ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ - π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΙΣ

π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

Μπαίνουμε καὶ μεῖς σὲ αὐτὴ τὴ συλλογιστική, τῶν κρίσεων. Ἔχουμε κρίση ἐδῶ, ἔχουμε κρίση ἐκεῖ, μὲ τὸν ἕναν, μὲ τὸν ἄλλο, μὲ τὰ γεγονότα... Λὲς καὶ ποτὲ δὲν εἴχαμε κρίσεις καὶ πολλάκις εἴχαμε ἀκύμαντες περιόδους εἰρήνης.

Δὲν μοῦ λὲς χριστιανέ μου: Ποιός σὲ ἐμποδίζει σήμερα νὰ νηστέψεις, ἔστω καὶ μὲ τροφὲς ποὺ προσομοιάζουν τὶς καταλύσιμες; Ποιός σὲ ἐμποδίζει νὰ προσευχηθεῖς στὸ σπίτι σου ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ τὸ τάμπλετ, ὅπου ἔχουν καταγραφεῖ ὅλες οἱ ἀκολουθίες μὲ ὅλες τὶς συμπλοκὲς καὶ περιπτώσεις τοῦ Τυπικοῦ;

Ποιός σὲ ἐμποδίζει νὰ ἀγρυπνήσεις, τὴ στιγμὴ ποὺ γίνονται τόσες ἀγρυπνίες ἕνα γύρω; Ποιός σὲ ἐμποδίζει νὰ πᾶς στὴν ἐκκλησία νὰ προσευχηθεῖς, νὰ λειτουργηθεῖς, ἀφοῦ σὲ κάθε γειτονιὰ ὑπάρχει ναός, καὶ παντοῦ χτυπᾶνε οἱ καμπάνες;

Ὑπάρχει ὀμορφότερο παιχνίδι, διασκέδαση γιὰ τὸν χριστιανὸ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία καὶ θρεπτικότερη ψυχαγωγία ἀπὸ τὴν ἀγρυπνία καὶ τὸ κομποσχοίνι;

Ποιός σὲ ἐμποδίζει νὰ ἐξομολογηθεῖς; Λές, ὅτι πολλοὶ οἱ κακοὶ παπάδες. Τί σὲ νοιάζει ἂν ἐσὺ καίγεσαι νὰ ἀπιθώσεις στὸν Χριστὸ τὸ βάρος τῶν κριμάτων σου; Καὶ οἱ καλοὶ ἱερεῖς ποὺ εἶναι λίγοι, λές, πάλι ὅλοι μαζὶ κι αὐτοὶ πολλοὶ εἶναι. Βρὲς ἕναν καλό, καὶ πήγαινε νὰ ἀκούσεις τὶ ἔχει νὰ σοῦ πεῖ. Ἂν σοῦ κακοφανοῦν αὐτά ποὺ θὰ σοῦ πεῖ δὲν πειράζει, ξυδάκι: τὸν καλὸ ζήτησες. Γαργάλημα στὰ αὐτάκια σου ἤθελες; Εὐκαιρία νὰ ὠφεληθεῖς, ἀφοῦ δεῖς τὴν ἀρρώστια σου, ποὺ εἶναι βαρύτατη.

Μήπως τελικὰ ὁ ἑαυτός σου σὲ κοροϊδεύει;

Ἐπιτέλους πές μας ποιόν "διωγμὸ" ὑφίστασαι; Ποιοί σὲ καταδιώκουν ἀνελέητα;

Τὴν παράνοιά σου ὅτι "παρακολουθεῖς αὐτοὺς ποὺ σὲ παρακολουθοῦν" θὰ τὴν κάνουμε θεολογία; Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ πανούκλα; Τὴν νεόκοπη πλάνη σου θὰ διαδώσουμε ὡς μήνυμα γιὰ λίγους καὶ ἐκλεκτοὺς μυστικοπαθῶς;

Ἔχεις ὑπόψη τοὺς διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν καὶ παλιὰ καὶ τώρα; Ἐπιδίδεσαι σὲ ἀνέξοδες ὁμολογίες ποὺ κανεὶς δὲν σοῦ ζήτησε; Γιατί δὲν πηγαίνεις μέχρι τὴ Συρία νὰ ὁμολογήσεις!; Νὰ δεῖς ἐκεῖ τί σημαίνει κρίση, ὄχι τὰ παραμυθάκια σου... Ἢ μήπως ἔνιωσες Κατοχή, πεῖνα τὸ 41 ὅπου μάζευαν τὰ ἄψυχα κορμάκια κοκκαλιασμένων παιδιῶν τυμπανισμένων στὰ καροτσάκια τοῦ Δήμου καὶ τὰ πήγαιναν γιὰ ὁμαδικὴ ταφή;

Μήπως κρίση στὰ γοῦστα σου ἔχεις, μέσα σὲ περίοδο παχιῶν ἀγελάδων καὶ ἐπιζητεῖς τὴν ταμπέλα τοῦ μάρτυρα; Μήπως ὅλο αὐτὸ κρύβει βαθιὰ ἀκηδία καὶ ἀνορεξία; Νὰ ψάξουμε τὴν αἰτία; Ἔλλειψη ταπείνωσης καὶ ἀχαριστία ἔχουμε, ὅσο θεολογικὰ καὶ νὰ ντύνουμε τὴν ἀπελπιστικὴ γύμνια μας... Ἕνα δόξα τῷ Θεῷ δὲ λέμε καὶ τρωγόμαστε μὲ τὰ ροῦχα μας.