Έαρ - Νίκος Παλουμπιώτης

Έαρ

Νίκος Παλουμπιώτης

Η Δρόσος της Άνοιξης ανεξήγητη

Ξένος στον τόπο Της – απροετοίμαστος
η άφθονος Πηγή
Άγγελοι συντρόφοι εξυμνούν τη συλλογή των κρίνων
Στις πρασιές των αρωμάτων όλα τα προφητέματα
Χαίρε η που βλαστάνεις την ευωδιά των αρετών
Χαίρε η εύοσμος της χάριτος νέου καιρού
Χαίρε που υπερμάχεσαι ορατού και αόρατου εχθρού
Οι ντάπιες προηγιασμένες του Μάρτη
Ωσαννά ο εξόριστος απ τις καρδιές των ανθρώπων
ο Ατελεύτητος
Το αφηνιασμένο σάλτο της
Πάνω απ την άβυσσο του ζόφου
Στην άλλη Άβυσσο της αμετρίας του ελέους Σου
Μακρυά μαλλιά, δάκρυα, αναφιλητά και νάρδος ανάκατα
Περιπεσούσα η επιγνούσα Θεόν
 
Σε δείπνο στερνό και μυστικό το αιώνιο Φως
Με βλέμμα ελεητικό μοιράζεται τροφή ουράνια
Αντίκρυ στο βλέμμα του δαιμόνου
     Η ώρα των σκιών
Σε ένα κομμάτι γης πίσω απ’ το φράχτη
Ψυχή που πενθεί θανάσιμα
Η ώρα  η ύστερη
Η μοναξιά του Έαρος στο ελαιώνα
Μόνος παλεύει με το σκότος
Στην εσχατιά της νύχτας η οικουμένη έρημη
Μόνο στον κήπο Φως – Μόνο στον κήπο
Σταγόνα τη σταγόνα ιδρώτας και αίμα
Κυλά στων κέδρων τον αιώνιο χείμαρρο
Φωτοειδής μορφή  εγκαρδιώνει
Φωτιές, σπαθιά και η σπείρα και το φιλί
Άφωνη πλάση στην ξερολιθιά του κήπου
   Βαρύ το χώμα
Εκεί οι πενταροδεκάρες της ατιμίας  πατημένη  οχιά
 
Άρον άρον σταύρωσον
Οι γραμματισμένοι και οι άλλοι και ο όχλος ο πληρωμένος
Ρανίδες αίματος φυτρώνουν στο σοκάκι του Απρίλη
Γονατίζει ο Ήλιος στο πέπλο της Βερονίκης
Στεφανωμένη μ’ αγκάθια η κεφαλή Του
Ανάμεσα ουρανού και γης
Υψώθηκε στον σκόρπιο αέρα
Χωρίς ήχο φωνής πόνος αμέτρητος
Στην ανοιχτωσιά των χεριών Του
Καρφωμένος ο αχός του απείρου
Ο ουρανός γεμάτος θόρυβο
Σκοτάδι η μέρα
Σε κλωνάρι υσσώπου  της πίκρας ο σπόγγος
              Τετέλεσται
Και πίσω του ο γαλαξίας θυρεός θρόνου ακλόνητου
Και η λόγχη να εκβάλλει ζωή σε τόπο σκελετωμένο
Των αιώνων τα απόβλητα
Η ώρα ενάτη και ανοιγοκλείνουν οι θύρες της Παράδεισος
Τρέμουλο κυρίευσε την κτίση τ’ ανοιγμένα μνήματα
Σκίζεται το καταπέτασμα να φανεί το Ακοίταχτο
Λοξοδρομάει ο ήλιος να βρει ένα άλλο δρόμο
              και η Μητέρα
Εφτά μαχαίρια στην καρδιά της
Τραντάζουν οι λυγμοί της ψυχής σπαραγμοί
Και το χέρι του άλλου Της παιδιού
Το βαθύ βυσσινί ώμο Της καλύπτει
Σε τον αναβαλλόμενον Τον αναβαλλόμενον το φως
Μες τα μωβ της βιολέτας 
 
  Ω γλυκύ μου Έαρ
Ευωδιές αδειάζοντας οι Λόγοι που άναψες
Μισοσβησμένος εγώ με δαγκωμένα χείλη
Να ματώνουν μη λιποθυμήσω
Να προκάνω τα Ερχόμενα
Με το ένα χέρι στο στέρνο να πάω να δω ότι λείπεις
Ότι κρυμμένος ο Ουρανός
Ούτε στο Σταυρό ούτε στο μνήμα
Μυροφόρες φρικιά αναπάντεχου Έρωτα
Με τα αρώματα της Ανατολής στα στήθη
Η φοβερή σιωπή στη μια μεριά
Η αφοβιά απ’ την άλλη κοντά χαράματα
Φωτολάμπουσα μορφή να δείχνει
Σεντόνια του βράχου λευκά του Αιθέρα
Λάμψη χαράς και μάτια που πάνε να δακρύσουν
Ίσκιασμα απαλό στο διάβα τους ο Ανέγγιχτος
 
Με τα χρώματα της ανατολής
Και φρέσκα βαγιόφυλλα στο χέρι
Να πάω να δω ότι δεν είσαι εκεί
Να τρέξω πίσω Σου
Που με τραβά η ευωδιά των μύρων Σου
Αλλιώς ήταν ο κόσμος πριν αλλιώς μετά από Σένα
Ο συνεχής και ατέρμονος όρθρος της νέας μέρας
Ότι είσαι ανάμεσα στους ανθρώπους
Μέσα στις λέξεις, μέσα σε ύμνους, σε ανθώνες
Ανάμεσα σε λυγμούς, μέσα σε μουσικές
Και προπαντός ανάμεσα σε σιωπές
Με πύρινες γλώσσες αγάπησες
Στο υπερώο του Μαγιού Άγραφα Ποιήματα.