Ἐσύ!... - «Κ.Π.»

Ἐσύ!... 

«Κ.Π.»

Πολὺ συχνὰ καὶ γιὰ διαφορετικοὺς λόγους, μικροὶ καὶ μεγάλοι, κάνουμε μία χειρονομία: Σηκώνουμε τεντωμένο τὸ χέρι καὶ μὲ τὸ δεύτερο δάχτυλο (τὸν δείχτη) δείχνουμε. Καὶ αὐτὴ ἡ κίνηση δὲν εἶναι συνήθως γιὰ καλό, συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου μας καὶ ἀπὸ τὸν τόνο τῆς φωνῆς μας. Εἶναι προειδοποίηση στὸν ἄλλο αὐστηρότατη, ἐκδίκηση, ἀπειλή, προσβολή; Πάντως ἀπὸ θέση ἰσχύος δείχνουμε τὸν ἀπέναντί μας γιὰ κάτι ποὺ δὲν τὸν τιμᾶ. Πολὺ ἐγωιστικὴ ἡ χειρονομία. Ὁ ἄλλος ντρέπεται, θυμώνει καὶ ἀντιδρᾶ λέγοντας: - Δὲν σοῦ ἐπιτρέπω νὰ μοῦ σηκώνεις χέρι καὶ νὰ μὲ δείχνεις…! Ἀκοῦμε ὅμως: Μᾶς ἔχει γίνει συνήθεια καὶ συνειδητὴ καὶ ἀσυνείδητη ,αὐθόρμητη.

Σὲ κάποιο ξένο περιοδικὸ διαβάσαμε δύο ἀναλύσεις, δύο ἑρμηνεῖες αὐτῆς… τῆς κακῆς χειρονομίας:

Ἡ πρώτη εἶναι γιὰ τοὺς μεγάλους: Ὅταν μὲ τὸ ἕνα σου δάχτυλο, τὸν δείχτη, δείχνεις ὡς ὑπεύθυνο, ὡς ἔνοχο, ὡς λάθος ἢ κακὸ τὸν ἄλλο ἄνθρωπο, μὲ θράσος καὶ αὐθάδεια, ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ δίκαιό σου, τὰ ὑπόλοιπα δάχτυλα, τί κάνουν; Διπλώνουν πρὸς τὰ μέσα καὶ δείχνουν ἐσένα! Τὸ ἕνα καταφέρεται στὸν ἄλλο, τὰ ἄλλα καταφέρονται σὲ σένα! Γιατί ἄραγε;

Ἡ δεύτερη εἶναι γιὰ τοὺς μικρούς: Τὸ χέρι μας εἶναι σὰν μία Μάνα μὲ πέντε ἀγαπημένα ἀδέλφια, τὰ παιδιά της, δηλαδὴ τὰ δάχτυλα. Ὅταν τὸ ἕνα, τὸ δεύτερο παιδάκι σηκωθεῖ μὲ ἀγένεια καὶ φέρεται ἄσχημα σὲ κάποιον τρίτο, τὰ ὑπόλοιπα ἀδέλφια ντρέπονται, μαζεύονται καὶ σφίγγονται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μάνας τους, πότε ἀπὸ ντροπή, πότε ἀπὸ φόβο γιὰ τὴν ἄσχημη συμπεριφορὰ τοῦ ἀδελφοῦ τους δάχτυλου. Συγχαρητήρια γιὰ τὴν ἀγωγή τους! Πῶς τοὺς ξέφυγε τὸ δεύτερο; Ποῦ δείχνει χωρὶς σεβασμό;

Πώ, πώ! Μὲ αὐτὲς τὶς ἐξηγήσεις  μᾶς μιλάει τὸ χέρι μας, σὰν νὰ θέλει νὰ μᾶς προστατεύσει. Ἀπὸ τί; Ἀπὸ αὐτὴ τὴ χειρονομία. Ἐμεῖς προσβάλλουμε τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, ποὺ παραφέρεται. Ὑπάρχουν καὶ καλύτεροι τρόποι συμπεριφορᾶς. Ἕνας ξένος παρατηρεῖ τὴ σκηνὴ αὐτή, πού ἐσὺ δείχνεις, τί θὰ σκεφτεῖ γιὰ τὸν ἄλλο, πού τὸν ἐκθέτεις, τί θὰ σκεφτεῖ γιὰ σένα πού ἐκτίθεσαι;

«Ψιλὰ γράμματα» αὐτά, θὰ πεῖ κάποιος. Ποιὸς τοὺς δίνει σημασία; Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε εὐαίσθητοι, ἂς δείχνουμε σκληροί. Ποιὸς θέλει νὰ τὸν δείχνουν, νὰ τὸν προσβάλλουν, νὰ τὸν μειώνουν; Πονάει πολύ. Γιὰ τὸν ἑαυτό μας θὰ τὸ θέλαμε; Ὄχι! Δὲν μᾶς ἀρέσει. Μᾶς θυμώνει… Τότε γιατί τὸ κάνουμε μὲ τόση εὐκολία γιὰ τοὺς ἄλλους συνανθρώπους μας; Ἐσύυυυ φταῖς, ἐσύυυυ τὸ ἔκανες, ἐσύυυυυ… Ἀφάνταστα ἀγενὴς ἡ τόσο συνηθισμένη μας κίνηση…

Ὁ Κύριός μας διδάσκει τόσους αἰῶνες: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πράος εἰμί καὶ ταπεινὸς  τῆ καρδία. Σὺ τὶς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους! Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν! Ὑμεῖς οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε». Καὶ τόσους λόγους καὶ παραδείγματα καὶ τρόπον ζωῆς στὴν Καινὴ Διαθήκη γνωρίζουμε.

 Λοιπὸν τὰ χέρια μας νὰ μὴν ξαναδείξουν ὑποτιμητικὰ ἄνθρωπο. Τὰ χέρια μας νὰ ὑψώνονται, σεμνὰ γιὰ θερμὴ προσευχή, καὶ νὰ ἀνοίγουν διάπλατα γιὰ μία ἀγκαλιὰ ἀληθινῆς καὶ διακριτικῆς ἀγάπης, ποὺ ὅλοι περιμένουν καὶ λαχταροῦν. Τὰ χέρια μας νὰ στεγνώνουν τὰ δάκρυα τοῦ πονεμένου καὶ νὰ φροντίζουν τὴ φτώχια τοῦ φτωχοῦ. Τότε θὰ εἶναι εὐλογημένα!