ΑΝΤΕΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ ΠΑΛΑΙΩΘΗΣΟΝΤΑΙ - π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΑΝΤΕΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ ΠΑΛΑΙΩΘΗΣΟΝΤΑΙ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 «Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Εβρ. 1, 11-12).

«Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν, ἐνῶ ἐσὺ αἰώνια παραμένεις. Τὰ πάντα θὰ παλιώσουνε σὰν ροῦχο. Σὰν μανδύα θὰ τοὺς τυλίξεις, καὶ θ’ ἀλλάξουν. ᾿Εσὺ ὅμως παραμένεις πάντα ὁ ἴδιος, τὰ χρόνια σου ποτὲ δὲν θὰ τελειώσουν».

 
            Νόμος του σύμπαντος είναι η φθορά. Ο χρόνος δείχνει να νικά κάθε τι το οποίο υπάρχει μέσα στον κόσμο και τη ζωή. «Τα πάντα παλιώνουνε όπως τα ρούχα». Και δεν είναι μόνο το σύμπαν, οι πλανήτες, ο ουρανός, η γη, η φύση δηλαδή. Είναι και οι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι και οι άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, «εξ άκρας συλλήψεως», φέρουμε μέσα μας το γονίδιο της παλαιώσεως. Μπορεί μέχρι να φτάσουμε στο απόγειο της εξέλιξη και της ανάπτυξής μας να νικάμε τη φθορά, ωστόσο έρχεται η στιγμή που όλα αρχίζουν να λειτουργούν αντίστροφα, αρχικά με αργούς ρυθμούς, στη συνέχεια με γρηγορότερους, και το πάλιωμα οδηγεί στο σβήσιμο και στον θάνατο.
 
            Η μόνη σταθερά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ο Θεός. Δεν υπόκειται στον χρόνο, διότι Αυτός δημιούργησε τον χρόνο. «Πατήρ αχρόνως εγέννησεν Υιόν». Και «ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι», εποίησε τον κόσμο, διακηρύσσει η Εκκλησία. Όλα διά των ενεργειών του Θεού δημιουργήθηκαν. Και οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες. Δεν υπόκειται στον χρόνο και τη δημιουργία, αλλ’ υπάρχουν μαζί Του και θα συνεχίσουν να υπάρχουν «για πάντα». Όμως διά των ενεργειών Του ο Θεός δημιουργεί τα πάντα, στα οποία ενέσπειρε την κτιστότητα ως χρόνο και φθορά, «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται», όχι διότι ο Ίδιος το δημιούργησε, αλλά διότι τουλάχιστον στον έμψυχο κόσμο και δη στους αγγέλους και τους ανθρώπους έδωσε ως δωρεά την ελευθερία. Και το κακό ως ανυπαρξία του αγαθού γεννιέται από επιλογή. Όλη η ζωή των αγγέλων και των ανθρώπων είναι ένας αγώνας διατήρησης της επιλογής. Και αν οι άγγελοι πλέον είναι άτρεπτοι, διότι επέλεξαν την αγάπη της συνεχούς σχέσης και της κοινωνίας με τον Θεό, ενώ ο μόνος θάνατος που μπορούν να βιώσουν είναι ο πνευματικός, δηλαδή της εγκατάλειψης του Θεού και της αυτοθέωσης, όπως κάνει ο διάβολος, οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε μία συνεχή τρεπτότητα. Καλούμαστε κάθε στιγμή να διαλέξουμε την οδό της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να υπερβούμε την αυτοθέωση, να αντέξουμε τις δοκιμασίες και τους σταυρούς της ζωής, να είμαστε «τέκνα φωτός».   Όμως επειδή αυτό μοιάζει αδύνατον και είναι, η ύπαρξή μας υπόκειται στην παλαίωση, στη φθορά, σε ό,τι αφορά το σωματικό της στοιχείο. Σκοπός μας είναι να μη βιώσουμε τον πνευματικό θάνατο και να περιμένουμε την ανάσταση των νεκρών, για να ξαναζήσει το σώμα μας ενωμένο με την ψυχή την  χαρά της πλήρους κοινωνίας με τον Θεό στη βασιλεία Του, σε έναν καινούργιο πλέον κόσμο, στον οποίο ο χρόνος και η φθορά θα καταργηθούν στο τέλος της Ιστορίας.
 
            Παλιώνουν και οι ιδέες. Παλιώνουν και οι νοοτροπίες. Παλιώνουν και οι πολιτισμοί. Παλιώνουν και οι ισχυροί. Ο κόσμος βρίσκεται σε μία συνεχή κίνηση εν χρόνω και όλα υπόκεινται στη φθορά και στην παρακμή. Αυτό λησμονούν όσοι έχουν την έπαρση της παντοδυναμίας, της κυριαρχίας. Όσοι είναι τόσο πεπεισμένοι για τις ιδέες τους, τις γνώσεις, το σκεπτικό τους, την σωματική τους ρώμη και ικανότητα, τη σαγήνη που εκπέμπουν. Ο χρόνος καταβάλλει και αυτούς και όλα τα όπλα τους. Τα δημιουργήματα του ανθρώπου που αντέχουν στον χρόνο πρέπει να εκφράζουν αξίες που υπερβαίνουν το πρόσκαιρο. Αξίες του αγαθού, του ωραίου. Αξίες συνύπαρξης και όχι ατομοκεντρισμού. Αξίες που δείχνουν αλήθειες και, κυρίως, πόθους και όνειρα νίκης κατά του θανάτου. Αξίες που περιγράφουν τη ζωή, τα πάθη, τα λάθη, αλλά δεν κατοχυρώνουν την παντοδυναμία και την απελπισία που αυτά προκαλούν.
 
            Τα παραπάνω ο καιρός μας τα έχει αντιστρέψει. Φωνάζει για το πρόσκαιρο, αλλά δεν νιώθει πως ό,τι δεν έχει Θεό, παλιώνει και σβήνει. Όσοι πιστεύουμε λοιπόν ας μην απελπιζόμαστε, αλλά ως εμπιστευόμαστε τον Θεό, κρατώντας χαρά κι ελπίδα. Όπως Εκείνος παραμένει ο Ίδιος και οι αιώνες της κτιστότητας ποτέ δεν θα Τον παλιώσουν, έτσι και η σχέση μαζί Του εν Χριστώ Ιησού και εν τη Εκκλησία ουδέποτε θα παλιοκαιρίσει. Αντίθετα, θα μας ανανεώνει στο φως και την αγάπη Του, σε μία συνάντηση μαζί Του και με τον πλησίον που θα γίνεται συνεχώς πορεία προς την αιωνιότητα. Και ακόμη και αν δεν τα καταφέρνουμε, πάλι Εκείνος μας περιμένει, για να αλλάξουμε, να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ομορφιά και η δύναμη της αγάπης Του, την οποία καλούμαστε να αναζητούμε και να ζούμε!
 
 
16 Μαρτίου 2025
 
Κυριακή Β’ Νηστειών