ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ 2025

ΕΜΕΙΣ  ΚΑΙ  Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΧΡΙΣΤΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Ασφαλώς και τα δυο περιστατικά του σημερινού Ευαγγελίου αποτελούν δυο από τις πιο όμορφες στιγμές της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η θερμή, η θερμότατη, η εγκάρδια υποδοχή του στο σπίτι του αγαπημένου φίλου του Λαζάρου, ώρες ευφρόσυνης χαράς ανάμεσα σε πρόσωπα οικεία και αγαπημένα. Και μάλιστα, ελάχιστα πριν από αυτό που μόνος Εκείνος γνώριζε καταλεπτώς, τι τον περιμένει, τι μέλλεται να του συμβεί ακριβώς. Και, βέβαια, ως άνθρωπος θα ήθελε αυτές οι όμορφες ώρες να μην τελειώσουν ποτέ. Η επερχόμενη τόσο οδυνηρή και τόσο πικρή, όσο δείχνει και το κατάπικρο εκείνο. «Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτω το ποτήριον τούτο απ’ εμού», της αγωνιώδους και ποτισμένης με αιμάτινο ιδρώτα παράκλησής του-«εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί την γην»-Λκ.22,44-αν συμφωνούσε βέβαια ο Πατέρας, να πάει έστω και λίγο ακόμα πιο πίσω χρονικά.  

     Και, επίσης ασφαλώς, που πολύ θα τον συγκίνησε «τη επαύριον» η ξαφνική αυθόρμητη και ενθουσιώδης υποδοχή της εισόδου του στα Ιεροσόλυμα από όχι μικρό πλήθος λαού ! Όσο κι αν πάλι αυτός μόνος γνώριζε πολύ καλά πως το όλο αυτό πράγμα σε μέρες μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού, έμελλε άλλη τροπή να πάρει, έμελλε να γυρίσει αλλιώς, αλλιώτικα εντελώς. Ίσως όμως έμειναν στα μάτια του ζωντανά, και κρατημένα βαθιά μέσα στην ψυχή του τα αθώα εκείνα και άδολα βλέμματα των μικρών παιδιών-«νηπίων και θηλαζόντων», που λέει ο Ψαλμός- με τα κλαδιά των φοινίκων στο χέρι, και βέβαια ο γλυκός απόηχος του εκ μέσης καρδίας ξεφωνητού τους. «Ωσαννά» !

******   ***   ******

     Ας δούμε όμως πιο άμεσα τώρα, και όσο δύναται ο καθένας πιο στοχαστικά μια-μια αυτές τις δυο τόσο όμορφες, όσο και ιερές ώρες και στιγμές του.

     Έξι μέρες πριν το Πάθος, και ο Χριστός με τους μαθητές παρακάθεται σε ευχαριστήρια τράπεζα στο σπίτι του φίλου του Λάζαρου, στη Βηθανία, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ. Περιχαρής πλάι του, ο πρόσφατα αναστημένος φίλος, και οι δυο αδελφές του, Μάρθα και Μαρία, κατασυγκινημένες και κατενθουσιασμένες, σε ασυγκράτητη χαρά, σε ανείπωτη με λόγια ευχαριστία. Η Μάρθα να φροντίζει, και να τρέχει να του και τους προσφέρει το κάθε τι. Και η Μαρία σε εντελώς άλλη κι αλλιώτικη αφοσίωση ιερή, και όλως ολόθερμη ευχαριστία στον Ιησού Χριστού και για την κατά κάποιο τρόπο-«Κύριε αν ήσουν εδώ ο Λάζαρος δε θα είχε πεθάνει»-απροσδόκητη γι αυτήν ανάσταση του αδελφού τους, να έχει πέσει στα γόνατα, και να αλείφει με «λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου» τα πόδια του Σωτήρα Χριστού ! Και το όλως και απρόσμενο εντελώς, να τα σφουγγίζει «ταις θριξίν της κεφαλής αυτής», πράξη αυταπόδεικτα κορυφαίας ταπείνωσης για γυναίκα εκείνης της εποχής.

     Αλλά ! Καθώς στο μεταξύ «η οικία επληρώθη εκ της οσμής-ευωδίας-του μύρου», συν το γεγονός ότι το όλο αυτό παράδοξο πλην εκπληκτικό σκηνικό, και είδε και πρόσεξε με όχι τυχαίο ενδιαφέρον κι εκείνο το φίδι το φοβερό, Ιούδας ο Ισκαριώτης. Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ποτέ δεν έβαλε παράμερα ο Χριστός, και τώρα τον είχε μαζί του ως και τους άλλους μαθητές στο τραπέζι της ευχαριστήριας χαράς. Που σηκώθηκε και άρχισε ανενδοίαστα και προκλητικά να παρατηρεί, να επικρίνει, να λέει λόγια πολύ πικρά. «Τι κρίμα, που σκορπίστηκε ένα τόσο πολύτιμο μύρο ! Υπολογίζω θα κόστισε και τρακόσια δηνάρια αργυρά, χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες κάποιων ανήμπορων ανθρώπων ή κάποιων φτωχών οικογενειών».

     Ζωντανά στη μνήμη Ιωάννη αυτά, και τότε ακόμα που βαθιά γεράματα γράφει το Ευαγγέλιο, και δεν παραλείπει να παραδώσει στους αιώνες το πράγμα ως έχει ακριβώς και αληθινά. «Αυτά τα είπε, γράφει, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης ! Και καθώς διαχειριζόταν το μικρό κοινό μας ταμείο, συχνά έβαζε στη δική του τσέπη αφαιρώντας απ’ αυτό κάποια χρήματα» ! Αυτός είναι ο Ιούδας, και η αλήθεια του πράγματος αυτή.

      Καθένας μπορεί να προεκτείνει εδώ ως αυτός θέλει, είναι όμως πολύ καλύτερο, θαρρώ, να προσέξουμε όλοι και να μείνουμε στην πολυσήμαντη και προς τον ίδιο και προς κάθε κατεύθυνση εξήγηση και παρατήρηση του Χριστού. «Άφησέ την ήσυχη. Αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου», απευθύνεται και λέει ήρεμα στο μαθητή. Και δεν προσθέτω τίποτα, δεν λέω άλλη λέξη, καθένας καταλαβαίνει πολύ καλά, ακούγοντας αυτά τα λόγια, όσο αλλοπαρμένος κι αν ήταν ο Ιούδας εκείνη τη στιγμή, τι αναστάτωση μπορεί να ένιωσε μέσα του ! Και αυτό γράφεται παρότι, «τίποτα» δεν πρέπει να ένιωσε, ως μαρτυρεί και η φρικτή συνέχεια, και ως επικυρώνει ο στίχος του υμνογράφου με τα εξής. «Ο δε παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι».

       Πιο σημαντικό όμως θαρρώ πως είναι, το υπόλοιπο, το απομένον τμήμα της εξήγησης Ιησού Χριστού, και μάλιστα στο μέτρο που αφορά τους πάντες, τα πάντα, και για πάντα αναμφίβολα. «Οι φτωχοί πάντα θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δε θα με έχετε πάντοτε» ! Και είναι λόγος προφητικός, λόγος πρόκλησης, και τελικά λόγος μεγάλης αλήθειας και ισχύος διαχρονικής ! Για τον καθένα, για το χριστιανό κάθε εποχής, αν θέλετε προσθέτετε, ιδιαίτερα γι αυτόν της δύσμοιρης δικής μας εποχής. Και πιο ειδικά, λόγος ευθύβολα κριτικός στα κάθε λογής και προέλευσης όνειρα κι οράματα ολοκληρωτικής υλικής ευτυχίας ! Και άλλων συναφών μεγαλεπήβολων και μεγαλόστομων διακηρύξεων και υποσχέσεων γνωστών επαναστατικών ή μη, συστημάτων και κινημάτων νυν και αεί ! 

     Το Ευαγγέλιο όμως ακούσαμε να μας παρουσιάζει και την επίσης όμορφη συνέχεια εκείνων των ημερών. «Τη επαύριον», λέει, μεγάλο πλήθος προσκυνητών ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα για τη γιορτή του-Εβραϊκού-Πάσχα. Έχει ακούσει  πως έρχεται εκεί κι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός που ως είχαν κιόλας μάθει, ανάστησε το Λάζαρο από τους νεκρούς. Και διαμιάς πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, κράζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής και της φωνής. «Ωσαννά-η δόξα ανήκει στο Θεό. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ». Μεσσιανική προσδοκία επίγειας κυριαρχίας και επιβολής ευρύτατα τότε γνωστή.

    Και τι είχε γίνει. Απλά ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι, και κάθισε πάνω του, κι ερχόταν στην Ιερουσαλήμ για να πληρωθεί το ρηθέν από τον προφήτη. «Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών, να που έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου». Που είχε βέβαια άλλο νόημα και άλλη υψηλή και θεία προοπτική. Και που αυτά στην αρχή οι μαθητές του δεν τα είχαν καταλάβει. Όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία του δόξα, τότε τα θυμήθηκαν, κλπ. συνεχίζει και κλείνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και μαζί του κι εμείς τη διακριτική αναφορά στο τότε απλό αυτό γεγονός, πλην ως και σήμερα και στους αιώνες των αιώνων  αξιοθαύμαστο !

******   ***   ******

      Κυριακή των Βαΐων, σήμερα, της Μεγάλης Εβδομάδας απαρχή, ήτοι, των Μεγάλων Ωρών, των Μεγάλων Παθών, της θριαμβικής Ανάστασης Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού, Υιού του ανθρώπου ! Και, στα δυο όμορφα περιστατικά που ακούσαμε να παρουσιάζει το Ευαγγέλιο, βλέπουμε να επισημαίνεται η στάση ζωής δύο προσώπων κι ενός πλήθους λαού απέναντι στον Ιησού Χριστό.   

1.      Μαρία, η αδελφή του Λάζαρου, εκδηλώνει με ένα δικό της τρόπο μια υπερβολική ίσως για κάποιους, εξ όλης ψυχής και καρδίας ειλικρινή αφοσίωση στο Χριστό !

2.      Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο  μαθητής, ο τιμημένος καθ’ όλα όσο και οι άλλοι μαθητές από το Χριστό, παρότι, βέβαια, γνωρίζει τα πάντα γι αυτόν. Το αντίθετο, «αγνώμων φανείς», ως λέει ο Υμνογράφος, δείχνει ένα ψεύτικό και υποκριτικό ενδιαφέρον τάχα για τους ανήμπορους και τους φτωχούς ! Και αφήνω ότι υποχθόνια ραδιουργεί, το χειρότερο, οργανώνει κατ’ αυτού έργο φρικτά φρικτό  !

3.      Τέλος, πλήθος κόσμου, πλήθος λαού, να συναρπάζεται, να υποδέχεται ενθουσιωδώς το Χριστό εισερχόμενο στα Ιεροσόλυμα. Πλην και να «φέρεται όπου το φέρον κύμα» Αρχιερέων, Γραμματέων, Φαρισαίων το φέρει», ήτοι, να περνάει στην αντίπερα όχθη, στο. «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν», λίγες μέρες μετά !

      Κυριακή των Βαΐων 2025 σήμερα, και το εσπέρας. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός» ! Αρχίζει κατά τάξη και σειρά η Εκκλησία να «ιερουργεί» ! Ήτοι να μας κάνει από υπέροχους, εξαίσιους ύμνους και εκλεκτές ιερές περικοπές ζωντανές και άμεσες, τη μία μετά την άλλη τις Μεγάλες ώρες, το ένα μετά το άλλο τα Μεγάλα Παθήματα του Χριστού, τη θριαμβική του Ανάσταση. Για τη σωτηρία όλου του κόσμου ως πιστεύουμε, ομολογούμε, και λέμε, και καθενός προσωπικά.

     Και, από την πλευρά του καθένας προσέρχεται στις Ακολουθίες, κι ακούει με σέβας και φτάνει να νιώθει συγκίνηση ειλικρινή, ενίοτε «δάκρυ ρέουσα», και προσθέτω, από τον Κύριο αποδεκτή ! Καθώς ως «η Αγάπη εστί», είναι, «ο τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών» ! Δεδομένο αυτό για τον καθένα διαπαντός. Θα έλεγα όμως ότι, και θα ήθελε, και θα περίμενε, και θα άξιζε, μάλιστα με το παραπάνω, σε κάποια από αυτές τις ιερές Ακολουθίες, καθένας μας να προχωρήσει λίγο παραπέρα, να διερωτηθεί, να αναλογιστεί. Με ποιον από τους ανωτέρω τρόπους ζωής θέλει να σταθεί και στέκει απέναντι στο Χριστό !

1. Με κείνον μιας προσωπικής του επιλογής αφοσίωση, και ως ένα βαθμό παραπλήσιας εκείνης Μαρίας της αδελφής του Λάζαρου;

2. Με κείνον, του ψεύτικου, του υποκριτικού ενδιαφέροντος σαν του Ιούδα για τους ανήμπορους και τους φτωχούς;

3. Με κείνο του ενθουσιώδους, αλλά επιφανειακού, πρόσκαιρου ως του πλήθους λαού που έσπευσε να υποδεχτεί στην Ιερουσαλήμ το Χριστό;  

     Και όχι μόνο. Αλλά ! Αυτό το Πάσχα, Πάθη και Ανάσταση Χριστού, να αποφασίσει και να τολμήσει την πρέπουσα και οφειλόμενη στον Κύριο και Σωτήρα του αλλαγή τρόπου ζωής! Ευχή, προσευχή, ικεσία όλης της Εκκλησίας αυτό ! Και για όλους μας και για τον καθένα προσωπικά, από τον γράφοντα, ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, και ειλικρινές. «Αμήν» !

«Καλό Πάσχα».  

Αθανάσιος Κοτταδάκης

Υ.Γ. Σπέτσες, Κυριακή Βαΐων 3.4.1966
Κήρυγμα σε μικρή διασκευή