«ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ» - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

«ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ»

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Αυτό το διάστημα κάθε χριστιανική ψυχή προετοιμάζεται για την μεγάλη ανάβαση των σωτηρίων Παθών του Κυρίου ημών Ιησού χριστού.
            Η προσωπική συνάντηση κάθε ανθρώπου με τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο είναι η βασική επιδίωξη της πνευματικής ζωής.
            Και επειδή η συνάντηση του ανθρώπου  με τον αναστημένο Χριστό έχει τόση σημασία, η Εκκλησία μας προσφέρει ένα  τρόπο, μια πορεία, μία οδό που κάνει δυνατή αυτή την συνάντηση για όποιον θέλει να τον ακολουθήσει.
            Η πορεία αυτή αναπτύσσεται  λειτουργικά κατά την διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής και βήμα- βήμα πραγματοποιείται αυτή η συνάντηση.
            Με συντομία θα επιχειρήσουμε αυτή την πνευματική πορεία.
            Η σταυροαναστάσιμη αυτή πορεία αρχίζει από την αρχή του τριωδίου και τελειώνει το Μ. Σάββατο.
            Το αποκορύφωμα αυτής της πορείας πλησιάζει.
            Ο Χριστός έρχεται στον τόπο της συναντήσεως- τη νέα Ιερουσαλήμ. Και όπως τότε οι Ισραηλίτες, έτσι και εμείς τώρα τον υποδεχόμαστε με πολλές τιμές.
            Με λουλούδια, με κεριά, με τελετές, με καινούργια ρούχα, με εορταστική ατμόσφαιρα και με εκδηλώσεις ενθουσιασμού, αλλά όπως εκείνοι τότε, έτσι και εμείς δεν προχωρούμε πέρα από το πανηγύρι.
            Παραμένουμε μόνιμα στην Κυριακή των Βαΐων. Περιοριζόμαστε στις εξωτερικές εκδηλώσεις. Ο Χριστός όμως δεν παραμένει στην Κυριακή των Βαΐων όπως εμείς. Δεν περιορίζεται στο πανηγύρι. Οι τιμές της υποδοχής δεν τον συγκινούν. Τον αφήνουν αδιάφορο. Αυτός προχωρεί προς το πάθος, προς τον Σταύρωμα. Επείγεται να σταυρώσει την αμαρτία για να θανατώσει τον θάνατο και ν’ αναστήσει τον άνθρωπο.
            Αν θέλουμε να μη χάσουμε από τα μάτια μας τον Χριστό, πρέπει να τον ακολουθήσουμε
Έκ  βαΐων  και κλάδων ως εκ θείας εορτής εις θείαν μεταβάντες εορτήν προς σεβασμίαν τον Χριστόν παθημάτων, πιστοί συνδράμωμεν, τελετήν σωτήριον…».
Δεν είναι αρκετό να κατοπτεύσωμεν το πάθος αν θέλουμε να συναντηθούμε με τον Χριστό. Πρέπει να σταυρωθούμε και να συνταφούμε μ’ Αυτόν.
Μ. ΔΕΥΤΈΡΑ: Δευτέραν εύαν την Αιγυπτίαν
Η πορεία προς  συνάντηση με τον Κύριο πλησιάζει στο αποκορύφωμά της  με την Μ. Εβδομάδα.
«Τη Αγία και Μ. Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου παγκάλου Ιωσήφ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηραθείσης συκής».
Η γυναίκα του Φαραώ προσπάθησε να εκμαυλίσει τον Ιωσήφ ,και εκείνος για μια στιγμή αντιμετώπισε το δίλημμα ή να φύγει γυμνός αφήνοντα πίσω τα ρούχα του η για να μην χάσει τα ρούχα του, να υποστεί τον εκμαυλισμό.
Τώρα που πρέπει να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο πάθος, θα αντιμετωπίσουμε και εμείς το δίλημμα        : η θα προχωρήσουμε μαζί του γυμνοί αφήνοντας πίσω μας πολλά πράγματα του κόσμου που προσπαθεί να μας διαφθείρει ή να τον εγκαταλείψουμε για μια εύκολη και άνετη ζωή.
Στη ζωή μας είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε διαρκώς επιλογές ανάμεσα στην κοσμική επιτυχία και την ακεραιότητα μας, ανάμεσα στη δυνατότητα να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας οποιαδήποτε στιγμή και την ανθρώπινη παρουσία στη ζωή μας, ανάμεσα στον  Θεό και τον μαμωνά.
            Βέβαια σαν γνήσια παιδιά της εποχή μας θέλουμε και τα δύο. Θέλουμε να έχουμε σύντροφο για να λιγοστεύει τη μοναξιά μας, αλλά να μην είμαστε και υποχρεωμένοι να σκεφτούμε και τις δικές του ανάγκες.
Θέλουμε να είμαστε του Χριστού που είπε: «ει εμέ εδίωξαν  και υμάς διώξουσιν» και ταυτόχρονα να είμαστε τέλεια βολεμένοι.
Θέλουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί  και ταυτόχρονα    να έχουμε όλες τις ανέσεις και να μένουμε αδιάφοροι στη δυστυχία των άλλων ανθρώπων.
Ο κόσμος προσπαθεί με κάθε τρόπο  να μας πάρει με το μέρος του όπως άλλοτε η Αιγυπτία τον Ιωσήφ. Χρησιμοποιώντας  ακαταμάχητα επιχειρήματα- αυτοκίνητο- εξοχικό- σκάφος αναψυχής- και προσθέτει: δεν μπορείς να επιζήσεις με τον Σταυρό στο χέρι, όταν  όμως ενδίδουμε σ’ αυτόν  τον εκμαυλισμό, τότε δεν μπορούμε να κινηθούμε και να ακολουθήσουμε τον Χριστό και τον χάνουμε. Και τότε η ζωή μας γίνεται σαν την ξηρανθείσα συκή, άκαρπη, χωρίς Χριστό, χωρίς φως,  νόημα , καταραμένη.
Μ .ΤΡΙΤΗ:
Ο Χριστός καταδίκασε κάθε μορφή κακίας και αμαρτίας χρησιμοποιώντας παραβολές ή άλλους τρόπους, ποτέ όμως δεν καταδίκασε το συγκεκριμένο αμαρτωλό που βρισκόταν κοντά Του. Αντίθετα τον αντιμετωπίζει με συμπάθεια και επιείκεια και συχνά με τρυφερότητα.
Υπάρχει όμως ένα είδος αμαρτωλού ανθρώπου  τον οποίο  ο Χριστός καταδίκασε άμεσα και προσωπικά : τον υποκριτή!
Στο Ευαγγέλιο της Μ. Τρίτης ο Χριστός κεραυνοβολεί του Γραμματείς και τους Φαρισαίους, τους καθώς πρέπει ευσεβείς της εποχής ανθρώπους  για τη υποκρισία τους. Και δεν διστάζει να  χρησιμοποιήσει εναντίον τους  βαρείς χαρακτηρισμούς.
Από το Ευαγγελικό αυτό απόσπασμα φαίνεται καθαρά, ότι ο Χριστός δεν βλέπει αυτούς τους ανθρώπους να βρίσκονται κοντά Του ή να έχουν κάποια σχέση μ’ Αυτόν, γι΄ αυτό και η Εκκλησία στην πορεία μας για τη συνάντηση ε τον αναστημένο Χριστό μας υπενθυμίζει για μια ακόμα φορά πως σύμφωνα με την δήλωση του ίδιου του Χριστού αυτή η συνάντηση μπορεί να δυνατή για τους τελώνες  και τις πόρνες, αλλά είναι εντελώς αδύνατη για τους υποκριτές.
«Τη αγία και Μ. Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής της εκ του ι. Ευαγγελίου μνείαν ποιούμεθα» λέει το συναξάρι την ημέρας.
-Γιατί όμως αυτή η «μνεία» της παραβολής των Δέκα Παρθένων;
Ήδη από την πρώτη ημέρα της Μ. Εβδομάδας έχει εισαχθεί  η εικόνα του Χριστού- Νυμφίου που έρχεται «εν τω μέσω της νυκτός», όπως και την παραβολή των δέκα Παρθένων, και όποιον βρίσκει «γρηγορούντα» τον συμπεριλαμβάνει στον Νυμφώνα, στην Βασιλεία Του, ενώ αποκλείει εκείνον που βρίσκει «ραθυμούντα».
Ο Νυμφίος έρχεται πάντοτε-κάθε μέρα-ώρα και στιγμή της ζωής μας. Κάθε στιγμή ο Θεός μας προσφέρει μια μοναδική- ανεπανάληπτη ευκαιρία για να Τον πλησιάσουμε. Θα μας  δοθούν άπειρες καινούργιες ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν θα ξανάρθει μια ευκαιρία που χάσαμε!
            Κάποτε ο Νυμφίος μπορεί να έλθει με την ευκαιρία να δείξουμε ευαισθησία στον άνθρωπο που βρίσκεται πλάι μας., η  να δείξουμε κατανόηση και συγκατάβαση στον άνθρωπο που φέρεται άδικα για κάποιον κάπου.. κ. ο. κ.
Ο Νυμφίος λοιπόν έρχεται με άπειρες καθημερινές ευκαιρίες σε κάθε στιγμή τη ημέρας, αλλά τις πιο πολλές φορές «εν μέσω της νυκτός», σε σχέση με τη δική μας εγρήγορση.
Η νύχτα αυτή δεν είναι εκείνη που φέρνει η δύση του ηλίου, αλλά εκείνη που δημιουργούν τα τυφλωμένα μάτια μας, που  βλέπουν μέσω την καθημερινότητα της ζωής, ενώ αδυνατούν να δουν τη θ. πραγματικότητα.
Βέβαια ο Χριστός δεν βρίσκεται μέσα σ΄ αυτό το ελάχιστο μέρος της πραγματικότητας, που βλέπουν τα να τυφλωμένα μάτια μας.
Αυτός πλημμυρίζει ένα άλλο τεράστιο, φωτεινό και υπέροχο μέρος της βασιλείας του Θεού. που μπορεί να είναι προσιτή στον άνθρωπο  αν είναι γρηγορών. «Βλέπε ουν ψυχή μου μη το ύπνω κατανεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς».
Μ.ΤΕΤΑΡΤΗ:
            Για μια ακόμη φορά στην πορεία για την συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό παρουσιάζεται το θέμα της πόρνης γυναίκας που  η αμαρτωλότητά της δεν της αποκλείει τη δυνατότητα να πλησιάσει τον Χριστό και να αισθανθεί την λυτρωτική παρουσία Του.
            Και στις δύο περιπτώσεις που παρουσιάζεται το θέμα, η σωζόμενη πόρνη αντιπαραβάλλεται με τον φιλάργυρο που κατά τα άλλα είναι ένας καθώς πρέπει άνθρωπος και που τελικά κατακρίνεται.
            Στην υμνολογία της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών που είναι αφιερωμένη  στην οσία Μαρία την Αιγυπτία ένας κανόνας αναφέρεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, στην οποία ο Χριστός  παρουσιάζει την τρομερότερη περιγραφή της κολάσεως.
Χορωδία- «ουκ έστιν  η β. τ. Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και άσκησις συν αγιασμώ» λέει το δοξαστικό αυτής της ημέρας. Οπότε κανείς πλούσιος δεν εισέρχεται σ’ αυτή. αλλ’ όσοι τους θησαυρούς αυτών εν χερσί πενήτων αποτίθενται. Τα ίδια λέει και ο Δαβίδ λέγοντας; Δίκαιος  ανήρ ο ελεών όλην την ημέραν».
            Είναι αξιοσημείωτο, ότι το τροπάριο αυτό θεωρεί ξεκάθαρα τον πλούτο αδικία και θεωρεί δίκαιο άνθρωπο εκείνον που αποθέτει τους θησαυρούς του στα χέρια των πενήτων.
            Αν η βάση της αμαρτίας για τον Χριστό είναι η έλλειψη αγάπης του ανθρώπου για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ο πλούσιος δείχνει έλλειψη και της μιας και της άλλης.
            Ο πλούσιος είναι ο άνθρωπος που έχει μεταθέσει την αγάπη του από τον Θεό στους θησαυρούς του, από τη κτίση στα κτίσματα. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεταθέσεως της αγάπη του από τον κτίση στα κτίσματα, ο πλούσιος δεν έχει τη δυνατότητα όχι ν’ αγαπήσει, αλλά ούτε και να παρατηρήσει τον συνάνθρωπό του, όπως με τον πλούσιο της γνωστής παραβολής.
Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο των υλικών πραγμάτων που κουβαλάμε μαζί μας, τόσο πιο δύσκολο είναι να συμπορευτούμε με τον Χριστό που ελαφρός καθώς είναι από κάθε εγωκεντρικό φορτίο προχωρεί και μας αφήνει πίσω φορτωμένους θλιβερά υποζύγια.
            Μ. ΠΕΜΠΤΗ: Ύμνος «ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης..».
            «Τη αγία και Μ. Πέμπτη οι άγιοι Πατέρες παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρα τινά εορτάζομεν: τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μ. Δείπνον, την υπερφυά προσευχήν και την προδοσίαν αυτήν».
            Η Θ. Ευχαριστία είναι το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας, γιατί είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο της βιώσεως την κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό και τον συνάνθρωπο με ολόκληρο το σώμα του Χριστού.
            Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας λέγεται Κοινωνία και είναι πραγματικά, γιατί δι’ αυτού κοινωνούμε με τον Χριστό και μετέχουμε της σαρκός του και της θεότητός Του και κοινωνούμε και μεταξύ μας και ενωνόμαστε, αφού όλοι μεταλαμβάνουμε ενός ‘αρτου  και γινόμαστε όλοι ένα σώμα.
            Η Θ. Ευχαριστία είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο της συναντήσεως του ανθρώπου με τον Χριστό, αλλά μόνο στο ποσοστό που προσερχόμαστε έχοντας καθαρίσει τις καρδιές μας από τον εγωκεντρισμό μας.
            «τη μυστική  εν φόβω τραπέζη προσεγγίσαντες καθαραίς ταις ψυχαίς το άρτον υποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες  τω Δεσπότη». (Οικ.  ορθ. Μ. Πέμπτης)
            Όταν δεν κοινωνούμε με τον συνάνθρωπο δεν μπορούμε να κοινωνήσουμε με τον Θεό. Γι΄ αυτό η παράδοση μας ήθελε να συμφιλιώνονται πρώτα κανείς και να ζητάει συγγνώμη από γνωστούς συγγενείς και φίλους.
            Συναντάμε πολύ λίγο ή καθόλου  τον Χριστό στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, γιατί πολύ λίγο ή καθόλου κάνουμε αυτή την απαραίτητη προπαρασκευή.
            Προσερχόμαστε για να συναντήσουμε τον Χριστό, όταν μέσα στην καρδιά μας  έχουν απορρίψει σχεδόν την ανθρωπότητα  τον ένα ή τον άλλο και με μια δαιμονική έπαρση δοξάζουμε τον Θεό που δεν μας έκανε σαν τους άλλους ανθρώπους που κλέβουν, που ασωτούν, που βλασφημούν και ιδιαίτερα  σαν το δείνα ή τη δείνα κ.ο,κ. που κάνει αυτή ην αμαρτία. Και προσερχόμενοι έχουμε τη ψευδαίσθηση, ότι συναντάμε τον Χριστό, ενώ δεν συναντάμε παρά τον αυτοθεωμένο εαυτό  μας, όπως ο Ιούδας στο Μ. Δείπνο. 
            Ο Χριστός πριν από τον Μ. Δείπνο ζώστηκε το λέντιο και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Ο δρόμος που οδηγεί στην κοινωνία με τον Θεό περνάει από την πύλη της ταπεινώσεως.
            Το Θεό δεν θα τον συναντήσουμε καβάλα στο άλογο. Για να τον συναντήσουμε πρέπει να ξεκαβαλικέψουμε. Δεν θα τον συναντήσουμε αν τον αναζητήσουμε με την διάθεση του σοφού .Ο Μωυσής έπρεπε να βγάλει τα παπούτσια του για να πλησιάσει την φλεγόμενη βάτο.
            Χωρίς την προπαρασκευή της ταπεινώσεως και της κοινωνίας με τον συνάνθρωπο όχι μόνο δεν θα συναντήσουμε τον Χριστό στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αλλά μόλις στρέψουμε τα νώτα στο Άγιο Ποτήριο θα αρχίσουμε όπως ο Ιούδας   θα προδίδουμε τον διδάσκαλο σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.
            Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
            Η λειτουργική ζωή δεν είναι μια παράσταση του την παρακολουθούμε ως θεατές, αλλά μια ευκαιρία για να έχουμε κάποια γεύση της Β. τ. Θεού.
            Είναι μια ευκαιρία για τη βίωση ενός γεγονότος. Μας δίνει την ευκαιρία για να βιώσουμε πραγματικότητες υπερχρονικές.
            Η Β. τ. Θ. είναι ίνα διαρκές παρών.
            Γι’ αυτό τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται η λειτουργική ζωή δεν είναι ιστορικές αναμνήσεις, αλλά διαρκείς πραγματικότητες.
           
            Για να βιώσουμε αυτό το σήμερον πρέπει να συμμετάσχουμε στο γεγονός. Πρέπει να κι’ εμείς να δεχόμαστε το άγγελμα του αγγέλου πως ο Χριστός θα σαρκωθεί μέσα μας και να λέμε σαν την Θεοτόκο «γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου. Πρέπει ο κι εμείς ν’ αναβαίνουμε στο Θαβώρ για να δούμε τη δόξα Του και τέλος πρέπει κι εμείς ανεβαίνουμε στο σταυρό όπου θα σταυρώσουμε τον εγωκεντρισμό μας και θα βάζουμε στον τάφο, όπου Εκείνος θάβεται, νεκρωμένο τον παλιό εαυτό μας για να αναστηνόμαστε νέοι άνθρωποι μαζί Του.
            Αλλά ενώ κατά τον ψαλμωδό όταν ο Χριστός έπασχε «τα πάντα συνέπασχον τω τα πάντα κτίσαντι» και «πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβο, θεωρούσα εν σταυρω κρεμάμενο»,  «και ο ήλιος εσκοτίζετο και γης τα θεμέλια συναταράττετο» για μας τους ανθρώπους έγινε πολύ δύσκολο να συμπάσχουμε με Εκείνον και να συμμετάσχουμε στην αγωνία Του.
            Σε μας είναι πολύ δύσκολο να σταυρώσουμε τον ναρκισσισμό μας στο σταυρό της αγάπης για τον πλησίον.
            Γι’ αυτό αν και συχνά δίνουμε μεγαλύτερες υποσχέσεις στον Χριστό και λέμε  σαν τον Πέτρο «καν δέη με συν σοι αποθανείν ου μη σε  απαρνήσομαι, αρκεί η πίεση μιας παιδίσκης για να πούμε σαν και εκείνον «ουκ οίδα τον άνθρωπο».
            Παράλληλα αρκεί η απειλή να χάσουμε κάποια μικρή άνεση ή ελπίδα μιας μικρής ευχαριστήσεως για να  ξεχάσουμε την χριστιανική μας ακεραιότητα λέγοντας  τα γνωστά: «δεν βαριέσαι, εγώ θα φτιάξω τον κόσμο;»,
            Έτσι όταν η αγάπη σταυρώνεται από τον εγωισμό, ο Ιησούς που «τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται» στρέφει το βλέμμα του σε μας και μας λέει με παράπονο  «ιδού έρχεται ώρα, και νυν ελήλυθεν, ίνα σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε».
            Πραγματικά έρχεται ώρα που όλοι μας εγκαταλείπουμε το δρόμο της αγάπης και της προσφοράς για να βολευτούμε ο καθένας μας στη βολική γωνιά του, και Εκείνος μας λέει πάλι με παράπονο, όπως έλεγε στους κοιμωμένους μαθητές «καν μίαν ώραν ουκ ισχύσητε, αγρυπνήσαι μετ’ εμού, πως επηγγείλατε αποθνήσκεις δι’ εμέ;»
            Κι’ όταν εμείς οι στυλοβάτες της Εκκλησίας εγκαταλείπουμε τον Χριστό τόσο εύκολα, βλέπουμε να στέκονται «παρά τω σταυρώ» μερικές γυναίκες «η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή».
            Οι αδύνατοι και απλοί που πολλές περιφρονούμε είναι εκείνοι που χωρίς μεγαλοστομίες στέκονται πλάι Του στο καθημερινό σταύρωμά Του.
            Αν όμως θέλουμε να συντήσουμε τον αναστημένο Χριστό πρέπει να συμπορευτούμε μαζί Του προς τον σταυρό, εκεί που Εκείνος θα σταυρώνεται για τις δικές μας αμαρτίες, να σταυρώνουμε και μείς τα δικά μας πάθη «τας αισθήσεις ημών καθαραίς τω Χριστώ παραστήσωμεν, και ως φίλοι τας ψυχάς ημών θύσωμεν δι’ αυτόν, και μη ταις μερίμναις του  βίου, συμπνιγώμεν ως Ιούδας».
            Και αν δεν έχουμε τη δύναμη   να καθαρίσουμε τις καρδιές μας από τα πάθη μας που θέλουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και τον Θεό για την ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών, ας  βοήσουμε σαν τον Μωυσή από τα βάθη της καρδιάς μας : «Κύριε ο τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, και τον εν αίματι χείρας  μολύναντα, συν αυτώ και ημάς που πνευματικά σκοτώνουμε καθημερινά τον αδελφό μας, καταρίθμησον, ως αγαθός και φιλάνθρωπος».
            Μ. ΣΑΒΒΑΤΟΝ.
            Η ζωή του πιστού πρέπει ν’ αρχίσει και να παραμένει μια διαδικασία θανάτου και αναστάσεως
            Το βάπτισμα είναι η αρχή και η δραματοποίηση αυτής της σταυροαναστάσιμης διαδικασίας που πρέπει να κυριαρχεί στη ζωή του χριστιανού.
            «Συνταφέντος σοι δια του βαπτίσματος  Χριστέ ο Θεός ημών, της αθανάτου ζωής ηξιώθημεν τη αναστάσει σου».
Κάθε μέρα πρέπει να θάβουμε τον παλαιό άνθρωπο που  θέτει ως κέντρο τον εαυτό του  κόσμου και που όλους τους βλέπει αντικείμενα και μέσα με τα οποία θα ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, και κάθε μέρα με τη χάρη του Θεού, πρέπει να  ξεπεταγόμαστε από τον τάφο ανανεωμένοι με την αγάπη του Χριστού, με την επιθυμία της προσφοράς  του εαυτού μας στο θεό και στον συνάνθρωπο.
            Αλλά πολύ συχνά αντί να θάψουμε τον παλαιό εαυτό μας  θάβουμε Εκείνον            που θα αναστήσει τον νέο. Κάνουμε την καρδιά μας μνήμα, βάζουμε εκεί  μέσα «άπνουν  και νεκρό Εκείνον  που  είναι η ίδια η ζωή.
            Οπότε  όταν νεκρώσουμε την πηγή της ζωής, νεκρωνόμαστε εμείς οι ίδιοι, και αδειάζει η ζωή μας από την παρούσα του Θεού και του συνανθρώπου.
            Και τότε αναζητούμε μάγους, γκουρού, εξορκιστές και κάθε  μορφή απόδρασης και στο τέλος πεθαίνουμε από ανία.
            Οι μαθητές  και οι φίλοι του Χριστού όταν είδαν τον Κύριό τους «άπνουν νεκρόν»  εσπαράττοντο τη ρομφαία της λύπης.
            Η Θεοτόκος «θρήνον  συνεκίνει», έκλαιε πικρώς αναβόα δακρυρρόους θρήνους… ύμνους  κλαύσατε και θρηνήσετε συν  εμοί».
            «Ύμνους Ιωσήφ και Νικόδημος επιταφίους άδουσι Χριστώ νεκρωθέντι». «θεωρήσαντες  αυτόν  νεκρόν, γυμνόν, ευσυμπάθητον θρήνον  αναλαμβόντες οδυρόμενοι  έλεγον. Οίμοι γλυκύτατε Ιησού, έδυς φωτουργέ και συνέδυ το φως ηλίου».
            Αν με αυτούς τους συνταρακτικούς θρήνους εκφράζουν οι μαθητές τον πόνο τους για τον σωματικό θάνατο του Κυρίου τους, πόσο θα πρέπει να λυπούμαστε εμείς και πως πρέπει να θρηνούμε, όταν διαπιστώνουμε , ότι ο της ζωής ταμίας, έχει πεθάνει μέσα μας. κι’ ότι η καρδιά μας έχει γίνει βαριά πέτρινη πλάκα που τον σκεπάζει;
            Όσο κι αν μας έχουν  νεκρώσει τα πάθη ας μην απελπιζόμαστε, όσο κι αν είμαστε νεκρωμένοι από την αμαρτία, γιατί Εκείνος ήλθε για τους καθημένους «εν  χώρα και σκιά θανάτου» , θα σπάσει   με τη δύναμη της αγάπης του τη σκληρότητα της πέτρας απ’ τα πάθη     καρδιάς μας και θα πεταχτεί από τον τάφο του φωτεινός, γλυκύς, ταπεινός και θα νοιώσουμε τη λυτρωτική παρουσία Του.
            Αν δεν τον ακολουθήσουμε στη χθεσινή ταφή και ανάσταση, ας τον ακολουθήσουμε στη σημερινή, αλλά ας  μην το αναβάλλουμε  για την αυριανή, γιατί κάθε αναβολή οδηγεί στην αβεβαιότητα για την τελευταία ευκαιρία μας αν συναντήσουμε τον αναστημένο  Κύριο.
            Και έρχεται η ημέρα της σιγής της μεγάλης αναμονής, της προσδοκίας. Η ημέρα της αναπαύσεως, το Σάββατο.
            Ο Κύριος βρίσκεται στον τάφο, είπε το «τετέλεσται». Τελείωσε τα έργα του, όπως ο δημιουργός, και τώρα τελεί τον αιώνιο σαββατισμό, την κατάπαυση. «Και κατέπαυσεν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού, ων εποίησε , ότι εν αυτή κατάπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ων ήρξατο ο Θεός ποιήσαι».
            Το Σάββατο εκείνο της δημιουργίας, το νομικό Σάββατο, προετύπωνε το Σάββατο  το του Κυρίου. Την ανάπαυση στον τάφο. «αναπεσών εκοιμήθη ως λέων».
            Σιγή λοιπόν, σιγή δέους προ του κοιμωμένου Κυρίου. « Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόπου και μηδέν γήινον εν ευατή λογιζέσθω».
            Η Σιγή όμως αυτή είναι θρήνος και κοπετός για το θάνατο και τον Άδη.
            Ο ζων νεκρός συντρίβει τας πάλας του και λυτρώνει τους απ’ αιώνος δεσμίους. Με τον θάνατό Του θανατώνει τον θάνατο.
            Στο διπλό αυτό  σκηνικό μας μεταφέρουν τα τροπάρια του Μ. Σαββάτου τα οποία θα ακούσουμε στη συνέχε
            Το Μ. Σάββατο είναι το προανάκρουσμα της ελπίδας της Ανάστασης. Ο τάφος, προθάλαμος της εγέρσεως. Με την νεκρική σιγή συμπλέκονται τα προεόρτια της χαράς της ενδόξου και λαμπράς  ημέρας της Αναστάσεως.
            Σαν επίκληση και σαν εγερτήριο προς τον κοιμώμενο Κύριο, αλλά και σαν προεόρτιος παιάνας χαράς αντηχεί στους ιερούς ναούς μας το προφητικό:
            «Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις+ εν πάσι τοις  έθνεσιν».
            Αγαπητοί,
            Όσοι αντέχουν, όσοι ζουν με το άγιο πάθος της αγιότητας, αυτοί οι λίγοι και οι σπάνιοι ίσως μέσα στον άσωτο 21^ο αιώνα, όσοι από μας  με κάποια διάθεση βηματισμού προς τον στόχο αυτής της πορείας, αναβαίνουν στα Ιεροσόλυμα μαζί με τον Χριστό- συμπορεύονται.
            Γνωρίζουν πως θα υποφέρουν αλλά είναι ικανοποιημένοι γιατί είναι φίλοι του Νυμφίου, «υμείς φίλοι μου εστέ».
            Θα μπουν μαζί Του στον τάφο, αλλά έχοντας μέσα τους άσβεστο το χαροποιό φως της Αναστάσεως.
            Αυτό είναι το μέγα κλέος της Εκκλησίας μας: μέσα από τα δάκρυα, την αγωνία των παθών, την οδύνη του σταυρού, να ζει αδιάκοπα τη χαρά της ανάστασης και ν’ αγωνίζεται αυτή η χαρά την μεταγγίσει και μέσα  στον σύγχρονο κόσμο που πονά και αγωνιά.
            Το λοιπόν αδελφοί μου καλή, Μ.  Εβδομάδα και καλή Ανάσταση.

Ομιλία εκφωνηθείσα στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Πατρών την Δευτέρα 7 Απριλίου 2025