Ο Άγιος Γελάσιος ήταν μίμος, ήγουν κωμικός, στην
Ρωμαϊκή εποχή και τον πλήρωναν όσοι ψάχνανε και τότε να περνάνε καλά, να μπαίνει στις άρενες και να διακωμωδεί τα
των Χριστιανών της εποχής του, πράγμα εύκολο τότε γιατί κανείς δεν
υπερασπίζονταν τους ανθρώπους αυτούς και φυσικά ούτε καν οι ίδιοι το κάνανε
κρατώντας καμάρι τα λόγια του Χριστού πως αφού εμένα με χλεύασαν και εσάς θα
σας χλευάσουν κι αφού εμένα δίωξανε κι εσάς θα σας διώξουν.
Έτσι μιά μέρα έπιασε και βαφτίστηκε γελώντας μέσα
στην αρένα κατενώπιον του πλήθους που σπάραζε στα γέλια. Κι εκείνος ξαφνικά άμα
είπε τρίς τα λόγια, «βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Γελάσιος» φωτίστηκε κι έπαψε
να γελά και είπε σε όλους πως είναι χριστιανός. Κι έτσι απλά μαρτύρησε για την
πίστη του. Κι έγινε μέσα στην ιστορία κι εκείνος φως αφού παραιτήθηκε από την
αντιπαλότητα και πέρασε όλη του η ύπαρξη στην φιλότητα και στην αγάπη.
Για αιώνες παλιά -αλλά και σήμερα συχνά- οι
Χριστιανοί δεν αντιδρούσαν με τρόπους συνηθισμένους και κοινούς, δεν
υπερασπίζονταν εαυτούς έναντι στην χλεύη των βέβαιων άλλων, αλλά δρούσαν μέσα
στις κοινωνίες και ημέρωναν τις ερημιές και φέρνανε φως στις ζωές των άλλων.
Έτσι μυστικά
αλλοιώνανε όμορφα τις καρδιές των ανθρώπων και τις κέρδιζαν όχι με επιχειρήματα
λογικά, αλλά με πράξεις σεμνές και ουσιαστικές. Φέρνανε ψωμί σε όλους αδιακρίτως, φρόντιζαν
λεπρούς και όσους κανείς δεν αγκάλιαζε, ήταν καταδεκτικοί σε όλους ανεξαιρέτως. Δεν επικαλούνταν τους νόμους για να
υπερασπιστούν την τιμή τους, αλλά με τα έργα τους και το ήθος τους μαρτυρούσαν
για την διαφορετικότητα της πίστης τους στην Αγάπη και στην Ζωή ως κοινωνία πού
περιλάμβανε τους πάντες, φίλους και εχτρούς.
Έχει πολλούς δρόμους η ζωή και τρόπους πολλούς για
να πορευτεί κανείς. Άλλοι
πιστεύουν στην αντίδραση κι άλλη στην φωτεινή δράση. Άλλοι ζητούν να πείσουν και να κερδίσουν
τα μυαλά των ανθρώπων, να τους αλλάξουν ιδέες, ενώ άλλοι ζητούν ευλαβικά να
εισέλθουν στα άγια των Αγίων της ανθρώπινης ύπαρξης, στις καρδιές τους.
Ο καθένας διαλέγει τί θα ακολουθήσει και πώς θα
πορευτεί κι αν έχει κουράγιο μετρά κοιτώντας πίσω ή μπροστά του πτώματα ή
γεννητούρια .
Οι άγιοι Γελάσιος και Πορφύριος, οι από
Μίμων. Αυγοτέμπερα σε ξύλο 27Χ54 εκ. (2020).
Κείμενο - εικόνα: Γιώργος Κόρδης
2 σχόλια:
Μέρος του σύγχρονου ορθόδοξου στοχασμού κάνει ακριβώς το ανάποδο από αυτό που επαγγέλεται. Αποτυγχάνει να πιάσει το σφυγμό της κοινωνίας και να μιλήσει με το μέσο άνθρωπο. Δημιουργεί έναν φαντασιακό κόσμο μέσα στον οποίο ναρκισιστικά διαλέγεται. Στην πραγματικότητα διαλέγεται με μία μικροσκοπική ελίτ σκέψης και όχι με το μέσο άνθρωπο.
Ουσιαστικά πρόκειται περί μικρόκοσμου.
Είναι τραγικό με στοχαστικές ακροβασίες να προσπαθείς να πεις "ότι όλα καλά με ότι και να προβάλλεται στην εθνική πινακοθήκη". Αν όμως προβαλόταν κάτι με παλαιάς κοπής εθνικοθρησκευτικό περιεχόμενο, τότε θα χαλάγαται τον κόσμο.
Να χαρώ τον αλλά καρτ στοχασμό σας.
Τόσο η αντίδραση όσο και η φωτεινή δράση συνυπήρχαν πάντοτε στην εκκλησία πολλές φορές πλάι-πλάι.
Μία ματιά στα συναξάρια αρκεί για να μας πείσει, αλλιώς, ας ρίξουμε στην πυρά και τον άγιο Μηνά.
Τώρα, περί πτωμάτων και γεννών, αυτό δεν έχει να κάνει με την πρακτική του καθενός (δεν είμαστε όλοι για όλα σίγουρα), όσο με το εάν η εκκίνηση της πράξης μας πηγάζει ή όχι από το δέντρο της Ζωής όπως θα έλεγε ο αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
«Πτωματίλα» λοιπόν μπορεί να βγάζει και ένα καλόβολο άρθρο που υμνεί τον δρόμο της καρδιάς και της ταπείνωσης αλλά κατά βάθος σκοπό έχει «να μην μας πούνε και ακραίους».
Δημοσίευση σχολίου