Προ του τέλους - Ο.Ν.

Προ του τέλους
 
Τίναξε πίσω το κεφάλι απότομα
γυρεύοντας τις σκέψεις να γκρεμίσει.
Του Ιούδα ἡ όψη, πληγή που κακοφόρμισε
στην χαίνουσα από καιρό ψυχή της.
 
Μαχαίρι ἡ ζήλια κοφτερό, αφανιστής του ονείρου.
Νά 'τανε - λέει - το σπλάχνο της του Διδασκάλου ακόλουθος!
Νά 'τανε…
Απτόητη το κουβάρι της η μοίρα ξετυλίγει
καθώς ὁ δήμιος, της ατίμωσης το ξύλο πελεκάει.
 
Σφαδάζει. Του άνομου γιου τα βογκητά
αντήχησαν στα σωθικά της.
Μα ποιος στο αφτί της φύτεψε ελπίδα πορφυρή
της Άνοιξης, της Πασχαλιάς μια μυροφόρα παπαρούνα;
 
-Μη μακαρίζεις άνθρωπο το τέλος του πριν δεις
και μη λυπάσαι για ό,τι αβάσταχτο στα μάτια σου φαντάζει.
Ὁ μαθητής, μ' ένα φιλί προδότης γίνεται,
μ' ένα "θυμήσου με", ὁ ληστής για το ξημέρωμα τό αβράδιαστο καλπάζει.
 
Ο.Ν.