Σαν να μην έφθαναν τα προβλήματα που δημιουργεί
στον γάμο η εκκοσμικευμένη νοοτροπία, προστίθεται και ένα ενδοεκκλησιαστικό: η
προβληματική θεολογία του γάμου.
Πουριτανικές αντιλήψεις για το σώμα και τον έρωτα,
υποτίμηση του γάμου έναντι του μοναχισμού, μεταφορά μοναστικών πρακτικών εντός
της οικογένειας, στάσεις δηλαδή διαδεδομένες σήμερα, και μάλιστα στο όνομα της
Ορθόδοξης Θεολογίας, λυμαίνονται την υγιά λειτουργικότητα του γάμου.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για λεηλασία της
Θεολογίας και μόλυνσή της, είτε από παλιές αιρετικές είτε από νεώτερες Δυτικές
νοοτροπίες, οι οποίες εσφαλμένα “εκτελωνίσθηκαν” ως δήθεν ορθόδοξες, κάτι που
ενισχύει περισσότερο την πλάνη. Με αυτές γεννιέται ενοχοποίηση ή παρεμβάλλονται
άκαμπτοι νόμοι ή πρόσωπα (πνευματικός) ανάμεσα στο ζευγάρι, αναστέλλοντας την
δυναμική της αγάπης και την ελεύθερη συνάντηση των δύο προσώπων.
Το αποτέλεσμα είναι ένας “στεγνός” συναισθηματικά
γάμος, ο οποίος υποτίθεται ότι τηρεί τους κανόνες και παρουσιάζει ευπρεπές
πρόσωπο προς τα έξω (χωρίς βέβαια να μπορεί να κρύψει την έλλειψη χαράς).
Έτσι λοιπόν, με τόσα επιβαρυντικά στοιχεία στο
έργο τους, άγνωστα στις προηγούμενες γενιές, έχω την γνώμη ότι τα σημερινά
ζευγάρια τά καταφέρνουν έως και πολύ καλά! Βρίσκουν την έμπνευση και την δύναμη
να εργάζονται για την ποιότητα του γάμου τους. Αυτενεργούν όποτε χρειάζεται,
μια και πολλά δεν τα διδάχθηκαν από τους γονείς τους, π.χ. τον διάλογο μεταξύ
τους.
Τα ζευγάρια μας αυτά αποτελούν ελπίδα και
αποδεικνύουν έμπρακτα πως πάντοτε η βούληση μετρά και διαθέτει δύναμη ενάντια
στις δυσμενείς συνθήκες. Αλλά ταυτόχρονα υποδεικνύουν και τη εγγενή δύναμη που
εμπεριέχει ο ίδιος ο θεσμός του γάμου, ο οποίος εμπνέει όσους τόν ακολουθούν να
αγωνίζονται για το καλύτερο εφικτό.
π. Βασίλειος Θερμός
"Με των καιρών τα κύματα"- Εκδόσεις Επιστροφή
3 σχόλια:
Υπέροχο! Γεννάει ελπίδες.
Αχ! Θυμάμαι πως όταν αρραβωνιάστηκε μια φίλη μου, το παλικάρι έφυγε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές, με σκοπό να επιστρέψει λίγο καιρό μετά και να γίνει ο γάμος.
Ως ήτο φυσικό, οι δύο νέοι αλληλογραφούσαν.
Ο πνευματικός τους απαιτούσε να διαβάζει την αλληλογραφία τους, πράγμα που έγινε.
Δηλαδή κάθε φορά που η κοπέλα έπαιρνε γράμμα από τον αρραβωνιαστικό της, του το πήγαινε να το δει.
Και κάθε φορά που εκείνη έστελνε γράμμα, το ενέκρινε πρώτα ο πνευματικός.
Δεν θα ξεχάσω το σοκ που έπαθα όταν έμαθα ότι ο πνευματικός απαγόρευσε στο παλικάρι να την προσφωνεί στα γράμματα "αγάπη μου"!
Ο πνευματικός αυτός είχε απόλυτη τη βεβαιότητα ότι είναι απολύτως θεμιτό να παρεμβαίνει ακόμα και στα πολύ προσωπικά του ζευγαριού.
Το ζευγάρι αυτό παντρεύτηκε, απέκτησε τρία παιδιά και μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού χώρισε.
Η κοπέλα δεν έχει πλέον καμία σχέση με την εκκλησία...
Πολλά από αυτά θεωρούσα πως δεν υπάρχουν και είναι υπερβολές παλαιότερων εποχών, αλλά όσο ακούς τέτοια είναι να τρελαίνεσαι. Προχτές πρωτάκουσα πως πρόσφορο μπορούν να ζυμώνουν μόνο οι παρθένες και οι χήρες η κάτι τέτοιο τέλος πάντων κι έφριξα. Πώς αποκαθαιρονται τέτοιες αντιλήψεις άραγε; Μετά από τόσα χρόνια και κάποιοι να ζουν ακόμη στην Τουρκοκρατία;
Δημοσίευση σχολίου