράνιες πολιτείες, 

αλλά η μορφή της θα παραμένει ολοζώντανη στις καρδιές μας,

 και στην δικιά μου μνήμη αφήνει βαθιά τα ίχνη της.

Το πέρασμά της απο τη γη ήταν ξεχωριστό, και η ιστορία της από την Χαλανδρίτσα ως την Πάτρα άξια προς μίμηση. Πιστή γυναίκα που έφθασε ως το Σινά για να εξομολογηθεί και στους Αγίους Τόπους να προσκυνήσει τα χώματα τα ιερά, αλλά και κοινωνική με ευρύτητά γνώσεων και εξυπνάδας. Χωρίς παρωπίδες, σταθερή και αμετακίνητη στις αρχές και τα πιστεύω της, χωρίς εκπτώσεις και παλινωδίες.

Είχε αρχοντιά στους τρόπους της. Η αγάπη της περνούσε από το ηγεμονικό βλέμμα της, και με αυτό τον τρόπο μας έδινε το μήνυμά της. Είχε μεγάλη αγάπη κι επιτελούσε ως καθήκον της να φροντίζει όσες μπορούσε που ήταν δίπλα της. Προσωπικά με καλούσε συχνά για συζήτηση και με βοηθούσε ως Διευθυντή με τις σπουδαίες συμβουλές για το πως θα αντιμετωπισθούνε τα προβλήματα που ένιωθε ότι υπάρχουν, πάντα με το χαμόγελό της και τα γεμάτα γλυκύτητα λόγια της, αλλά και ελεγκτικά όπου έπρεπε διότι δεν χάριζε κάστανα η κ. Μαρία.

Έδινε δύναμη και αισιοδοξία για την επιτυχία των στόχων του Ιδρύματος το οποίο υπεραγαπούσε. Πάντα επικαλείτο την Αγία Σκέπη της Παναγίας. Μάλλον ήταν η τελευταία που ποθούσε τα οράματα του π. Γαβριήλ για το χώρο αυτό.

Πρόσφερε με τον αείμνηστο σύζυγό της. που πάντα ως κορώνα στο κεφάλι της τον μελετούσε με θαυμασμό,  στην κοινωνία μια εκλεκτή οικογένεια. Ο Θεός την αξίωσε να δει παιδιά πετυχημένα στην κοινωνία, που ποτέ δεν της χαλούσαν χατίρι και την φρόντιζαν με αγάπη, περηφανεύονταν για τα παιδία της, τα εγγόνια και δισέγγονα, τους θαύμαζε στις φωτογραφίες μέχρι να την επισκεφθούν, τώρα  με τις αρχές που τους μετέδωσε θα συνεχίσουν την ιστορία της.

Αγαπημένη μου κ. Μαρία με  λύπη σας αποχαιρετώ. Παρηγοριά μου ήταν το να σας μιλάω στο τηλέφωνο από την ημέρα που έφυγα. Ήλθα να σας χαιρετίσω προτού φύγω γιατί το θεωρύσα ως ψυχική ανάγκη μετά από τόσα χρόνια, και με το κούνημα του χεριού σας κλάψατε με πόνο όταν έφτασα στην πόρτα μου στείλατε ένα θερμό φιλί. Θα μου λείψετε πολύ. Σε ένα από τα μηνύματα που έλαβα σήμερα που μου ανάγγειλαν την εκδημία σας μια ψυχή μου έγραψε: «Να έχετε τη ευχή της κ. Μυλωνά που τόσο αγαπούσατε! Εχθές πήγα στο αυτί της και της είπα: έχεις χαιρετίσματα από τον κ. Κωστόπουλο και ενώ ήταν βυθισμένη χαμογέλασε της είχατε συμπαρασταθεί! Σας είχε αποκούμπι…»

Τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν γίνονται ένα μεγάλο Ευχαριστώ και ευγνωμοσύνη στον Θεό, που σας έφερε στον δρόμο μας και ένα μεγάλο συγνώμη που σας εγκατέλειψα. Όμως τώρα η παλαιά φρουρά σχεδόν έφυγε.

Τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας θα έχουν ως παρηγοριά την ευχή σας και την αγάπη σας.

Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα.

Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος