Έχω εξομολογήσει ιερόδουλη που μου είπε τη ζωή της και έκλαιγα…

Ο πρωτοπρεσβύτερος Θωμάς Συνοδινός, προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού της Αθήνας αφηγείται: ο πατέρας μου ήταν φούρναρης στη Χώρα της Αμοργού, φτωχός αλλά λόγιος, την εποχή που το 40% του ελληνικού πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, αυτός ήταν συνδρομητής σε επιστημονικές εκδόσεις

«Ηταν ένα πρωινό, γύρω στο 1928-1930, την ώρα της αυγής, όταν ο πατέρας μου είχε τελειώσει το φούρνισμα και πήγαινε στα χωράφια. Καθώς περπατούσε, είδε έναν ξένο, με κιλότα κρητική και μπότες, να στέκεται σε ένα μπαλκόνι της Αμοργού και να κοιτά την ανατολή του ήλιου. “Καλημέρα σας, κύριε” του είπε. “Θαυμάζετε την Ανατολή;”. “Ναι”, απάντησε εκείνος, “και απορώ ποιος χρωστήρας ζωγράφου θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτά τα χρώματα”.

Η πρώτη κουβέντα έφερε τη δεύτερη, η δεύτερη την τρίτη και τότε ο πατέρας μου του είπε: “Ασφαλώς καφέ δεν έχετε πιει…”, πήγαν στο σπίτι, η μητέρα μου, του έβγαλε, αβγουλάκια τηγανητά, τυράκι, καφέ και συνέχισαν να κουβεντιάζουν για Πλάτωνα, Αριστοτέλη, για Χρυσόστομο και άλλους. Τον ρωτά ο “ξένος”: “Για τον Καζαντζάκη τι γνώμη έχεις;”. “Α”, του λέει ο πατέρας μου, Τι να σας πω; Διαβάζω τον Φτωχούλη του Θεού, λέω: Βρε παιδί μου, και θεολόγος μεγάλος είναι. Διαβάζω την Αναφορά στον Γκρέκο, σκέφτομαι: Μα αυτός ή είναι διχασμένη προσωπικότητα ή ψάχνει τον Θεό”. Πετάγεται τότε ο ξένος και του λέει: “Το δεύτερο, το δεύτερο είναι!”.

Τότε κατάλαβε ο πατέρας μου οτι ήταν ο ίδιος ο Καζαντζάκης που αργότερα έγραψε: “Δεν περίμενα να πάω σε ένα νησί των Κυκλάδων και να συναντήσω έναν φούρναρη-γεωργό που να μου μιλήσει με τέτοια ενάργεια για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, να μου απαγγείλει ολόκληρα κομμάτια από την Αλεξιάδα της Αννας της Κομνηνής».

Ο πατέρας μου ήταν φίλος με Κακριδή, Λίνο Πολίτη και τον σπουδαίο γάλλο ελληνιστή, Ζακ Λακαριέρ ο οποίος επισκεπτόμενος την Αμοργό θέλησε να δει τους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού.«Τον παρέπεμψαν στον πατέρα μου. Πράγματι, ήρθε και φιλοξενήθηκε μερικές μέρες στο φτωχικό μας και έγραψε μετά σε ένα βιβλίο για τα της επισκέψεώς του στην Ελλάδα: “Με φιλοξένησε ο φούρναρης. Εκεί του ζήτησα να πάμε σε μια αρχαία πόλη της Αμοργού, την αρχαία Αρκεσίνη. Με συνόδευσε, αλλά κάποια στιγμή όπως συζητούσαμε κάπου διαφωνήσαμε. Ο φούρναρης επέμενε γι’ αυτό και εγώ για εκείνο. Και όταν γύρισα στο Παρίσι πήγα στη Βιβλιοθήκη και διαπίστωσα ότι ο φούρναρης είχε δίκιο!”».

Το καλύτερο μας το άφησε τελευταίο, το 1986 ο Θωμάς Συνοδινός ήταν ο γενικός διευθυντής στο πολυτελές ξενοδοχείο Meridien στην Πλατεία Συντάγματος. Είχε ήδη διανύσει μια πολυετή καριέρα ως μάνατζερ σε ναυτιλιακές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και είχε μόλις δεχτεί μία πρόταση εργασίας στο εξωτερικό, με τεράστιες απολαβές, όταν αποφάσισε να χτυπήσει την πόρτα του εργοδότη του, Βαρδή Βαρδινογιάννη, για να του ανακοινώσει την απόφασή του:

«Σε έξι μήνες θα παραιτηθώ για να γίνω παπάς» του είπε. «Ο άνθρωπος έμεινε ενεός. Με έβαλε να καθίσω και άρχισε να συζητάει μαζί μου επί δύο ώρες προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν τρελάθηκα. «Η φλόγα της ιεροσύνης έκαιγε μέσα μου από παιδί, ήταν το όνειρό μου» “Ρε, να πας. Να γίνεις αυτό που θέλεις”.

«Κάπως έτσι, από διευθυντής στο Meridien με μισθό 300.000 δραχμών, βρέθηκα παπάς στον Βόλο, με 41.000 δραχμές τον μήνα, με τη σύζυγό μου να έχει εγκαταλείψει κι εκείνη τη δουλειά της για να με ακολουθήσει και με δύο μικρά παιδιά» λέει.

"Πολλές φορές λέω πως ίσως γινόμαστε πιο καλοί άνθρωποι από αυτά που ακούμε από τους ανθρώπους παρά από αυτά που θα ακούσουν εκείνοι από εμάς. Ποτέ δεν ξέρεις ένας άνθρωπος τι κρύβει μέσα του. Στον Βόλο έχω εξομολογήσει ιερόδουλη που μου είπε τη ζωή της και έκλαιγα…

Είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι καλός παπάς, να πιάσεις τον άλλον την ώρα που πονάει και να του δώσεις μια ανάσα.

by web