Ξεκαθαρίσματα - Αλεξανδρεύς

Ξεκαθαρίσματα

Αλεξανδρεύς

Μόλις ξάπλωσα στη γωνιά μου. Μερικοί αποκοιμήθηκαν ήδη. Είμαστε πολλοί 12 άντρες, ο ένας δίπλα στον άλλον. Καθυστέρησα λίγο για να ξεπλύνω με το νερό της στέρνας τα σκονισμένα πόδια μου. Δεν ήθελα να τρέξω πρώτος. Μου φάνηκε ανάρμοστο. Τα λόγια του Ραββί στο δρόμο, μου ξαναθύμησαν την αξία να είσαι έσχατος. Έτσι μόλις τέλειωσα με το πλύσιμο πέρασα με προσοχή πάνω από τους κοιμισμένους και τους μισοκοιμισμένους συντρόφους μου. Ο Ραββί θα πλαγιάσει αλλού. Ίσως να μην πλαγιάσει και καθόλου…

Εγώ, κουλουριάζομαι εδώ στην άκρη και τραβάω ως ψηλά το στρωσίδι. Δεν είναι που κρυώνω. Τόσοι άντρες ο ένας δίπλα στον άλλο φτάνουν για να ζεστάνουν το χώρο. Μα ψάχνω κάποιου είδους απομόνωση.

Μόλις ξαπλώσεις να ξεκουράσεις το κορμί να! ξεπετάγονται οι σκέψεις να σε κυριεύσουν. Δύσκολη μέρα η σημερινή. Ώρες ώρες έλεγα πώς δεν θα τα βγάλω πέρα. Μα έκανα κουράγιο. Περπατούσα δίπλα του για να του δείχνω πως είμαι εκεί γι αυτόν. Βλέπεις δεν φεύγει ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου ο λόγος του: «Είναι το τελευταίο Πάσχα που θα κάνω μαζί σας». Και το Πάσχα πλησιάζει ανησυχητικά. Ρουφώ κάθε στιγμή της παρουσίας του.

Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να πάει στο ναό. Δεν πηγαίναμε συχνά εκεί. Τον περισσότερο καιρό, τα τρία χρόνια, τριγυρίζαμε στη Γαλιλαία. Ψάχνω να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρισκόμουν εκεί. Αδύνατο να θυμηθώ. Θυμάμαι μόνο την ιστορία που είχα ακούσει όταν πήγε δώδεκα χρονώ παιδί. Όταν τον χάσανε η μάνα του κι ο Ιωσήφ και τον βρήκαν μέρες μετά να διδάσκει τους δασκάλους του Νόμου και να τους έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό.  Σήμερα δεν το ‘χε σκοπό να μπει στο ναό. Γύρω, στην αυλή του ναού, ο κόσμος χαλάει από τα βελάσματα. Αρνιά, πολλά αρνιά, χρονιάρικα. Χωρισμένα με πρόχειρο τρόπο ανάλογα με τον έμπορο. Πλησιάζει το Πάσχα και σύμφωνα με το Νόμο κάθε οικογένεια πρέπει να φέρει εδώ το αρνί της να ευλογηθεί από τους ιερείς. Μερικές γλιτώνουν το διπλό κόπο αγοράζοντας το αρνί επιτόπου. Είναι λιγάκι ακριβότερο γιατί οι έμποροι εκμεταλλεύονται την περίσταση. Κάποιοι λένε ότι οι γραμματείες και οι φαρισαίοι που είναι υπεύθυνοι βγάζουν και αυτοί κομμάτι από τα κέρδη και κάνουν τα στραβά μάτια. Ιερό εμπόριο. Ο δάσκαλος παίρνει από την άκρη ένα πεταμένο σκοινί. Ίσως περίσσεψε από ένα αρνί που πουλήθηκε πριν λίγο. Το διπλώνει στα δυο σα φραγγέλιο. Έπειτα προχωράει στους πάγκους των εμπόρων. Χτυπά με δύναμη το σκοινί σπρώχνοντας το τραπέζι πέρα. Τα ασημένια νομίσματα κυλάνε στο χώμα. Οι έμποροι τον κοιτούν  ξαφνιασμένοι, απορημένοι. Έπειτα σαν το κυνηγάρικο σκυλί ορμάνε να μαζέψουν τα νομίσματα. Νέοι και γέροι κουτρουβαλούν στο χώμα κυνηγώντας το ασήμι. Ο δάσκαλος μιλά αυστηρά: «Κάνατε το σπίτι του πατέρα μου μαγαζάκι!» Κι όλο πλησιάζει σε άλλον και έπειτα σε άλλον κάνοντας το ίδιο. Πότε ξανά δεν τον έχω δει σε αυτή την κατάσταση. O ήρεμος και γλυκός δάσκαλος είναι τώρα ο αυστηρός υπερασπιστής του νόμου. Είναι το αφεντικό που διώχνει από την περιουσία του τους κλέφτες που τη λυμαίνονται. Γίνεται φασαρία. Κόσμος μαζεύεται. Πολλοί κουνάνε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. Τα αρνιά ταραγμένα από το θόρυβο βελάζουν όλο και δυνατότερα.

Στην είσοδο του ναού προβάλλουν φαρισαίοι. Είναι μαζί με το ιερατείο του Ναού. Κοιτάζουν τους εμπόρους, προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Έπειτα τους γνεύουν με ένα καθησυχαστικό νεύμα. Αυτοί είναι τα αφεντικά. Ξέρουν να χειρίζονται ταραχοποιούς κι επαναστάτες. Εκείνη την ώρα ανησυχώ περισσότερο. Δεν είναι λίγοι οι ταραχοποιοί που παραδόθηκαν από το ίδιο το ιερατείο στον εκάστοτε ρωμαίο τοπάρχη για να τιμωρηθούν. Φοβάμαι γι αυτόν. Έπειτα το φόβο μου φουντώνει μια σκέψη: «Το τελευταίο Πάσχα που θα είμαι μαζί σας!»

 Ο δάσκαλος έχει τραβηχτεί πιο πέρα. Μερικοί φαρισαίοι τον πλησιάζουν και ανοίγουν μαζί του κουβέντα. Το βλέμμα τους με ψεύτικη ευγένεια προσπαθεί να κρύψει το μίσος που νιώθουν γι αυτόν. Τον ρωτούν με ποια εξουσία ανακατεύεται στο ναό. Εκείνος απαντάει την ερώτηση με μία δικιά του. Αν απαντήσουν αυτοί λέει θα τους απαντήσει και αυτός. Οι φαρισαίοι τα βρίσκουν σκούρα. Αποφεύγουν την απάντηση και ο δάσκαλος αρνείται να απαντήσει και αυτός με τη σειρά του. Έπειτα έρχονται άλλοι, οι Σαδδουκαίοι. Νομίζω ότι αυτοί θέλουν να αποδείξουν στους πρώτους πως θα τα καταφέρουν καλύτερα. Ξεκινάνε με μια περίεργη ιστορία με μια γυναίκα που τάχα την παντρεύτηκαν ακολουθώντας κατά γράμμα το Νόμο εφτά αδέρφια με τη σειρά. Ζητούν να μάθουν σε ποιον θα ανήκει στην Βασιλεία των Ουρανών. Στην πραγματικότητα θέλουν να αποδείξουν ότι δεν βγάζει νόημα η ύπαρξη της Βασιλείας. Ο δάσκαλος τους επιτιμά. Σκέφτονται με λάθος τρόπο. Αδέρφια λέει θα είμαστε όλοι στη βασιλεία των ουρανών σαν τους αγγέλους. Οι φαρισαίοι ξανάρχονται με άλλα ερωτήματα. Ο Ραββί υπομονετικά εξηγεί. Με ιστορίες. Με παραδείγματα. Με αγάπη. Μα εκείνοι μισούν. Μοιάζουν έτοιμοι να πιαστούν από έναν λόγο του και να τον παγιδέψουν. Τα πράγματα μετά θα είναι πιο εύκολα γι αυτούς. Η αλήθεια, η όποια αλήθεια, θα γίνει όπλο στα χέρια του Νόμου. Όχι του θείου! Του ανθρώπινου. Όποιος διαφωνεί μαζί του δε θα χάσει την αιώνια ζωή. Θα χάσει κι ετούτη!

Ο δάσκαλος νιώθει πως είναι η ώρα να τους τα πει έξω από τα δόντια. Σηκώνει ένα άλλο φραγγέλιο και τους χτυπά. Όχι εκείνο των ρωμαίων στρατιωτών. Ούτε καν το διπλωμένο σκοινί που χτύπησε τα τραπέζια πριν λίγο. Είναι το φραγγέλιο της αλήθειας. Κάθε της άκρη ένα παράδειγμα της υποκρισίας τους. Κάθε παράδειγμα με ένα μικρό μολύβδινο άκρο. Μια μικρή λεξούλα που όλοι οι μυαλωμένοι Ιουδαίοι σκέφτονται αλλά κανείς δεν τολμά να τους πετάξει στα μούτρα: Ουαί! Ουαί! Ουαί!

Φράση τη φράση τους ξεμπροστιάζει μπροστά στα μάτια όλων! Αποδεικνύει, με περίτρανο τρόπο, το μεγάλο τους αμάρτημα. Την υποκρισία. Την προσπάθεια να δείξουν ότι κοροϊδεύουν τον Νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Δηλαδή το Θεό. Τα «ουαί» δεν λένε να τελειώσουν. Όταν φτάνουν στο τέλος οι Φαρισαίοι αποσύρονται με τα πρόσωπα πιο σκοτεινιασμένα από ποτέ.

Στο γυρισμό στη Βηθανία το απογευματάκι είμαστε όλοι αμίλητοι. Για μένα τίποτα καλό δεν προμηνύει το σημερινό ξεκαθάρισμα. Φοβάμαι. Τον βλέπω ήρεμο και αποφασιστικό να προχωρά δίπλα μου. Ψελλίζω την προσευχή που μας δίδαξε. Κομπιάζω στο «γενηθήτω το θέλημά Σου». Αναπαύομαι στην κραυγή: «Και μη εισενέγκεις ημάς εις Πειρασμόν». Τα μάτια μου κλείνουν. «Ρύσαι…

 

1^ο μέρος ΕΔΩ
3^ο Μέρος ΕΔΩ