Ζητεῖται οἰκογένεια… - Κ.Π.

Ζητεῖται οἰκογένεια…

Κ.Π.

Πολύτιμο, δυσεύρετο ἀγαθὸ ἡ οἰκογένεια. Ἡ ζήτησή της, ἡ ἀνεύρεσή της μεγάλη καὶ ἀγωνιώδης. Τὴν ψάχνουν, τὴν καλοῦν μὲ ὅλη τὴν ἔνταση τῆς καρδιᾶς τους τὰ παιδιά. Ζητεῖται οἰκογένεια νὰ ἀπαγκιάσουν τὶς ζωοῦλες τους, νὰ στερεώσουν τοὺς πόθους καὶ τὰ ὄνειρά τους, νὰ κουρνιάσουν μὲ ἀσφάλεια σ’ αὐτή. Ζητεῖται οἰκογένεια αὐθεντικὴ μὲ κύρος καὶ παρρησία. Δυνατὴ καὶ ἀκαταγώνιστη. Σταθμὸς ζωῆς.

Κάποτε ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀρχόντισσα, ἦταν βασίλισσα, ἦταν αὐθεντία στὸν τόπο μας ποὺ ἀνέθρεφε μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὶς ἀξίες της δυνατοὺς καὶ ἥρωες καὶ ἁγίους, ποὺ διαφέντευε, ποὺ ἂς ἦταν φτωχική, ἔβγαζε πλούσια σὲ ψυχικὰ χαρίσματα παιδιά, εὐτυχισμένα, δυνατά. Ἦρθαν ὅμως τὰ κόμματα μὲ τὰ συμφέροντά τους καὶ τὶς ξενόφερτες ἰδεολογίες τους καὶ τοὺς ἄνομους νόμους καὶ διέλυσαν τὸ ἄπαρτο κάστρο της, τὸ βασικότερο κύτταρο, τὴν οἰκογένειά μας. Νεωτερισμός, ἐκκοσμίκευση, διαζύγια, ἐκτρώσεις, γάμοι χωρὶς Χριστό… διάλυση ὁριστικὴ καὶ ὅποιος ἀντέξει τὸν σίφουνα…

Ζητεῖται οἰκογένεια. Τί οἰκογένεια; Παραδοσιακή. Ἑλληνική. Ὀρθόδοξη ποὺ αἰῶνες δοκιμάστηκε, ἔκανε ἀγωγὴ στὰ παιδιὰ μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὰ χρηστὰ ἤθη της, μὲ βάσεις, μὲ ὅρια, μὲ φόβο Θεοῦ συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα. Μὲ Θεό. Μὲ προσωπικότητα οἰκογένεια…

Ὁ Θοδωρής, 50 χρόνια ἐκπαιδευτικός, μὲ τὴ δική του οἰκογένεια πῆγε ἀναστατωμένος στὴ Μητέρα του: «Μάνα, δὲν ἀντέχεται ἡ κατάσταση γύρω μας. Ἀλλοπρόσαλλοι γονεῖς, δὲ μπορεῖς νὰ συζητήσεις μαζί τους. Ἄλλα ἀντ’ ἄλλων. Δὲν βρίσκεις σημεῖο ἐπαφῆς. Ἄσχετοι στὰ πιὸ ἁπλὰ πράγματα. Πῶς μεγάλωσαν; Δὲν βγῆκαν ἀπὸ οἰκογένεια; Στὸ σχολεῖο περνάω ὑπέροχα μὲ τὰ παιδιά! Ἀπαίσια μὲ τοὺς γονεῖς. Καμία σειρά, καμία ἀρχή, κανένα βίωμα τῆς προκοπῆς… Καὶ εἶναι συνομήλικοί μου. Πῶς μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους… Ὅταν ἤμουν μικρὸς καὶ ἔφηβος σᾶς θεωροῦσα αὐστηροὺς μαζί μου. Τώρα σᾶς εὐγνωμονῶ. Ξέρω πῶς νὰ μεγαλώσω τὰ παιδιά μου. Στὰ ἴχνη σας». – Ὄχι στὰ δικά μας παιδί μου. Στοῦ Θεοῦ τὰ ἴχνη τὰ ἀθάνατα.- Μάνα, σὲ τί κόσμο μεγαλώνουν τὰ παιδιά μου; -Πάντα ἔτσι ἦταν ὁ κόσμος παιδί μου. Ἀκατάστατος. Ἐσεῖς κρατῆστε τὴ σειρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μὴν ἀνησυχεῖς.

Ὅταν πέθανε ἡ γιαγιὰ τῆς Φανούλας, ἄρχισαν τὰ δύσκολα. Μία γυναίκα ἀπὸ τὶς Φιλιππίνες τὴν ἀνέλαβε. Οἱ γονεῖς της ἀπουσίαζαν. Ἐργάζονταν ὅλη μέρα. Μόνο ἡ καριέρα τους τοὺς ἀπασχολοῦσε. Μὲ τὸ τηλέφωνο ἐπικοινωνοῦσαν μὲ τὸ παιδί τους. Καὶ τὰ βράδια, ἂν βέβαια τὸ ἔβρισκαν ξύπνιο καὶ ἐκεῖνοι δὲν εἶχαν ἔξοδο… Ξέσπασε μία μέρα ἡ Φανούλα: - Γιατί μὲ γεννήσατε; Τί μὲ θέλετε; Μεγαλώνω σὰν ὀρφανό. – Γιὰ σένα δουλεύουμε, μὴ σοῦ λείψει τίποτα. – Γιὰ τὸν ἐγωισμὸ σας δουλεύετε! Καὶ ἡ δυστυχία δὲν ἔχει τέλος…

Τὰ διδυμάκια μετὰ τὸν «πολιτισμένο» χωρισμὸ τῶν γονιῶν τοὺς αἰσθάνονται τσουβάλια. Πότε τὰ κουβαλοῦν στὸ σπίτι τοῦ ἑνός, πότε στὸ σπίτι τοῦ ἄλλου. Δὲν ὑπάρχει σταθερότητα καὶ ἀσφάλεια στὴ ζωή τους. Σὰν νὰ ζοῦνε στὸ δρόμο… Σὲ ποιὸν νὰ ποῦν τὸν πόνο τους καὶ τὸ παράπονό τους. Μέσα στὸ ἄγχος τῆς ἐργασίας καὶ τῶν ὑποχρεώσεων οἱ γονεῖς, ποιὸς ἔχει χρόνο γιὰ τὰ παιδιά. Ὅταν μάλιστα μπῆκαν νέοι σύντροφοι στὴ ζωὴ τῶν γονιῶν, τὰ παιδιὰ ἔνιωθαν πὼς κανεὶς πιὰ δὲν τὰ σκεφτόταν. Ἡ συμπεριφορὰ τους ἔγινε παραβατικὴ καὶ ἡ ζωὴ τους κόλαση στὸ σπίτι καὶ στὸ Σχολεῖο…

Ἡ Λήδα ζεῖ μὲ δύο μητέρες. Δὲν τῆς λείπει τίποτα. Ἀσχολοῦνται πολὺ μαζί της. Τὴν ἀγαποῦν πραγματικά. Ὅμως καθὼς μεγαλώνει, αἰσθάνεται κενό. Κάτι τῆς λείπει. Τῆς λείπει τὸ φυσιολογικό. Τῆς λείπει ὁ πατέρας. Δίχως τὴν παρουσία τοῦ πατέρα νιώθει ἀνίσχυρη καὶ μεγαλώνοντας ζηλεύει τὶς φίλες της, ποὺ ἔχουν πατέρα. Καὶ ντρέπεται. Ντρέπεται πολύ. Βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο, ὑποκρίνεται καὶ κάθε μέρα βιώνει τὴ δυστυχία μέσα της, κλείνεται στὸν ἑαυτό της καὶ ἀπομονώνεται. Ἄλυτο τὸ πρόβλημά της…

Ζητεῖται οἰκογένεια, ποὺ θὰ μαζέψει, ποὺ θὰ ἀγαπήσει τὰ παιδιά, ποὺ θὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς τους, ποὺ θὰ θεραπεύσει τὶς πληγές τους. Ζητεῖται οἰκογένεια ποὺ τὰ παιδιὰ θὰ νιώθουν ἀσφαλῆ καὶ εὐτυχισμένα, μὲ τήν ἐν Χριστῷ παιδεία καὶ ἀγωγή. Ὄχι ἄλλα πειράματα μὲ τὰ παιδιά, ὄχι ἄλλοι ἐγωισμοὶ γονέων στὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν.

Ζητεῖται οἰκογένεια. Ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ οἰκογένεια; Ἴσως μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀσυδοσία καὶ διάλυση τῆς ζωῆς νὰ ἀκούσουν στὰ βάθη τους τὴ φωνή: Πίσω! Στροφὴ πρός τὰ πίσω! Στὴν πατροπαράδοτη ἑλληνική, χριστιανικὴ οἰκογένεια, γιὰ νὰ πᾶμε μπροστά. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.